Body Swap | yoonmin ✔

[20] Broken

[YOONGI]

Stół jest pełen jedzenia, ale ja nie mogę nawet o nim myśleć. Obserwuję kobietę, która jest moją mamą. Chociaż wiem, że nie czuję się z nią w żaden sposób związany.

Siadamy przy stole i zaczynamy jeść, chociaż najchętniej bym zwymiotował.

Jimin ściska moją dłoń pod stołem jako znak, że mogę zacząć.

- Mamo, czy wiesz, że Yoongi i ja byliśmy przyjaciółmi w przedszkolu? – rozpoczynam rozmowę.

- Naprawdę? Nie pamiętam – odpowiada, koncentrując się na jedzeniu.

- Jego pełne imię to Min Yoongi – dodaję.

Pałeczki wypadają jej z rąk, zamiast je podnieść, ona wciąż patrzy na Jiminia w moim ciele.

- Minęło dużo czasu... Nie poznałam cię.

Podnosi pałeczki i próbuje zachować spokój. Jest jednak wszystko wskazuje na to, że nie tak nie jest.

- Niestety straciłem pamięć i nie mogłem go sobie przypomnieć.

- Jak się dowiedziałeś? – próbuje brzmieć swobodnie.

- Przypadkowo znaleźliśmy wspólne zdjęcie, a Yoongi powiedział mi wszystko z tamtych czasów – wyjaśniam.

- Przez pewien czas nie słyszałem niczego o Jiminie i dopiero teraz dowiedziałem się o jego wypadku – dodaje sam Jimin, choć moja mama nie ma pojęcia, że zamieniliśmy się ciałami.

- Cóż... myślałam, że to by go zraniło, gdybyś go nagle nie rozpoznał – wyjaśnia w moją stronę. – Porozmawiałam z jego mamą i razem pomyślałyśmy, że lepiej nic wam nie mówić.

Czyli o tym właśnie rozmawiała z moją mamą, ale ja z jakiegoś powodu nie mogę całkowicie kupić tej historii.

- Mamo, mam inne pytanie. Chcę, żebyś była w stu procentach szczera.

Kiwa głową, ale nie patrzy na mnie.

- Czy naprawdę jestem twoim synem?

- Oczywiście, że jesteś moim synem!

- Co to za czarna skrzynka w biurze taty?

Otwiera oczy i odsuwa krzesło.

- S-skrzynka, jak...?

- My – Yoongi i ja - zostaliśmy zamienieni w dzieciństwie, prawda? Chcieliście to ukryć i trzymać nas z daleka od siebie, więc też i z tego powodu nie próbowaliście przywrócić moich wspomnień, skorzystaliście na tym.

- Jimin, to nie prawda! – odpowiada histerycznie. - Przekonałeś go?! – zwraca się do Jimina, którego uważa za Yoongiego. To wszystko jest naprawdę chore.

- Nie, dowiedział się pierwszy – odwraca wzrok. To musi go ranić, gdy widzi kobietę, którą nazywał swoją mamą, w tej sytuacji.

- Proszę, powiedz nam prawdę, mamo! – błagam ją.

- Nie mogę...

- Jesteś to winna Yoongiemu. Jesteś też winna to mnie. Myślisz, że wszystko będzie normalnie, po tym co się okazało? Musisz nam powiedzieć, mamo!

Ona zaczyna płakać osuwając się nawet na podłogę.

Spoglądam na Jimina i widzę, że on także płacze.

Pozbieraj się Yoongi; ogarnij się.

- Powiem wam, ale nikt nie powinien o tym wiedzieć, rozumiecie! Nigdy nie możecie o tym mówić!

Kiwamy głowami i czekamy, aż się uspokoi by mogła mówić.

- Masz rację, Min Yoongi to dziecko twojego ojca i moje.

Tak, jak podejrzewaliśmy. W najgłębszym kącie serca miałem nadzieję, że to po prostu nieporozumienie, ale niestety tak nie jest.

[JIMIN]

Nie. Nie.

Moja mama nie jest moją mamą.

