Ερωτεύτηκα την κολλητή μου.

Λάτιν

Ο καθηγητής του πρότζεκτ χώρισε τις μαθήτριες σε ομάδες έξι ατόμων. Η Βικτόρια ήταν με την Ιζαμπέλα και άλλες τέσσερις κοπέλες που έμοιαζαν να έχουν δημιουργήσει ήδη το δικό τους πηγαδάκι, πράγμα που δεν ενοχλούσε ιδιαίτερα τα δύο κορίτσια. Οι ομάδες αφέθηκαν ελεύθερες να συζητήσουν τα περί εργασίας και οι δύο κοπέλες συνέχισαν την προηγούμενη συζήτηση τους χαμηλόφωνα.
«Λοιπόν; Θα μου πεις για το αγόρι σου;»
«Δεν ήταν αγόρι μου. Και δεν είναι ούτε τώρα. Ήταν κάτι χαζό και απερίσκεπτο που έγινε πέρσι στο γυμνάσιο.»
«Μμμ.. χαζό και απερίσκεπτο, ότι καλύτερο.» η Ιζαμπέλα την κοίταξε με σηκωμένο το φρύδι καί ένα πονηρό γελάκι στα χείλη της. Η Βικτόρια την έσπρωξε ελαφρά γελώντας λίγο.
«Κόφτο.. τον γνώρισα από την ομάδα καλλιτεχνικών που είχαμε στο σχολείο. Κάναμε πρόβες μαζί για το χορευτικό που θα κάναμε στο τέλος της χρονιάς..»
«Ουυυυ! Και πως χόρευε; Χόρευε ωραία;»
«Δεν χόρευε.. πετούσε.»
Η Ιζαμπέλα φανέρωσε ένα μακρύ χαμόγελο στο πρόσωπο της.
«Και;; Για πες για πες..»
«Από την πρώτη στιγμή που τον είδα ήταν ξέρεις.. αυτός ο έρωτας που σε βαράει στο δόξα πατρί.»
Η Ιζαμπέλα γέλασε και κούνησε το κεφάλι της θετικά.
«Ξέρω ξέρω πίστεψέ με.. πως ήταν; Εμφανισιακά.»
Η Βικτόρια χαμογέλασε στην ανάμνηση του.
«Είχε μαύρα μαλλιά.. πανέμορφα κατάμαυρα μάτια και ένα γλυκό χαμόγελο..»
«Εντάξει κυρία στραβωμένη, αλλά από σώμα τι έπαιζε;»
Η Βικτόρια κοίταξε την φίλη της με περιέργεια.
«Είχε ωραίο σώμα αφού χόρευε τι θα ήταν λαπάς;»
«Καλά ναι λεπτομέρειες θέλω! Είχε μπράτσα και πλάτες και κοιλιακούς και όλο το πακέτο;»
«Τι σημασία έχει; Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν το πρώτο πράγμα που μου τράβηξε την προσοχή.»
«Ήταν όμως το δεύτερο!» το πονηρό χαμόγελο εμφανίστηκε ξανά.
«Το τρίτο.» την διόρθωσε η Βικτόρια.
«Το δεύτερο ήταν ο χορός του.»
Η Βικτόρια θυμήθηκε την πρώτη φορά που χόρεψαν μαζί λάτιν. Η καρδιά της δεν σταματούσε να βροντοχτυπάει στα αυτιά και το στήθος της. Ήταν για πρώτη φορά τόσο κοντά του, άγγιζε τους γυμνασμένους του ώμους και εκείνος τη μέση της. Τα πρόσωπα τους, τόσο κοντά το ένα με το άλλο, τα μάτια του καρφωμένα στα δικά της την έκαναν να λιώνει. Ένιωθε τα μάγουλα της να καίνε, μα η έκφραση του έδειχνε ότι δεν τον ενοχλούσε. Αναρωτιόταν αν ήταν έτσι και με τις άλλες.. αν ήταν κάτι ξεχωριστό που είχαν μόνο εκείνοι οι δύο. Τελικά αποδείχτηκε πως δεν ήταν.
«Με τον καιρό αρχίσαμε να μιλάμε πιο πολύ να ερχόμαστε πιο κοντά.. αλλά τίποτα δεν γινόταν ποτέ. Γιατί είχε κοπέλα.»
Το σαγόνι της Ιζαμπέλα κόντεψε να πέσει στο πάτωμα.
«Πλάκα κάνεις.»
«Όχι.»
«Πωωωω»
«Ναι.»
«Και δεν την χώριζε;;»
«Δεν είναι τόσο εύκολο ξέρεις.»
«Χα! Καλά το έπαιζε το παιχνίδι ο τύπος! Και εσύ τι έκανες;»
Η Βικτόρια ξεφύσηξε στην ανάμνηση του λάθους της.
«Εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ήμουν τόσο κολλημένη μαζί του, που δεν καταλάβαινα τι έκανα. Είχα τρελαθεί τόσο πολύ που όλες οι τρέλες που έκανα μου φαίνονταν απόλυτα λογικές. Έχανα μαθήματα, έφευγα από τις τάξεις, έτρεχα στη σχολή χορού του, τον ακολουθούσα παντού. Ότι και να έκανε το ερωτευόμουν, ότι κι αν έλεγε ήταν μαγικός κανόνας. Αυτός ο άνθρωπος με είχε τυφλώσει όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου.»
Βέβαια η Βικτόρια "ξέχασε" να πει στην φίλη της ότι η ιστορία ακόμα δεν είχε τελειώσει.. τουλάχιστον μέσα στο μυαλό της.
