Ερωτεύτηκα την κολλητή μου.

Here comes trouble..

«Πες μου λίγο, ποια νομίζεις ότι είσαι; Ποια νομίζεις ότι είσαι, που θα μου λες εμένα με τέτοιο θράσος όλες αυτές τις σαχλες μαλακίες που σου κατεβαίνουν στο εφηβικό κεφαλάκι σου;; Εγώ ξέρεις κοπέλα μου ποια είμαι; Έχεις ιδέα; Θα μου πεις εμένα να μην σου ξαναμιλήσω μέχρι να μου μιλήσεις εσύ, ρε άντε γαμήσου, πουτάνα.»
Το τηλεφώνημα έληξε η Ιζαμπέλα πριν προλάβει η Βικτόρια να πει λέξη. Ευτυχώς γιατί δεν ήξερε τι να της πει. Με όλα όσα άκουσε όμως της είχε ανέβει ένας σφιχτός μεγάλος κόμπος στο λαιμό και δεν την άφηνε ούτε να αναπνεύσει σωστά.
«Ποιός ήταν;» ο Άντριου φάνηκε απορημένος που η κοπέλα απλά σήκωσε το τηλέφωνο άκουσε για μερικά λεπτά και έπειτα το έκλεισε χωρίς να πει κουβέντα.
«Ο πατέρας μου ήταν. Μου έβαλε τις φωνές να γυρίσω σπίτι γρήγορα. Λογικά με περιμένει φασαρία στο σπίτι.»
«Συγγνώμη δεν το ήξερα και σε καθυστέρησα..» ο Άντριου γλύκανε τον τόνο της φωνής του και έπιασε τρυφερά το χέρι της. Την κοίταξε στα μάτια με ένα βλέμμα κατανόησης και έφερε μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί. Η Βικτόρια κοιτούσε τα καταπράσινα μάτια του μαγνητισμένη. Όμως εκείνος πήρε το βλέμμα του βιαστικά και κοίταξε γύρω τον κόσμο σαν να τον έκανε να αισθάνεται άβολα. Την έφερε παράμερα και της είπε ποιο λεωφορείο να πάρει όταν έρθει στη στάση.
«Θέλεις να περιμένω μαζί σου;» αυτή τη φορά έδειχνε ανυπόμονος να φύγει και λίγο νευρικός. Και η Βικτόρια δεν ήθελε να μείνει μόνη της οπότε προσπάθησε για λίγο ακόμα να τον πείσει.
«Η αλήθεια είναι πως θα μου άρεσε να μου κάνεις λίγο παρέα..»
Ο Άντριου όμως ούτε που την κοιτούσε. Το βλέμμα του καρφώθηκε για λίγο στα δεξιά τους κι έπειτα κοίταξε την Βικτόρια σαν να του είχε πατήσει το πόδι.
«Σε κάνα τέταρτο το πολύ θα περάσει. Αν δεν μπορείς να περιμένεις μπορείς να πάρεις και το άλλο που σου είπα. Πάω σπίτι γιατί η μικρή (σκυλίτσα) πρέπει να φάει και δεν κάθεται ήσυχα. Τα λέμε.»
Ο Άντριου γύρισε την πλάτη του απότομα και έφυγε, χωρίς να την κοιτάξει ούτε δευτερόλεπτο. Άλλη μια βόμβα στο στήθος της Βικ έσκασε και την έκανε έξω φρενών. Προσπάθησε να πάρει ανάσες για να συγκρατηθεί και να μην αρχίσει να τον βρίζει. Αλλά έπρεπε να το περιμένει, ο Άντριου πάντα κάτι τέτοια αψυχολόγητα έκανε. Τη μία ήταν γλυκός και καλός μαζί της μες την τρυφερότητα και την άλλη γινόταν ένας αδιάφορος ψυχρός μαλάκας, που θέλει να του σπάσει τη μούρη. Δεν της άρεσε να μένει μόνη της. Ένιωθε όλες αυτές τις σκέψεις, όλα αυτά τα προβλήματα να την τρώνε από μέσα προς τα έξω. Τουλάχιστον όταν μιλούσε με κάποιον, δεν τα σκεφτόταν τόσο ή έστω ένιωθε πως είχε κάποιον να μοιραστεί το βάρος, που επικρατεί στο μυαλό της. Και τώρα έπρεπε να διώξει τον μοναδικό άνθρωπο που έμενε δίπλα της, έστω κι αν φερόταν πολλές φορές απερίσκεπτα, ήταν η μόνη που την βοήθησε έστω και λίγο να λύσει το πρόβλημα. Και πως ήξερε ότι η Έλεν δεν θα την ξεχάσει πάλι; Το έκανε μια φορά. Και η αλήθεια είναι πως όσοι σου κάνουν μια φορά πουστιά, αργά ή γρήγορα θα στην ξανακάνουν. Όχι πως η Ιζαμπέλα είναι καμιά αθώα.. όμως εκείνος τόλμησε και της την έπεσε. Κι ας είναι σε τόσο σοβαρή σχέση κι ας το παίζει τόσο ώριμος δεν έχασε ευκαιρία την έπεσε στην πρώτη τυχόντα που του έστειλε μήνυμα. Τι θα έπρεπε να πει για αυτόν; Όχι πως δεν πίστευε ότι η Ιζαμπέλα θα μπορούσε να πειράξει τα μηνύματα ώστε να φαίνεται έτσι. Ναι την είχε ικανή, δεν άντεχε να δεχτεί απόρριψη από κανέναν γκόμενο και ήθελε πάντα να δείχνει πόσο γοητευτική είναι σε όλες και σε όλους. Δεν της άρεσε να τον δικαιολογεί έτσι, όμως το έκανε. Συνέχεια, με όλα. Ακόμα και η Έλεν δεν άντεχε να την ακούει να μιλάει για αυτόν. Όλα της φαινόταν τότε τόσο μαγικά. Τόσο ονειρεμένα και τέλεια για αυτόν. Όμως η Έλεν της το είχε πει πως είναι άλλος ένας μαλάκας και η Βικτόρια δεν την πίστευε. Τώρα όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο και εκείνη δεν είχε την καλύτερη της φίλη.. πόσο της έλειπε. Εκείνη.. και όλες οι στιγμές τους. Άνοιξε το μήνυμα της μετά από λίγο. Της απάντησε.
