~*~
I smirk when I saw her reaction. Cold stare and expressionless. Uggh.... Di ko aakalain na ganyang treatment ang matatanggap ko kapag nagkaharap na kami ng totoo kong magulang.
Galit ba sya sakin dahil inakala nyang ako si Katherine at niyakap ko sya pero di naman pala?
Err... Kung ano-ano ng pumapasok sa isip ko.
Nilibot ko ang paningin ko dito sa malaking kwarto. May mahabang lamesa at nasa magkabilaang dulo kami. Nagtititigan at matiim na pinapanood ang bawat kilos ng isa't isa habang kumakain ng dinner. Actually it's my first dinner with my true mother. Once Ate Gia told and explain to me that I'm a Sheridan and my mom is 'her', lagi kong kinukulit si ate Gia na gusto kong makita sya kahit nasa malayo lang.
Pero alam kong malabo ko syng makita kahit sa malayo. Tss...
Napatingin ko sa kanya ng tumikhim sya. "You're not eating your food." Napatungo ako dahil sa tono ng boses nya.
Very calm yet powerful.
"I'm sorry. I just can't----" naputol ang sasabihin ko ng bumagsak ang balikat nya at saglit na yumuko at napabuga ng hangin. Napalunok ako ng titigan na naman nya ko sa mata at tumayo sya. Nakatingin lang ako sa kanya habang papalapit sya sakin. I'm so tensed and nervous! Darn.....
"I'm sorry, dear...." Di ko namalayan na may may kumawalang luha sa mata ko ng maramdaman ko ang yakap nya at marinig ko ang malambing nyang pagsuyo.
"Mom."
Humigpit ang yakap nya sakin at napaupo na sya sa sahig at agad ko naman syang dinaluhan ay niyakap ng mahigpit pabalik. "Katniss... I have this thought in the first place that, what if your my lost daughter? You're my dear Vinx bff and an adopted child. And all of the infos and stories about you that Vinx said has a connection between you and our family."
Wala na kong ibang masabi at parang naubusan ako ng mga salita.
Hinayaan ko lang syang magkwento ng mga ideya nya tungkol sakin noong una nya kong nakita. Noong nasampal nya ko at noong niyakap nya ko. At lalo na nung umiyak ako. That's what they called lukso ng dugo?
After our dinner she wants me to tell my story, how I lived for 18 years, how did I get here, how did I know that she's my mom, etc.
Sinagot ko lahat ng tanong nya pero wala pa rin akong nasasabi tungkol sa plano ko.
Sa lahat ng gusto kong makamit, o magawa. Para matapos na lahat ng mga to, at para malaman na nila kung sino ang puno't dulo ng lahat. Na hindi lahat ng kadugo mo ay kakampi mo.
"I'm sorry, mom. But you can't. Not yet. I still have do my parts, I must finished my mission so that we can lived together, again." She slightly smile and nod at me then hugged me. "Always take care of yourself, dear."
From that last hugged I already said what I want to say to her before I go.
Lumabas na ko ng kwarto iyon at halos malula ako sa dami ng pintong nakikita ko paglagbas ko pa lang ng malaking kwarto na iyon.
