{Tamamlandı} Ölümle Aşk Arasında|NefTah|

★19★

Genç kız gülümseyerek hemşireyi beklerken yıllar sonra ilk kez mutlu olduğunu hissediyordu. Tahir uyanmıştı. Günlerdir aldığı her nefes canını yakarken şimdi kalbi mutlulukla çarpıyordu. Az sonra adamın yanına gireceklerdi ve Nefesin düşündüğü tek şey onu bir daha yalnız bırakmamaktı. Fırat müdürün buluşmak için aradığı sabahtan bugüne kadar olan her şeyi anlatacak, gerçek kimliğini sakladığı için özür dileyecekti. En önemlisiyse kalbinin ritmini değiştiren o iki kelimeyi söyleyecekti.

"Nefes?"

Kız hızla arkasını dönüp yaşlı adama sarıldı. Fırat müdürle Ali sayesinde güçlü durabilmişti ve şimdi yine yanındaydılar. Genç adam sadece bir gün yanından ayrılmıştı. İlk başta neden gittiğini bilmese de geri döndüğünde yanına oturup "Tahirin intikamı bizim usulümüze göre alındı," dediğinde anlamıştı Nefes. Anlamış ve öylece bakmıştı. Dudaklarını aralamadan teşekkür etmiş, hissettiği minnet duygusunu göstermiş, varlığına şükür etmişti. Hepsini sadece bakarak yapmıştı ve Ali de anlamıştı. Onlar da böylelerdi işte. Kelimelere ihtiyaç duymayacak kadar güzeldi dostlukları. İkisini de günden güne zayıf düşüren sırlarına rağmendiler onlar.

"Müdürüm, birazdan içeri alacaklar bizi."

"Biliyorum, kızım. Sen nasılsın? Doktor ne dedi?"

"Her zamanki şeyler işte. Strese, yorgunluğa bağlıymış."

Adamın yüzündeki endişe günlerdir varlığını koruyordu. Hastanede geçirdikleri zamanlarda Nefes birkaç kez bayılmıştı. En son dün merdivenlerden düşme tehlikesi yaşadığından itirazlarını umursamadan Fırat müdür doktora test yapmasını söylemişti. Nefesin kendine dikkat etmiyor oluşu sinirlerini bozuyordu. Tek umudu Tahir artık uyandığına göre biraz toparlanmasıydı.

"İçeri kaç kişiyi alacaklar?"

"Saniye hanım, Asiye abla, Mustafa abi ve ben gireceğiz."

"Sonunda gülümsediğini görmek beni nasıl mutlu ediyor tahmin edemezsin, kızım."

"Artık hep gülümseyeceğim, müdürüm."

Kızın saçlarını okşamadan önce "Aşkla tanışmana sevindim, asi kızım," diyerek kahkaha atmasını sağladı. Eskiden Nefesin evinde çalışan kadın ona soğuk uşak dediğinden Fırat müdür de zamanla asi kız demeye başlamıştı. Ve onlar ne zaman böyle seslenseler Nefes kendini tutamayıp kahkaha atardı.

Doktorun odadan çıkıp "İçeri girebilirsiniz," demesi üzerine dördü de yüzlerindeki gülümsemeyle içeri girdiler. Tahir kendisinden beklenmedik şekilde sakince yatıyordu. Onların beklediği adam hastaneden çıkmak için debelenip duran Tahirdi. İlk başta şaşırsalar da hala kendini kötü hissettiğini düşünerek sessizce yanına geçtiler. Nefes Kaleli ailesinin yanında olduğunu umursamadan yatağın kenarına oturup adamın elini tuttu. Ellerinin sıcacık oluşunu bile özlemişti kız. Öyle ki, anında gözleri dolmuştu. Gözyaşları kurumuş Nefes Zorlu gitmiş, yerine sulu göz biri gelmişti.

Odadaki herkesin kalbi mutlulukla sarmalanmışken adam bambaşka biriymiş gibi bakıyordu onlara. Karşılarındaki Tahirdi ancak gözlerindeki bakış sanki başka birine aitmiş gibiydi. Bunu ilk başta annesi, sonra da sevdiği kadın fark etmişti. Korkudan titremeye başlayan eliyle Tahirin yanağını okşayarak "Tahir, iyi misin?" sordu boğuk çıkan sesiyle. Mutluluktan korkarak nefes alan Nefes, yıllar sonra ilk kez gülümsemeye cesaret etmişti. Bilmediği şey ise hayatın yine onun canını yakmak için planlarını hazırlamış olduğuydu. Mutlu olmaya hakkı yoktu Nefesin. Sadece acı çekmeli ve ellerindeki kanın bedelini ödemeliydi.

"Üzgünüm ama sizi tanımıyorum."

Nefesin acıyla "Ne?" diye sorması üzerine doktor düşmemek için oğluna tutunan Saniye hanımı koltuğa oturtup Tahirin yanına geldi.