«Προσπαθώ Έλεν.. εσύ είσαι καλά;»
Η απάντηση ήρθε περιέργως γρήγορα.
«Πρέπει να σε δω. Να μιλήσουμε. Έχω κάποια πράγματα να σου πω.. Τα σκέφτομαι εδώ και καιρό. Δεν είμαι και τόσο καλά τις τελευταίες μέρες.. Τα πράγματα έχουν γίνει κάπως περίεργα στην τάξη και με τα υπόλοιπα κορίτσια και ακούω διάφορα για εσένα που προσωπικά δεν τα πιστεύω.. αλλά θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη.. ξέρω πως δεν σου αρκεί και πως δεν θα με συγχωρέσεις τόσο εύκολα.. όμως δώσε μου μια ευκαιρία. Θέλω να ξέρω πως είσαι εντάξει.»
Όσα της έστειλε η Έλεν έκαναν τον κόμπο στο λαιμό της να μαλακώσει και να λιώσει φέρνοντας της δάκρυα στα μάτια. Η κοπέλα γέλασε λίγο με ανακούφιση και κοίταξε γύρω της προσπαθώντας να συνέλθει. Ακόμα και ένα μήνυμά της την έκανε να νιώθει ήδη καλύτερα. Της έλειπε τόσο πολύ. Το χαμόγελο της, τα μάτια της, τα μαλλιά της. Η φωνή της. Η αγκαλιά της, όλα. Τα χαζά τους αστεία και οι περίεργες, όμορφα περίεργες νύχτες που είχαν περάσει να εκμυστηρεύονται η μια στην άλλη τα πιο ντροπιαστικά τους μυστικά. Αυτό το μήνυμα ήταν ότι πιο ειλικρινές είχε φτάσει να της πει η φίλη της μετά από εκείνο το περιστατικό με την έκρηξη θυμού της. Και για την Βικτόρια ήταν υπέρ αρκετό. Χρειαζόταν την κολλητή της. Όσο ποτέ άλλοτε.
Και όσο έστελνε στη φίλη της για να κανονίσουν να βρεθούν ξανά, το βλέμμα της πήγε στα δεξιά της κοντά στη στάση του λεωφορείου.
Μια κοπέλα στεκόταν εκεί με μαύρα βαμμένα ίσια μαλλιά. Τα καταγάλανα μάτια της, την κοιτούσαν με αγριάδα μέσα από το μαύρο μολύβι που τα περιτριγύριζε. Διαπέρασαν την Βικτόρια σαν βέλη, γεμάτα μίσος. Γύρισε από την άλλη απότομα προσπαθώντας να διανοηθεί τι σημαίνει αυτό. Μερικές κοπέλες είναι λίγο επιθετικές χωρίς λόγο και αιτία.. εκτός αν αυτή είχε κάποια αιτία. Και τώρα κάτι της έλεγε πως αυτή η αιτία ήταν ο βλάκας ο Άντριου που έφυγε σαν κυνηγημένος. Όμως δεν είχε άλλο χρόνο να ασχοληθεί και με αυτό. Το λεωφορείο ήρθε και η Βικτόρια μπήκε βιαστικά μέσα. Η κοπέλα στάθηκε στο παράθυρο, όταν είδε την γαλανομάτα, να την κοιτάζει ακόμη από το παράθυρο, όσο το λεωφορείο απομακρυνόταν από τη στάση. Έπειτα, λίγο πριν χάσει τη στάση από το οπτικό της πεδίο, είδε την άγνωστη να απομακρύνεται.. περπατώντας αργά.