_Monster_

_I'm gonna find her_

Scarlett's POV

18 Νοεμβρίου 2018

Ώρα: 7:30

Μπιμπ μπιμπ μπιμπ
Μπιμπ μπιμπ μπιμπ
Μπιμπ μπιμπ μπιμπ
Μπιμπ μπι-

"Σκάσε μισή ώρα!" Φώναξα στο ξυπνητήρι μου ενώ το κοπανησα για να σταματήσει.

Ναι... Ωραία μέρα θα έχουμε και σήμερα.

Σηκώθηκα άρον άρον απ'το κρεβάτι μου και βγήκα απ'το δωμάτιο μου. Πριν πάω στο μπανιο, έκανα αυτό που κάνω κάθε μέρα εδώ και έναν χρόνο, ένα μήνα και οκτώ μέρες...
.
.
.
.
Κοίταξα το δωμάτιο της αδελφής μου...

Αναρωτιέμαι βρε πως και δεν έχω κατάθλιψη ακόμα. Αφού το ξερω, τα θέλει ο κωλος μου, από τότε που εξαφανίστηκε όλο εκεί κοιτάζω!

Αλλά δεν φταίω εγώ, η μάνα μου φταίει που μου έμαθε να ελπίζω! Δεν μπορούσα να ήμουν σαν τον πατέρα μου που το 'χει καταλάβει ότι η Γουίνι είναι νεκρή;

Καλά, όχι ότι έχει αποδειχθεί or something...

Σκάσε εσύ ελπίδα, κανείς δεν σε ρώτησε...

Δεν φταίω εγώ, η μάνα σου φταίει θυμάσαι;

Σταματάμε να μιλάμε για την μακαριτησα;

Ποια απ' όλες;

Αυτή που ξέρουμε στα αλήθεια...
.
.
.
.
.
Εσύ το άρχισες, δεν φταίω εγώ...

Αναστεναξα.

Μπήκα στο μπάνιο και έπλυνα το πρόσωπο μου. Ντυθηκα, φορώντας το υπέροχο πολύχρωμο συνολακι μου aka μαύρο τζιν με μαύρο φανελάκι, μαύρη ζακέτα και μαύρα παπούτσια και κατέβηκα για πρωινό.

Εκεί είδα τον πατέρα μου να κάθεται στον συνηθισμένο καναπέ του κοιτάζοντας έξω στο παράθυρο. Πάντα αυτό κάνει..

"Καλημέρα." Είπα και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα.

"Που την βλέπεις την 'καλη'"

Και εδώ βλέπουμε τον ποιο ελπιδοφόρο, χαρούμενο, γεμάτος καλές προθέσεις πατέρα του κόσμου! Yayyy τι λέω γαμω την μίζερη ζωουλα μου, γαμω...

Άρπαξα ένα πράσινο μήλο και το έπλυνα. Το δάγκωσα και πήγα να πάρω την τσάντα μου για την σχολη.

"Εγώ φεύγω." Είπα ενώ άρπαζα και τα κλειδιά μου.

"Ναι φύγε και συ, όπως όλες τους..."

Ναι, τι λέγαμε πριν ο καλύτερος, υπεροχοτατος πατέρας του κοσ-

"Δεν είναι σίγουρο για την Γουίνι..." Πέταξα, μέχρι που κατάλαβα την βλακεία που μόλις είπα. Γαμωτο ελπίδα γιατί μιλάς;