Charlotte Cowell ➵ One Direction

96. Memories

Hij slaakt een zucht en laat zijn hoofd tegen de koude ruit van de auto liggen.
Zijn gevoelens zijn al meerdere weken door elkaar aan het racen. Het stopt maar niet.
Hoelang nog voordat hij haar ziet? Vijf uur? Zes misschien?
Te lang, vind hij.

"Charlotte, ik wil deze ketting aan je geven zodat je weet dat ik van je houd. En omdat ik dan soort van bij je ben" zegt hij. Ze glimlacht, vlinders in haar buik als ze naar de persoon kijkt waar ze van houd. De ketting heeft een hangertje met een infinity teken. "Niall, ik zou altijd van je blijven houden" zegt ze. En dat meent ze. Ze heeft dit nog nooit voor iemand gevoelt. Hij ook niet.
"Ik ben van jou en jij van mij" zegt hij. Ze knikt en ze leunen beide naar voren. Hun lippen raken en boem. Ze voelen allebei wat ze nog nooit eerder hadden gevoelt. En vanaf dat moment wisten ze het zeker, dit gevoel zal niet snel voorbij gaan.

"Cupcake? Muffin? Wakker worden" hoort ze een stem zeggen. Ze doet haar ogen open en knippert een paar keer. "Hmm?" Vraagt ze. Hij doet zijn zachte, roze lippen op die van haar en aait zacht over haar wang. "We zijn in Washington" zegt hij zacht. Ze glimlacht en rekt zich uit, ze stapt uit het comfortabele bed en springt op zijn rug. "Op naar de keuken!" Roept ze. Ze lachen en hij rent als een paard de trap af, voorzichtig zodat ze niet vallen. Dat wil niemand.

Hij glimlacht terwijl hij aan de herinneringen denkt. Is het al zo lang geleden? Nee toch?
En met die gedachte valt hij in slaap. Denkend aan Charlotte. Zijn Charlotte.

~
"Fuck" zeg ik terwijl ik ijsbeer door de kamer. "Komt wel goed" zegt Rob. Is hij serieus? Het kind dat hij eens had geadopteerd heeft haar eigen keel doorgesneden en hij zegt dat?
"Komt niet goed. Denk je echt dat ze dit gaat overleven?" Zeg ik boos. Hij rolt zijn ogen.
"Nu worden we zeker gepakt, we hebben haar naar het ziekenhuis gebracht en op de terugweg zag een een paar One direction fans die me herkende" vertel ik met een hint van angst door mijn stem. "Wat boeien die kut fans? Denk je dat ze je gevolgd hebben? Laat me niet lachen" lacht Rob. "Kijk, ik ken hun fans. Ik ben al vaker door hun achtervolgt, en nu weten er dus weer een paar waar ik ben. Dit nieuws verspreid zó snel". "Dus we kunnen dalijk fans en politie agenten op de stoep verwachten?" Vraagt Rob, amusement in zijn stem. "Als ze weten dat wij Charlotte hebben, dan wel" zeg ik eerlijk.

*
Hey mensen :) nog maar een paar chapters te gaan.. Ik kan niet geloven hoe snel dit gaat.
Maar aan de ene kant; ik begin hierna een andere fanfictie ?
Ik weet eerlijk gezegt niet of het ook engelse mensen trekt.. Charlotte Cowell is zo veel keer gelezen voor een Nederlands boek. En ik denk niet eens dat mensen het andere boek gaan lezen. Maar eerst zien dan geloven, toch? ;)

15 comments? Dan upload ik straks misschien nog een keer... Maar dan Charlotte's pov

P.s. : ALSJEBLIEFT! Zet ook een paar leuke namen (meisje) in de comments.. (Voor m'n nieuwe fanfic haha)