Αιωνιότητα: Οι Συλλέκτες των Νεκρών

Κεφάλαιο Τριακοστό Πέμπτο

Τέσσερις εβδομάδες έχουν περάσει, κι η Άιβορι ακόμη δεν ξέρει τι να κάνει. Δεν υπάρχει κάτι που να σκέφτεται περισσότερο από την σύνδεση που έχει κάνει στο μυαλό της ανάμεσα στην Ρόζα, τον Ναθάνιελ, το άλογο μίσος προς τους φίλους του και την φωτιά. Η Ντόλι της αφαιρεί τα ράμματα μ' ένα ευχαριστημένο μειδίαμα στα χείλη της, όμως ούτε αυτό την νοιάζει. Δεν την νοιάζει που ανάρρωσε. Δεν την νοιάζει που είναι καλά. Το μόνο που τη νοιάζει είναι η σκέψη μέσα στο μυαλό της, που όσο περισσότερο την επεξεργάζεται τόσο πιο λογική της φαίνεται.

Δεν την έχει αναλύσει στους άλλους ακόμη. Ο Ναθάνιελ υπήρξε για χρόνια φίλος του Τζόναθαν και του Ντάνιελ, και μάλιστα αδελφικός. Μεγάλωσαν μαζί. Ξεπέρασαν την απώλεια, την στενοχώρια, την ανημπόρια της μοναξιάς τους στηριζόμενοι ο ένας στον άλλο. Το να τους μιλήσει για την θεωρία της δεν θα τους ανακούφιζε. Ίσα ίσα, θα τους βούλιαζε ακόμη περισσότερο στον βούρκο της αγωνίας και της θλίψης τους.

Έχουν κι οι δυο τους σίγουρα καταλάβει πως κάτι την κατατρώει. Αλλά δεν αντιδρούν, δεν μιλάει κανείς τους. Ίσως πιστεύουν πως για την στάση της ευθύνεται το σοκ που υπέστη από τον τραυματισμό της. Κανένα σοκ, δηλαδή. Δεν τρόμαξε. Δεν ανησύχησε. Ίσα ίσα, το περίμενε πως ο Ναθάνιελ θα τους ακολουθούσε. Το περίμενε πως θα έψαχνε να τους βρει. Αλλά τους αφήνει να το σκέφτονται χωρίς να τους διαψεύδει. Δεν την συμφέρει, άλλωστε. Τι να τους πει; Πώς να τους εξηγήσει τι πιστεύει ότι συνέβαινε κάτω από τη μύτη τους, κάτι που κανείς τους δεν πρόσεξε ή που κανένας δεν έδωσε σημασία;

«Άιβορι; Είσαι καλά;»

Η Ντόλι την κοιτάζει ανήσυχη. Στα χείλη της έχει παγώσει ένα χαμόγελο, ανάμεικτο με ένα τράβηγμα απορίας. Τέλεια, σκέφτεται η Άιβορι. Τους έχω φρικάρει όλους.

  «Ναι, ναι» την διαβεβαιώνει με περίσσιο στόμφο, που σίγουρα της δημιουργεί την εντύπωση ότι ψεύδεται. «Απλώς σκέφτομαι... Τώρα δεν έχουμε κάποιο λόγο να αναβάλλουμε την επιστροφή μας στο Κίνοχαρ. Πώς θα την οργανώσουμε; Τι θα γίνει;»

Η κοπέλα γνέφει. Πετάει τα ράμματα σε μια πλαστική σακούλα, βγάζει τα γάντια της από λάτεξ και τα ρίχνει από πάνω τους, κι έπειτα στην σφραγίζει με κινήσεις ράθυμες, αργές. Έπειτα βολεύεται στον καναπέ δίπλα της με τις ίδιες προσεκτικές κινήσεις, και το βλέμμα της μοιάζει μακρινό, στραμμένο προς τα μέσα. Η Άιβορι χαμογελάει. Της αρέσει η συντροφιά της Ντόλι. Είναι αυθόρμητη, ειλικρινής. Θέλει πραγματικά να βοηθήσει.