Ερωτεύτηκα την κολλητή μου.

Happy Birthday..!!

Οι υπόλοιποι μήνες της σχολικής χρονιάς πέρασαν τόσο γρήγορα και αδίαφορα, που η κοπέλα δεν κατάλαβε καλά, πότε έφτασε η μέρα των γενεθλίων της. Ήταν στις αρχές του Μάη και ενδεχομένως, στα τελείωματα της Άνοιξης. Η ιστορία με τον Τζιμ είχε πλέον ξεθωριάσει στο μυαλό της Βικτόρια, ο πόνος όχι, αλλά είχε μάθει να ζει με αυτό. Ίσως βοήθησε την κατάσταση το γεγονός ότι, μετά από μια συζήτηση μεγάλης διάρκειας και πολλών εξομολογήσεων, η φιλία της Βικτόρια με την Έλεν, είχε αρχίσει να ανθίζει ξανά, όπως τα λουλούδια και η φύση, στα ξυπνήματα της άνοιξης. Δεν ήξερε όμως, ότι πριν τελειώσει το καλοκαίρι, θα έφευγε και πάλι, όπως τα φύλλα των δέντρων όταν έρχεται το φθινόπωρο. Καταραμένες εποχές. Και καταραμένη η συνήθεια της Βικτόρια να ταυτίζει τον καιρό με την ψυχολογία της. Εκείνο το πρωινό όμως, ο ήλιος χάιδευε απαλά το προαύλιο και ζέσταινε τους παγωμένους τοίχους της τάξης. Επικρατούσε μια γλυκιά ηρεμία. Η τάξη της εκείνη την ώρα είχε γυμναστική, οπότε η κοπέλα βρήκε την ευκαιρία να κρυφτεί στην άδεια αίθουσα, όπως έκανε όποτε έβρισκε ευκαιρία. Πλέον είχε συνηθίσει να είναι μόνη. Αυτή και η μουσική της. Όλα κυλούσαν ομαλά.
Ένα πόδι κλότσησε απότομα την μεταλλική πόρτα της τάξης, που κοπάνησε στον τοίχο. Μέσα φυσικά μπήκε η βίαιη και I DONT GIVE A FUCK Ιζαμπέλα, που δεν είχε πατήσει το πόδι της στο σχολείο εδώ και μήνες. Πράγμα που φυσικά σήμαινε πως είχε χάσει ήδη τη χρονιά.

«Βρε βρε! Πως το ήξερα ότι θα σε βρω εδώ;! Μήπως οι μαντικές μου ικανότητες ανέβηκαν στο. ΑΝΩΤΑΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ;! Ή απλά είσαι τελειώς προβλέψιμη και μονόχνοτη; ΧΑΑΑΑΑ..»

