_Monster_

_Apologizes_

Scarlett's POV

Καθόμουν στο δωμάτιο μου για πάνω από μια ώρα.

Τα μάτια μου είχαν πριστει ενώ είχα σταματήσει να κλαίω εδώ και ώρα αλλά δεν είχα το κουράγιο να πάω να ξεπλύνω το πρόσωπο μου.

Τώρα απλώς καθόμουν πάνω στο κρεβάτι μου με την πλάτη μου στην αρχή του και κοιτούσα ασυναίσθητα απέναντι.

Αυτό... αυτές οι αναμνήσεις του... Με έκαναν να σκεφτώ πολλά.

Παρά πολλά.

Με έκαναν να καταλάβω πράγματα που ποτέ δεν θα έβλεπα ή... αποδεχομουν.

Όπως...

...

Θεέ μου, τι έχω κάνει;

Δύο-τρια δάκρυα ξανά κύλησαν στα μάγουλα μου αλλά τα σκούπισα αμέσως.

Έριξα το κεφάλι μου προς τα πίσω για να εμποδίσω καινούργια δάκρυα και σταυρωσα τα χέρια μου.

Άρχισα να μορφαζω σε κάθε διαφορετική μου σκέψη και φωνή ενώ ξαφνικά...

...κτυπησε η πόρτα.

Μαζευτηκα αμέσως και σκούπισα τα βουρκωμενα μου μάτια ενώ προσπάθησα να συγκρατησω την φωνή μου σταθερή, χωρίς να σπάσει.

"Παρακαλώ;" Είπα φυσιολογικά.

"Σκάρλετ η Λούσι είμαι, να μπω;" Ρώτησε εκείνη ευγενικά έξω απ'την πορτα.

"Ναι, οκ."

Η Λούσι άνοιξε αργά την πόρτα και ξεπρόβαλε ντροπαλά από μέσα της.

"Γειά..." Είπε χαρωπά και κάπως αμήχανα "...πώς είσαι;" Με ρώτησε γλυκά.

Την κοίταξα λίγο δύσπιστα.

"Τον αδελφό σου δεν θα έπρεπε να ρωτάς αυτό;" Την ρώτησα σιγανα.

"Βασικά τον ρώτησα ήδη άρα..." Απάντησε ντροπαλά.

Σήκωσα το φρύδι μου κοιτώντας την. Εκείνη χαμογέλασε, μορφαζοντας συγχρόνως.

"Καλά είμαι." Της απάντησα απλά στην αρχική της ερώτηση.

"Δεν φαινοσουν και τόσο καλά πριν." Είπε αμήχανα εκείνη.

Δεν είπα κάτι, απλώς κοίταξα ξανά απέναντι σταυρώνοντας τα χέρια μου.

Η Λούσι ξεφυσισε. Κάθησε δίπλα μου στο κρεβάτι με πλάτη τον απέναντι τοίχο.

"Ξέρεις αν θες να μιλήσεις σε κάποιον ειμ-"

"Δεν θέλω να μιλήσω σε κάποιον." Είπα απότομα χωρίς να το καταλάβω.

"Α...οκ." Είπε αμήχανα η Λούσι και χαμήλωσε το κεφάλι της.