Song of The Rebellion

Downfall

Matilda's POV

I was silenced.

Di rin ako makagalaw sa kinatatayuan ko. I was like a post standing in the middle of a huge crowd. A crowd full of immortals and mortals. A single soul in an abyss of chaos with no idea what the hell she is seeing.

All I know is that they're here.

The deities who chose to protect their realm from those who seek to threaten it.

And then I saw Persephone.

And then the ground opened.

And souls were set free.

"Kanina ka pa nakatayo diyan.." napailing ako pagkatapos marinig ang boses ni Art na siyang gumising sa'kin.

Nginitian niya ako kahit tila ibinabad sa dugo ang damit niya. She gave me a smile that tells me she knew this would happen from the start.

Napatingin siya sa gitna kaya't napatingin rin ako. Sumugod na ang mga kaluluwa't mga bangkay na nagmula sa portal ng Underworld na binuksan ni Persephone.

Nagtaka ako dahil narinig ko ang mahinang pagbibilang ni Art.

"3... 2..." and on cue, nagsilabasan mula sa bawat sulok ng lugar ang mga Arcadians na may kani-kanilang bitbit na weapons.

"How did you know all of this?" tanong ko kay Art.

"Ahh.. Haha.." nagkamot siya ng ulo. "Di ko talaga alam nung una ihh.. Di talaga dapat ganito yung mangyayari... Binago ko lang... Tapos nagsilabasan na lahat ng visions ko kasi nakaya kong magsulat ng bagong kwento para sa digmaang to! Oh dibaa?!?!"

Otomatiko akong napangiti. Saka napaisip sa ibang mga kasama namin na hindi pa dumadating. Ngunit bago pa ako makatanong, inunahan na niya ako.

"Kung gusto mong tanungin ako tungkol kina Kara... ang masasabi ko lang, huwag kang tumingin sa itaas pag may nagising na. Hihihi..." and she went off.

Huwag akong tumingin sa itaas?

Agad akong nawalan ng balanse habang nasa gitna ng malalim na pag-iisip. Pagdilat ko ng aking mga mata, nakita ko siya na nakapatong sa'kin.

"What the f-" I stopped myself from cursing a God.

He used his arms to hold his weight and not crush me to death. With a sly smirk, he said, "Too early."

Hinampas ko ang dibdib niya at inutusan siyang umalis mula sa napaka-awkward na posisyon namin. Binigyan ko siya ng matatalim na tingin pagkatapos dahil nagawa pa niyang ngumiti hanggang ngayon.

He's giving me a smile that I can read.

"I'd rather die than do that with you. Ang kapal ng mukha mo." inayos ko ang dulo ng shirt ko na nakaangat.

He was not offended though.

Instead, lumapit lang siya sa'kin. Aatras na sana ako kaso huli na dahil nasa likod ko na ang braso niya, keeping me from walking away.

"Don't.. Don't do this here. Please." I exhaled while looking down.

I felt his mouth slowly touching my ear and then...

"Do what? Kiss you?" he let out a chuckle. "When your mother is watching us?"

Nanlaki ang aking mga mata nang dumistansya sa'kin at hindi ko na naramdaman ang kamay niya sa likod ko.

With my heart beating fast, I tilted my head and saw a woman standing behind him.

Her hair as brown as chocolate... hazel eyes radiating with healing and her perfect face was facing me.