_Monster_

_Hello Son_

Chris's POV

Είχαμε όλοι ξυπνήσει νωρίς νωρίς κι ετοιμάζαμε όλα τα πράγματα.

Οι παγίδες ήταν στις θέσεις τους, όλοι ήταν κατάλληλα οπλισμένη και είχα αναγκάσει ήδη την αδελφή μου μέσω του σημαδιού μου και της ύπνωσης να πάει να κρυφτεί.

Περιμέναμε κάποιες ώρες για να σιγουρευτούμε ότι η μάνα μου είχε πάρει χαμπάρι ότι η αδελφή μου λείπει και τώρα...

...ήταν η ώρα για το δύσκολο κομμάτι.

Ξεφυσησα.

Όλοι ήταν μαζεμένοι γύρω μου και μπροστά από έναν παλιό καθρέφτη.

Το κόλπο ήταν απλό, ακουμπάς το σημάδι σου, σκέφτεσαι αρκετά τον συγγενή σου που θέλεις να επικοινωνήσεις και αν αυτός απαντήσει τότε εμφανίζεται στον καθρέφτη σου (και εσύ στον δικό του).

Το θέμα ήταν...

Καλά... Όλοι ξέρουμε ποιο ήταν το θέμα...

Κοίταξα διστακτικά τον καθρέφτη μέχρι που ένιωσα ένα χέρι να μου κρατάει τον ώμο.

"Μια επικοινωνία μακριά και θα μπορείς επιτέλους να φύγεις από δω, να εκδικηθείς αυτήν την σκύλα και να ζήσεις μια νέα ζωή." Με ενθάρρυνε ψυθιριστα η Σκάρλετ.

Την κοίταξα και δάγκωσα σκεπτόμενος το κάτω χείλος μου.

Μετά γέλασα άχνα.

"Ω, θα την κάνω να πληρώσει τόσο άσχημα." Είπα χαμογελώντας στραβά και πήγα με θάρρος προς στον καθρέφτη.

Έκανα τα βήματα.

Ακούμπησα την κορόνα/τατουάζ μου.

Σκέφτηκα την μάνα μου.

Και περίμενα...

Για λίγα λεπτά...

"Έλα σκύλα..." Ψυθιρισα στον εαυτό μου και συγκεντρωθηκα περισσότερο στην μάνα μου.

Και άλλα λεπτά πέρασαν...

Οι άλλοι άρχισαν να αγχώνονται, μπορούσα να το νιώσω.

Η Λούσι δάγκωνε νευρικά το νύχι του δείκτη της.

Η Έμμα κουνούσε νευρικά το πόδι της.

Ο Μάθιου κοιτούσε επίμονα τον καθρέφτη και άλλα πολλά.

Και τότε...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"Γεια σου γιέ μου."

Ακούστηκε η φωνή της μάνας μου μέσα απ' τον καθρέφτη.

Έμεινα για λίγο μαλακας.