Ερωτεύτηκα την κολλητή μου.

Το κορίτσι του Tumblr

Η Ιζαμπέλα καθόταν, για πρώτη φορά σιωπηλή, δίπλα στη φίλη της, στη στάση του λεωφορείου που θα τις γύριζε σπίτι. Ήταν φανερά απογοητευμένη που η Βικτόρια πάτησε αναβολή στην καινούρια τους περιπέτεια, μα ίσως είχε κιόλας καταλάβει πως η ψυχολογική κατάσταση όπου βρισκόταν η φίλη της δεν άντεχε παραπάνω από όσα είχε ανεχτεί ήδη. Έβλεπε την κοπέλα να παίζει νευρικά με το κινητό στα χέρια της και να κοιτάει συνεχώς αν έχει κάποιο καινούριο μήνυμα, από εκείνον φυσικά. Όταν άρχισε να χτυπάει νευρικά τα νύχια της στο πίσω μέρος του κινητού δεν άντεξε άλλο.
«Θα σταματήσεις να κάνεις σαν νευρικό;»
«Ίζι σε παρακαλώ άσε με ήσυχη δεν έχω καμία, πραγματικά καμία, όρεξη για τις τρέλες σου.»
Η Ιζαμπέλα κοίταξε έκπληκτη την Βικτόρια και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της, τα μάτια της εξέφρασαν τρυφερότητα.
«Ίζι; Με είπες Ίζι; Πολύ μου αρέσει. Μήπως αρχίζεις και θρέφεις για εμένα κάποιου είδους συμπάθεια;»
Η Βικτόρια ξεφύσηξε. Η αλήθεια ήταν ότι η φίλη της είχε μεγάλο όνομα. Αλλά ίσως είχε δίκιο. Είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο να την κάνει να την συμπαθήσει. Η κοπέλα δεν είχε καταλάβει ακόμα πως και γιατί. Αλλά είχε δίκιο, την συμπαθούσε αρκετά. Της έριξε ένα χαμόγελο που της βγήκε με δυσκολία. Δεν της άρεσε να εκφράζεται, μα η Ιζαμπέλα φαινόταν να περιμένει μια γλυκιά έκφραση ή έστω ένα καλό λόγο από την φιλενάδα της.
«Ναι. Αλλά μην το κάνεις και τόσο θέμα εντάξει;»
Πριν τελειώσει καν την πρόταση της η Ιζαμπέλα έβγαλε μια τσιρίδα και αγκάλιασε σφιχτά τη φίλη της. Η Βικτόρια χαμογέλασε λίγο πιο αυθόρμητα από πριν και ανταπόδωσε την αγκαλιά. Ήταν τρελή αλλά τη συμπαθούσε. Ναι, τη συμπαθούσε αρκετά. Μα τα συναισθήματα στη ζωή δεν είναι άσπρο και μαύρο. Οι άνθρωποι έχουν τόσες όμορφες πτυχές, όσες και σκιερές, κρυμμένες πίσω από τα τσακίσματα του φανταχτερού τους υφάσματος. Μα με μια αλλαγή του ανέμου, οι πτυχές γυρίζουν ανάποδα. Και εκεί ο άνθρωπος που νόμιζες πως ξέρεις πολύ καλά, μπορεί να σου αποδείξει ότι κάνεις μεγάλο λάθος..
Το λεωφορείο ήρθε και οι κοπέλες γύρισαν στο σχολείο. Ίσα που πρόλαβαν την τελευταία ώρα, την ώρα της γυμναστικής. Όλα τα κορίτσια της τάξης είχαν βγει στο προαύλιο και έπαιζαν βόλεϊ, η Ιζαμπέλα που τις είδε έτρεξε αμέσως για να συμμετάσχει, σε αντίθεση με τη Βικτόρια που δεν είχε καμία όρεξη. Πήγε στην αίθουσα του πινγκ πονγκ και κάθισε σε μια καρέκλα, να χαζεύει τα κορίτσια που έπαιζαν εκεί. Το μπαλάκι ξέφυγε από τη ρακέτα της μιας κοπέλας και προσγειώθηκε μπροστά στα πόδια της.
«Κοπελιά, μου το πετάς λίγο;»
Η Βικτόρια κοίταξε το κορίτσι. Ήταν μια μελαχρινή κοπέλα κυριολεκτικά πανέμορφη. Είχε τα πιο όμορφα κατάμαυρα μάτια το πιο τέλειο χαμόγελο και τα πιο γλυκά χείλη που είχε δει ποτέ της η Βικτόρια, την έκανε να νιώσει τρομερά μειονεκτικά για τη δική της εμφάνιση. Έμοιαζε να βγήκε από τα μοντέλα που έβλεπε συνεχώς στο tumblr και το we heart it στο κινητό της και έκανε την Βικτόρια να μην μπορεί να πάρει το βλέμμα της από επάνω της. Της χαμογέλασε ευγενικά. Φαινόταν ευγενική. Πανέμορφα ευγενική. Η Βικτόρια χαμογέλασε και πέταξε το μπαλάκι προς το μέρος της.
