gestalkt

Hoofdstuk 23

Mila

Ik zit ergens op, maar ik zit vastgeketend. Wacht ik zit? Normaal lig ik toch? Ik open mijn ogen en zie dat ik in de kelder zit op een stoel. Mijn handen en voeten zitten vast aan de stoel. Waarom heeft hij dit gedaan ik snap het niet. Hij ligt te slapen. Als ik hem niet zou kennen zou ik hem zien als een tevreden crimineel die rustig ligt te slapen, maar ik weet dat als hij wakker wordt het niet al te best zal zijn voor mij. Hij heeft me zo neergezet dat ik naar het eigenlijk best comfortabele bed kijk. Ik snak naar dat bed mijn billen doen ongelooflijk pijn. Zo'n gevoel die je hebt als je veel te lang hebt gezeten. Mijn lichaam doet ook pijn. Het voelt alsof ik overal blauwe plekken heb, en het zou me niet verbazen als ik die echt heb. Hij kreunt en zit opeens rechtop. Ik ben er wel van geschrokken hij lijkt net zo'n pop uit een horror film. Hij kijkt me lachend aan. 'Zit je lekker.' Hij klinkt als een man die net is opgestaan, en dat is hij ook. Toch? 'Nee, waarom heb je dit gedaan?' 'Omdat jij niet luistert! Ik heb je toch fucking vertelt dat je niet moet proberen weg te lopen. Je gaat over een aantal dagen dood.' 'Wat ga je doen dan?' 'Ik ga helemaal niks doen je lichaam regelt het wel.' 'Hoe bedoel je?' 'Ik geef je helemaal niks, geen druppel water. Je raakt uitgeput en doei Mila.' Wat? Waarom moet ik op die verschrikkelijke manier dood? Kan hij me niet gewoon door mijn kop knallen. 'Je was toch nooit dankbaar als ik je eten gaf, dus dan maar niet toch.'

Recherche

Ik vraag me nog steeds af wie me heeft gebeld. Ik vind het maar vaag. Ik voel me een loser. Waarom kan ik niks met deze zaak. We weten te weinig. We moeten erachter komen met wie Mila vroeger vaak omging. Degene die haar dit aandoet kent haar goed. Het is niet zomaar een dader die een willekeurige prooi koos. De verdachte wist allang dat hij dit zou doen. We komen er ooit achter al is hij 80, maar hij komt hier niet mee weg!

Stalker

Ik moet weer naar de psycholoog. Echt een stom wijf is het. Ja-knikkers zijn het die psychologen. Een beetje naar zielige mensen hun verhaal luisteren en aan het einde van maand mooi vijfduizend euro gestort krijgen. Dat kan ik toch ook. Ik ben pas wakker en ik moet zeggen dat ik er van geniet dat Mila geen kant op kan. Op een dag verlaat haar lichaam haar. Ik moet geduld hebben, maar het belangrijkste ik moet me vooral niet laten afleiden. Ik wenk naar Mila dat ik ga, maar ik krijg geen reactie. Niet dat ik dat nu zou willen ik ben nog altijd boos. Ik loop naar buiten, pak mijn fiets en ga onderweg. Het is fijn om te fietsen je kan even nadenken over van alles en nog wat. Ik denk aan Mila die thuis zielig vast zit aan een stoel. Ik krijg medelijden. Nee zo moet ik niet denken ze heeft het verdiend. Echt een zeikwijf maar goed ook dat ik haar heb afgetakeld. Toch blijft ze mijn vrouw voor altijd. Hoe vervelend ze ook is ze betekent veel voor me. Ik kan me niet voorstellen dat ik een straf zou moeten uitzitten, omdat ik tijd doorbreng met mijn meisje. Zij zou straf moeten krijgen voor het niet luisteren naar haar man. Ik kijk voor me uit en zie mensen. Zouden ze iets merken? Dat ik een prachtig meisje in het huis waar ik tijdelijk verblijf heb zitten. Ik probeer zoveel mogelijk gezichten in me op te nemen. Opeens zie ik een bekend gezicht. Het duurt niet lang voor hij me ook opmerkt. Ik besluit dat ik hem alleen groet als hij het eerst doet. Waar ken ik hem ook alweer van? Iets met de D of P ofzo. Hij kijkt me aan alsof hij mijn gedachtes kan lezen. Wat een eng kutjoch. Ik fiets door, hij ook, als ik me omdraai zie ik hem weer naar me staren met een boze blik.