Nie chce w to wierzyć, ale ona właśnie to potwierdziła.

- W szpitalu aktualna mama Yoongiego i ja byłyśmy na tym samym oddziale. Obie urodziłyśmy chłopców i byłyśmy bardzo szczęśliwe, ale ono nie trwało długo.

Robi sobie krótką przerwę, aby zetrzeć łzy i wstać.

- Lekarz powiedział mi po badaniu, że mój synek ma rzadką wadę serca i najprawdopodobniej nie ukończy dwudziestu pięciu lat.

Patrzę na Yoongiego, a on otwiera szeroko oczy.

Nie wiedział o tym? Co to ma znaczyć?!

- Twój tata miał bardzo wysokie oczekiwania wobec mnie, ponieważ miałam mu dać następcę firmy, bałam się mu to powiedzieć. Pewniej nocy, gdy zobaczyłam cię leżącego obok Yoona, kiedy wyjątkowo nikt nie pilnował zamieniłam wasze karty. Wiem, że to było złe, ale bałam się, bałam się reakcji twojego taty i tego, że tak szybko stracę syna.

Moja mama... była winna. Zrobiła to.

Nie mogę uwierzyć.

- Dopiero kilka lat później mama Yoongiego coś zauważyła. Pamiętając, że leżałyśmy razem skontaktowała się ze mną, a ja zrzuciłam wszystko na lekarzy. Po kilku spotkaniach przekonałam ją, żeby opiekowała się moim synem, a ja jej. I tak zaczęła przywiązywać się do Yoongiego i nie chciała go opuścić.

Yoongi, który przez większość czasu zachowywał spokój prawie zmiażdżył moją rękę pod stołem.

- To trwało jakiś czas, ale potem się zaprzyjaźniliście. Miałam nadzieję, że zostanie to przerwane, ale niestety tak się nie działo. Mama Yoongiego nie chciała byście przestali być przyjaciółmi, a w mojej głowie wciąż coś nie dawało mi spokoju, jednak nic nie mogłam zrobić. Pewnego dnia wpadłeś pod samochód raniąc się w głowę. Straciłeś większość swoich wspomnień. Lekarze proponowali mi terapię, aby pomóc przywrócić ci wspomnienia. Początkowo nawet chciałam się zgodzić, potem zrozumiałam, jakie sprawy mogą z tego wyniknąć. Przeprowadziliśmy się i zaczęliśmy nowe życie. Spotkaliśmy się z panią Min przekonując ją, by nic nie mówiła Yoongiemu. Myślałam, że tak będzie najlepiej dla wszystkich.

Jestem zbyt zszokowany, aby coś czuć. To jest tak jakby wpadło się w czarną dziurę.

-Dlaczego to zrobiłaś? - mówi Yoongi.

- Wiem, że to było złe, ale nie chciałam zawieść twojego ojca Nie ma sposobu, żebym mogła to cofnąć, ale nie żałuję tego. Moim synem jesteś ty, Jimin i naprawdę cię kocham – wyjaśnia.

Nie wiem czy w to wierzyć, ale to chyba prawda. Z pewnością trudno było jej to przyznać. Czy mogę jej wybaczyć? Nie wiem. Jednak nie chce jej stracić, nawet jeśli to, co zrobiła było złe. Bardzo złe. Nadal jest moją mamą..

[YOONGI]

Boli mnie, gdy słucham o tym jak łatwo mnie oddala. I jak musiała cierpieć z powodu swojej samolubnej decyzji.

A najbardziej uderzyło we mnie jedno. TO, że wkrótce mogę umrzeć.

Nie mam jednak więcej czasu by się nad tym zastanawiać, ponieważ Jimin nagle obok mnie upada.

- JIMIN?! – krzyczę, nie zwracając uwagi na to, że przecież jest teraz Yoongim i potrząsam nim.

Jego mama, pędzi w jego stronę, co widzę tylko kątem oka ponieważ świat wokół mnie na chwilę zamienia się w wir kolorów.

Potem, wszystko staje się czarne. 

Następny rozdział: 12.04.2018