«Ναι, ναι μπράβο, είσαι μια διάνοια..» Η Βικτόρια δεν σήκωσε το βλέμμα της να κοιτάξει την Ιζαμπέλα. Όσο απότομα είχαν αναπτυχθεί τα αισθήματά της για αυτήν, τόσο γρήγορα είχαν σβήσει όταν μετά τον τσακωμό τους από το τηλέφωνο η Ιζαμπέλα δεν ξαναπάτησε στο σχολείο.
Η Ιζαμπέλα όμως φερόταν ξανά σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Η Βικτόρια δεν θα έλεγε πως δεν το περίμενε.
«Καλά, μιλάμε, δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε μόλις πάτησα το πόδι μου στο σχολείο! Ο Γιάννης και ο Δημήτρης πετάχτηκαν σαν τις πορδές και ήρθαν κοντά μου να με χαιρετήσουν και με ρώτησαν αν χώρισα με τον Τόνι..» 
«Προφανώς, αφού θέλουν να σε γαμήσουν..» 
«ΤΟ ΞΕΡΩ! ΧΑ!»  Η Ιζαμπέλα το φώναξε τόσο τσιριχτά, που η φωνή της έκανε αντίλαλο σε όλο το διάδρομο έξω από την αίθουσα. Η Βικτόρια δεν μπήκε καν στη διαδικασία να σκεφτεί πως θα ήταν μια κοπέλα 21 χρονών να κάνει σεξ με 16χρονα. Δεν ήταν δικό της πρόβλημα και δεν την αφορούσε. 
«Τι θέλεις, Ιζαμπέλα; Γιατί ήρθες;»
Το βλέμμα της Ιζαμπέλας πήρε ένα ανέκφραστο ύφος ψυχοπαθή.
«Κοπελιά, αλήθεια. Δεν γυρίζουν όλα γύρω από εσένα. Ήρθα να μιλήσω στην διευθύντρια για τις απουσίες μου. Αλλά απ' ότι φαίνεται, δεν είναι καθόλου λεσβία και δεν μπόρεσα να την πείσω. Την πουτάνα. Εκτός αν έχει άλλα γούστα. Έκτος από μικρά πουτσάκια ανδρών θέλω να πω..
«Σταμάτα να μιλάς, γίνεσαι σιχαμερή.»
«Από πότε είσαι τόσο ξενέρωτη εσύ; Και αν θυμάμαι καλά, είχες κι εσύ πρόβλημα με τις απουσίες σου! Τι λες να βοηθήσουμε η μία την άλλη;»
Η Βικτόρια είχε όντως περιθώρια για μία ακόμα απουσία έτσι σκατά που τα έκανε στις αρχές της χρονιάς, αλλά φρόντισε να μην ξαναλείψει ούτε σε μισό μάθημα, πράγμα που μέχρι τώρα είχε καταφέρει μια χαρά. Οπότε δεν είχε λόγο να ακούει τις βλακείες που θα ξεστόμιζε η πρώην φιλενάδα της. Που φυσικά το μόνο πράγμα που την είχε φέρει κοντά της, προφανώς ήταν πως χρειαζόταν την βοήθειά της.
«Άκου έχω σχέδιο. Θα μπούμε κρυφά στο γραφείο της διευθύντριας, μόλις φύγει το μεσημέρι. Η υποδιευθύντρια που μένει μέχρι το απόγευμα είναι μόνιμα λες και πίνει μπάφους, δεν θα μας πάρει καν χαμπάρι..»
Πριν συνεχίσει την περιγραφή του απόλυτου σατανικού της σχεδίου η Ιζαμπέλα. χτύπησε το κουδούνι και οι διάδρομοι γέμισαν μαθητές, το ίδιο και η ανοιχτή αίθουσα της τάξης. Η Βικτόρια κατέβηκε από το περβάζι του παραθύρου, όπου καθόταν συνήθως όταν ήταν μόνη της και βολεύτηκε απευθείας στην καρέκλα της. Η Ιζαμπέλα που την κοιτούσε με ανυπομονησία έκατσε δίπλα της βιαστικά. Η Βικ συνέχισε να αποφεύγει την οπτική επαφή μαζί της.
«Λοιπόν τι λες; Θα το κάνουμε;; Σήμερα είναι η τελευταία μέρα που μπορούμε να διαγράψουμε τις απουσίες πριν τις περάσουν για τα καλά στο σύστημα. Και ειδικά αν διαγράψουμε τις απουσίες όλων των παιδιών στο τμήμα, ή και σε όλο το σχολείο! Όλοι θα μας λατρέψουν θα είμαστε σαν ήρωες! Πιο γαμάτες και από ήρωες!»
Η Βικτόρια, με το όχι και τόσο, ξύπνιο μυαλουδάκι της, είχε εντοπίσει ήδη ένα σωρό κενά στο "αναπάντεχα τέλειο σχέδιο" της Ιζαμπέλας, αλλά δεν ήθελε να της δώσει λαβές, ούτε περιθώρια συζήτησης.
«Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις απουσίες μου. Να τα βγάλεις πέρα μόνη σου.»
«.. Τι λες μωρή; Πας καλά;»
«Αυτό που άκουσες. Δεν έχω καμία όρεξη για τις ηλίθιες περιπέτειες σου, ούτε για μπλεξίματα. Να βρεις λύση στο πρόβλημά σου μόνη σου. Έξυπνα και λογικά..»
«Αν δεν σηκωθείς ΤΩΡΑ, θα πω τα πάντα για εσένα, θα σε ξεφτιλήσω, θα σε κάνω ρεζίλι σε όλους! Ξέρω τα πάντα για εσένα Βικτόρια! Όλα σου τα μυστικά! Και δεν φοβάμαι να τα φωνάξω τώρα, μπροστά σε όλους! ΣΗΚΩ ΠΑΝΩ ΤΩΡΑ! ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΗ ΣΗΚΩ ΕΙΠΑ!»
Η Βικτόρια έμεινε ακίνητη στη θέση της. Όσα κι αν ήξερε για αυτήν, όπως της είχε πει κι ίδια την μέρα που γνωρίστηκαν. Δεν ασχολούνται όλοι μαζί της. Και τη στιγμή που η  Ιζαμπέλα άρχισε να ουρλιάζει και να ξεστομίζει όλα της τα μυστικά σαν να μην σημαίνει τίποτα, μπροστά στις συμμαθήτριές της, ο χρόνος άρχισε ξαφνικά να κυλάει αργά. Η Βικτόρια κοιτούσε την Ιζαμπέλα, που είχε σηκωθεί τώρα όρθια δίπλα στην καρέκλα της και ανοιγόκλεινε το στόμα της, έλεγε ασυναρτησίες και την έδειχνε με το δάχτυλο, σαν ένα κακομαθημένο πεντάχρονο που του τράβηξαν τα μαλλιά. Ο μικρός της κότσος είχε ξεφύγει από το ρουτινιάρικο χοροπήδημα του και χόρευε ανέμελα δίπλα από το τρυπημένο αυτί της Ιζαμπέλας. Γύρισε να κοιτάξει τις κοπέλες του τμήματος. Εκείνες κοίταξαν μία φορά την Βικτόρια, έπειτα προσήλωσαν τα βλέμματά τους στην Ιζαμπέλα, σαν να  έλεγαν μέσα στο κεφάλι τους: Αυτό δεν είναι σωστό. Έπειτα αγνόησαν τα δύο κορίτσια και συνέχισαν τη ζωή τους. Όταν η Ιζαμπέλα σταμάτησε να μιλάει έριξε μια κλοτσιά στην καρέκλα της και έφυγε, ρίχνοντας την κλασική κλοτσιά στην καημένη πόρτα της αίθουσας.
Στην αίθουσα επικράτησε σιγή. Και η Βικτόρια ξέσπασε σε γέλια. Ήταν ελεύθερη. Επιτέλους ήταν ελεύθερη.