"Την βρήκες! Συγχαρητήρια! Κρίμα που δεν μπορείς να την πάρεις μαζί σου και να φύγεις..."
Κοίταξα έντρομη το παγωμένο σώμα της αδελφής μου.
"Τ-την σκότωσες;" Τραυλισα ενώ ένιωθα σιγά σιγά το αίμα μου από κρύο να γίνεται ζεστό, πολύ ζεστό.
"Κάτι χειρ...
Η Λούσι με εσειρε μέχρι το δωμάτιο της, ένα επίσης γκόθικ δωμάτιο για να ταιριάζει με το υπόλοιπο σπίτι.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Καθισα σε μια καρέκλα ενώ εκείνη έψαχνε τα συρτάρια της για ένα μπουκαλάκι.
Επικράτησε ησυχία μεταξύ μας μέχρι που βρήκε το μπουκαλάκι, οπου μεσα του είχε ένα ασημένιο υγρο και ήρθε προς το μέρος μου.
Έφερε μια μαυρη καρέκλα μπροστά μου και κάθισε.
Έβαλε λίγο απ'το υγρό σε μια πετσέτα και την ακουμπησε απαλά στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.
Μορφασα λίγο απ'τον πόνο.
Η Λούσι με κοίταξε συμπονετικά.
Ω Θεέ μου, καν' την να μην μιλήσει, δεν έχω όρεξη για τις βλακείες της!
"Δεν ξέρω τι έπαθες σήμερα Κρις, αλλά πρέπει να λυθεί.." Είπε ενώ η πληγή πίσω απ'το κεφάλι μου άρχιζε να επουλώνεται.
Ω τέλεια, αρχίσαμε...
"Μια χαρά είμαι." Είπα κοφτά.
"Φυσικά και ΔΕΝ είσαι μία χαρά Κρις! Δεν είσαι ο εαυτός σου! Δεν θα έκανες ποτέ κάτι τέτοιο!" Μου φώναξε η Λούσι.
Γέλασα πίκρα.
"Λούσι, νομίζω με μπερδεύεις με το κακόμοιρο δεκάχρονο που ήμουν κάποτε. Ξέρεις, έχω αλλάξει από τότε." Χλευασα.
Εκείνη θύμωσε.
"Ναι, έχεις γίνει χειρότερος!" Σηκώθηκε απότομα απ'την καρέκλα μπροστά μου και τράβηξε την πετσέτα απο το πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Η πληγή μου είχε επουλωθεί άρα πέταξε την πετσέτα στο κάδο απορριμμάτων της.
"Ουαου, πληγωθηκα τώρα.." Είπα ειρωνικά και σηκώθηκα κι εγώ απ'την καρέκλα μου.
"Κρις, ειλικρινά δεν σε πιστεύω!..." Άρχισε ξανά η Λούσι, σταυρώνοντας τα χέρια της και κοιτοντας με στα μάτια "... Πώς μπόρεσες έστω και να σκεφτείς να κάνεις κάτι τέτοιο στην Σκάρλετ!"