«Να 'σαι καλά.» Της είπε χωρίς να την ξανακοιτάξει και συνέχισε να παίζει με την άλλη κοπέλα, μα αυτό ήταν αρκετό, για να αφήσει στο πρόσωπο της Βικτόρια ένα ηλίθιο χαμόγελο που δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Όταν το βλέμμα της στάθηκε στην πόρτα της αίθουσας. Η Ιζαμπέλα στεκόταν εκεί, την κοιτούσε μες τα μάτια, έδειχνε τόσο νευριασμένη που η Βικτόρια φοβήθηκε μήπως ορμούσε στην άλλη κοπέλα για να τη χτυπήσει. Σηκώθηκε βιαστικά και πλησίασε την Ιζαμπέλα.
«Όλα καλά;»
Η Ιζαμπέλα συνέχισε να την κοιτάζει λες και την είχε προδώσει και ταυτόχρονα λες και ήθελε να της σπάσει τα μούτρα.
«Μην μου κάνεις την ηλίθια θα σου σπάσω τα μούτρα.» και ναι είχε μάθει να διαβάζει εκφράσεις. «Ο καθηγητής πήρε παρουσίες μπορούμε να πάμε σπίτια μας. Αυτό ήρθα να σου πω. Καλή συνέχεια.» η Ιζαμπέλα έφυγε έξαλλη και άφησε την Βικτόρια καθηλωμένη μπροστά στην πόρτα της αίθουσας. Το κουδούνι χτύπησε και όσα κορίτσια ήταν μέσα στην αίθουσα άρχισαν να περνάνε από την πόρτα, ορισμένες από αυτές κοιτάζοντας την Βικτόρια με μίσος χωρίς λόγο και αιτία, μερικές να τη σκουντάνε αγριεμένα καθώς περνάνε, ξανά χωρίς λόγο. Αυτά δεν μπορούσε ποτέ της να καταλάβει. Αυτή την άθλια συμπεριφορά των γυναικών που την ενοχλούσε απίστευτα και ήταν εντελώς άδικη. Πως μπορούσαν να ήταν τόσο επιθετικές σε ένα άτομο που δεν γνωρίζουν καν δεν μπορούσε να το κατανοήσει ούτε να το δεχτεί. Μα δεν μπορούσε να κάνει και κάτι για αυτό, πράγμα που την αποδυνάμωνε όσο τίποτα. Τελευταία πέρασε η κοπέλα του tumblr. Έτσι της έμεινε στο μυαλό. Το λεπτεπίλεπτο χεράκι της άγγιξε τρυφερά τον ώμο της κοπέλας. Το επόμενο που είδε η Βικτόρια ήταν τα μάτια της, δύο γλυκά μάτια να την κοιτάνε μέσα στα δικά της τόσο γαλήνια, που της προκαλούσαν ταραχή. Τα φουσκωτά μικρά της χείλη ζωγράφισαν ένα μαγευτικό διακριτικό χαμόγελο που αγκάλιασε την ψυχή της τρυφερά και έδιωξε απευθείας τον πόνο και την αναστάτωση που τις είχε προκαλέσει η συμπεριφορά των άλλων κοριτσιών. Η κοπέλα δεν μίλησε και την προσπέρασε σιωπηλά. Και η Βικτόρια στάθηκε ξανά, να κοιτάει το κορίτσι του tumblr να φτάνει στην πόρτα του σχολείου, και να γυρίζει μια τελευταία φορά να την κοιτάξει. Ίσως την συμπαθούσε απλώς. Γιατί να ήταν λεσβία τόσο όμορφη κοπέλα αποκλείεται. Αποκλείεται. Και σίγουρα δεν ένιωθε κάποια έλξη σε αυτή επειδή ήταν κοπέλα. Απλώς δεν είχε ξαναδεί πιο τέλειο κορίτσι από κοντά και αυτό την εντυπωσίαζε. Πάντα νόμιζε ότι αυτά τα κορίτσια του tumblr ήταν ψεύτικα διορθωμένα με photoshop και παιχνίδια του φωτός και με μυστικά της φωτογράφισης. Όμως αυτή δεν είχε ούτε μισό ψεγάδι επάνω της. Το κορμί της μικροσκοπικό λεπτεπίλεπτο, τα χαρακτηριστικά του προσώπου της συμμετρικά μεταξύ τους τα μαλλιά της μαύρα σαν τα μάτια της πλούσια, μακριά. Ήθελε όσο τίποτα να ήταν σαν αυτή. Ίσως τότε να την αγαπούσε και ο Τζιμ. Ίσως αυτό έφταιγε εξαρχής. Δεν ήταν αρκετή. Ποτέ δεν θα ήταν αρκετή. Γύρισε σιωπηλά πίσω της να σηκώσει την τσάντα της από το πάτωμα για να γυρίσει σπίτι. Μόλις σήκωσε την τσάντα, ένα μικρό χαρτί έπεσε έξω από την τσέπη της τσάντας της. Έγραφε επάνω δύο λέξεις.
«Μην την εμπιστεύεσαι.»