«Μετά από πολλές μέρες εξάσκησης και πίεσης που είχαμε και οι δύο από παντού, είχαμε και τα διαγωνίσματα τις εξετάσεις για το τέλος και όλα τα σχετικά, η ψυχολογία μας είχε χτυπήσει κόκκινο. Και το απόγευμα πριν τον βραδινό χορό για το πάρτι, μείναμε επιτέλους μόνο οι δύο μας στο αμφιθέατρο για την εξάσκηση. Εκείνη τη μέρα έτυχε εκείνος να έχει ένα τεράστιο τσακωμό με την κοπέλα του, πράγμα που τον έκανε ακόμα πιο χάλια ψυχολογικά, ενώ σε εμένα φάνηκε σαν μια ευκαιρία ζωής. Έτσι, ξεκινήσαμε τον λάτιν χορό μας. Μόνο που αυτή την φορά, η ενέργεια που μας τύλιγε ήταν τόσο έντονη, ένιωθα πως κάτι είχε αλλάξει. Με κοιτούσε αγριεμένα, οι ανάσες του είχαν επιταχύνει πιο πολύ από το συνηθισμένο, τα χέρια του, με άγγιζαν αλλιώς. Χάιδευε τη μέση μου έσφιξε το χέρι μου μέσα στο δικό του. Και μόλις τελείωσε η μουσική με φίλησε, τόσο παθιασμένα και έντονα που κόντεψα να κατουρηθώ.»
Η φίλη της έβαλε τα γέλια δυνατά και όλη η τάξη γύρισε και τις κοίταξε.
«Ιζαμπέλα μήπως θες να βγεις έξω να χαζογελάσεις;» ο καθηγητής δεν φάνηκε χαρούμενος.
«Όχι κυριούλη μου, να 'στε καλά!» είπε η Ιζαμπέλα αδιάφορα και γύρισε ξανά με ενδιαφέρον στην Βικτόρια.
«Και για πες...κατουρήθηκες;» η Ιζαμπέλα έπνιξε τα γέλια της.
«Όχι!» η Βικτόρια έβαλε και εκείνη τα γέλια στην ανάμνηση του γεγονότος.
«Θα σκάσεις τώρα να σου πω τη συνέχεια;»
Η Ιζαμπέλα έπνιξε ακόμα ένα γέλιο μέσα στη γροθιά της.
«Εντάξει εντάξει σκάω, πες.»
«Άρχισε να με φιλάει παθιασμένα και με ξάπλωσε στο πάτωμα του αμφιθεάτρου. Που έχω να πω ότι ήταν πιο βρώμικο απ ότι νόμιζα. Ξάπλωσε από πάνω μου και πριν προλάβω να πάρω ανάσα μου την έκοψε με ένα φιλί στο λαιμό. Ήταν η τελευταία μας πρόβα, οπότε είχα κάνει το λάθος να φορέσω το φόρεμα του λάτιν χορού, πράγμα που σήμαινε ότι παραλίγο να μου το σκίσει και θα είχαμε θέμα. Άρχισε να φιλάει το στήθος μου και να προσπαθεί να μου βγάλει το φόρεμα πράγμα που δεν κατάφερε.. fail.. ε και μετά από αυτό το ένα πράγμα έφερε το άλλο.. ε και το κάναμε στη σκηνή. Η αίθουσα ήταν άδεια οπότε υποθέσαμε ότι κανείς δεν μας είδε. Κάναμε λάθος. Βλέπεις, η κολλητή της κοπέλας του ήταν στο ίδιο σχολείο με εμάς. Και όταν έμαθε το γεγονός, φυσικά το είπε στην φίλη της, η οποία ήρθε στο πάρτι του σχολείου..ε και εκεί έγινε ο τεράστιος χαμός.»
«Τι έκανε σε έδειρε;» είπε η Ιζαμπέλα με ενδιαφέρον.
«Μακάρι να με είχε δείρει. Αλλά αντί για αυτό ήρθε μπροστά μας και άρχισε να φωνάζει να βρίζει και να κλαίει σαν μανιακή, να φωνάζει ότι ήξερε πως την απάτησε μαζί μου στο αμφιθέατρο ότι είμαι μια τσούλα και αυτός ένας μαλάκας, ότι δεν ήθελε να τον ξαναδεί και ένα σωρό μαλακίες αλλά το κακό είχε ήδη ειπωθεί και πριν καλά καλά το καταλάβω είχε φτάσει μέχρι και στα αυτιά των γονιών μου.»
«Ουάου. Πρέπει να ήταν έξαλλοι μαζί σου.»
Η Βικτόρια ένιωσε δάκρυα να την πνίγουν ξαφνικά.
«Δεν θέλω να το συζητήσω άλλο.»
Το κουδούνι χτύπησε και ο καθηγητής τους ανακοίνωσε πως είχαν σχολάσει νωρίτερα. Η Ιζαμπέλα έπιασε το χέρι της Βικτόρια και της έκλεισε το μάτι.
«Έλα. Πάμε σπίτι μου. Θα σου βάλω ταινία και ποπ κορν να ξεχάσουμε όλα τα άσχημα μαζί.»
Η Βικτόρια συμφώνησε και την ακολούθησε. Και μέσα στο μυαλό της κλείδωσε με ασφάλεια την μικρή λεπτομέρεια που προτίμησε να μην αναφέρει στην Ιζαμπέλα για τον έρωτα της μέχρι τότε ζωής της.. ότι δεν ήταν κάποιος μαθητής.. αλλά ο δάσκαλος χορού που εξαιτίας της απολύθηκε και κόντεψε να χάσει την καριέρα του, αν δεν έφευγε μόνιμα για το εξωτερικό. Μα δεν χρειαζόταν να το ξέρει αυτό η Ιζαμπέλα. Γιατί αυτό ήταν στο παρελθόν. Και θα το ξεχνούσαν. Έτσι έπρεπε να γίνει τουλάχιστον.