_Monster_

_Panic Attack_

Chris's POV (cause why not)

Συνέχισε να μου τσιριζει, you know για το πόσο τέρας είμαι κτλ..

Oh God, another sensitive drama queen, isn't she?

Νταξει ρε, την αδελφή της βλεπει οπου...

Σκάσε συ φωνή..

Συνέχισε να μου τσιριζει και να τσιριζει και μπλα μπλα μπλα και... Γαμω πονάνε τα αυτιά μου... Και η πληγή μου...

"Οκ, εντάξει, ηρεμησε!" Της φώναξα μπας και ηρεμήσει...

Κοίτα να δεις, ηρέμησε!
.
.
.
Ναι μονάχα που σε κοιτάει λες και θέλει να σε δολοφονήσει ηλίθιε...
.
.
.
"Να ηρεμήσω;...Να ηρεμήσω;" Άρχισε να λέει σιγανα και προχωρούσε όλο και ποιο κοντά μου.

Ουαου, κουκλα μου, νομίζεις ότι φοβήθηκα τώρα;

"Θες να ηρεμήσω;" Είπε και γέλασε σαν ψυχοπαθής.

"Θες να ηρεμήσω, ενώ η αδελφή μου είναι... είναι..." Άρχισε να λέει και πήγε να δακρύσει..

Ω, έλα τώρα, πόσο κλάμα μπορεί να κουβαλάει ένας άνθρωπος;

"Είναι πορσελάνινη κούκλα, πες το, δεν είναι τίποτα..." Είπα χωρίς συναίσθημα.

"Δεν... είναι... τίποτα...;" Σε αυτή της την φράση πήγε να κλάψει.

Drama queen...

"...Φυσικά για σένα δεν είναι τίποτα!..." Φώναξε θυμωμένα. "... Είσαι μια..." Πήγε να πει αλλά την άρπαξα απ' το μπράτσο.

"Πρόσεχε τι θα πεις." Την απείλησα.

Γέλασε πίκρα.

"Τι; Σου είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι είσαι μία σπασμένη πορσελανινη κουκλίτσα;"

Γέλασα.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Και μπαμ, μας γύρισα αποτομα θέσεις, έτσι ώστε τώρα αυτή ήταν στον τοιχο κι εγώ μπροστά της.

Τρόμαξε.

"Όχι, δεν μου είναι δύσκολο να παραδεχτώ πόσο σπασμένος είμαι... Αλλά ξέρεις τι είναι δύσκολο όταν είσαι μία σπασμένη κούκλα σαν..." Έριξα μια γρήγορη ματιά στην πορσελανινη Γουίνι."...την αδελφούλα σου. Ο πόνος. Νιώθεις κομμάτια πορσελάνης να πιέζουν το δέρμα σου σε όλα τα σημεία του σώματος σου, να σε τρυπάνε σαν κομμάτια γυαλιού και να σε στενεύουν έως να μην μπορείς να αναπνεύσεις και όσο κι αν προσπαθείς να ξεφύγεις απ'τον πόνο το μόνο που καταφέρνεις είναι να τον νιώθεις περισσότερο και το μαρτύριο δεν τελειώνει ποτέ διότι δεν μπορείς να τον τελειώσεις...δεν μπορείς να πεθάνεις..."