_Monster_

_The Tattoo_

Scarlett's POV

Έχουν περάσει δύο μέρες από τότε που μου είπαν τα παιδιά ότι θέλουν να βοηθήσουν στο ψάξιμο.

Φυσικά όταν μου το είπαν αμέσως χάρηκα. Έτσι κι αλλιώς μόνο απ'το τετράδιο κατάλαβα ότι θα ήταν μακρύ το ταξίδι μου στο ψάξιμο και σίγουρα θα χρειαζομουν βοήθεια.

Ε ναι και τι έλεγα; Α ναι, ψάχνουμε εδώ και δύο μέρες και...

...δεν έχουμε βρει τίποτα!

Δηλαδή πραγματικά τίποτα! Καθόμαστε και σκεφτόμαστε διακόσια πράγματα και αυτά είτε είναι αδύνατα είτε είναι ήδη γραμμένα στο τετράδιο της Λούσι.

Ψάξαμε βιβλία, ψάξαμε χαρτιά, ακόμα και στο σπίτι κόβαμε βόλτες μπας και πάρουμε καμία ιδέα.

Τουλάχιστον εγώ έκοβα. Οι άλλοι έτσι κι αλλιώς ήξεραν το σπίτι απ'έξω και ανακατοτά! Έτσι κι αλλιώς έμεναν τόσα χρόνια εδω μέσα...

Τέλος πάντων... Τώρα πάλι καθόμαστε όλοι στο σαλόνι, ο καθένας κρατώντας ένα βιβλίο ενώ είχαν αλλά πέντε-εξι δίπλα τους.

Δεν μιλούσε σχεδόν κανείς, εκτός αν κάποιος σκεφτόταν ή έβρισκε κάτι το πετούσε σαν ιδέα.

Φυσικά τις περισσότερες αμέσως τις αποκλείσαμε.

Όπως είπα και πριν, είτε ήταν αδύνατες είτε γραμμένες.

Είτε ηλίθιες. Ξέρετε όπως...

"Εδώ γράφει για μεταμόρφωση ανθρώπου σε τέρας. Λέτε να μας ωφελήσει σε κάτι;" Ρώτησε η Λούσι.

... αυτή για παράδειγμα.

"Σε τι ακριβώς; Να τρομαξουμε την μάνα μου έως θανάτου;" Ρώτησε σαρκαστικά ο Κρις ενώ γύρισε μια σελίδα απ'το βιβλίο του.

"Μου το έχει κάνει εμένα ο Κρις, δεν πιάνει." Τον συμπλήρωσα εγώ ειρωνικά χωρίς να σηκώσω το βλέμμα μου απ'το δικό μου βιβλίο. Για λίγο όμως αφού δεν άντεξα και τον κοίταξα στα μάτια.

Εκείνος δεν φάνηκε να αντιδρά, πράγμα ελαφρώς περίεργο. Βασικά ούτε που με κοίταξε, απλώς συνέχισε να διαβάζει το βιβλίο του. Σαν να μην με άκουσε.

Ο μαλακας...

"Η Σκάρλετ έχει δίκιο, συν οτι αν χρειαζόμαστε ένα τέρας, έχουμε εμένα." Είπε αδιάφορα και οκ, τον παρεξήγησα, τελικά με άκουσε.

"Και εμένα." Είπα χωρίς να το καταλάβω εγώ.

"Δεν είσαστε τέρατα!" Είπε καλοπροαίρετα η Λούσι αλλά και εγώ και ο Κρις την κοιτάξαμε με το ίδιο ειρωνικό υφακι, πριν φυσικά ξανά ρίξουμε τα μούτρα μας πάνω στα βιβλία.