အရိပ္​အ​ေယာင္​ အရိပ်​အ​ယောင်

part - 7

"ငယ္​....ျမင္​့သူကိုထမင္​းစားလို႔ရၿပီလို႔ သြား​ေျပာ​ေပး ဦး"

အ​ေမ့ရဲ႕​ေတာင္​းဆိုမႈ​ေနာက္​မွာ ကြၽန္​​ေတာ္​့ရဲ႕​ေျခလွမ္​း​ေတြက အကို႔အခန္​း႐ွိရာဆီဦးတည္​ခဲ့သည္​။

အခန္​းတံခါးကို​ေခါက္​လိုက္​သည္​။ ဘာသံမွမၾကားရ။
​ေနာက္​ထပ္​တစ္​ခါထပ္​​ေခါက္​သည္​။ဘာမွမထူးလာ။

အကိုတစ္​ခုခုမ်ားျဖစ္​​ေနၿပီလားဆိုတဲ့စိတ္​က ဘယ္​က​ေနဘယ္​လို​ေရာက္​လာမွန္​းမသိ။
တံခါးကို ခပ္​ျပင္​းျပင္​းထုမိသည္​။

အကို႔နာမည္​ကို​ေအာ္​​ေတာ့မည္​့ဆဲဆဲ တံခါးပြင္​့လာသည္​။
မ်က္​ရည္​ဝဲစျပဳ​ေနတဲ့ ကြၽန္​​ေတာ္​့မ်က္​လံုး​ေတြကို အကိုျမင္​သြားဟန္​႐ွိသည္​။ ​ေခါင္​းအျမန္​ငံု႕လိုက္​​ေပမယ္​့
အကိုျမင္​သြားတာ​ေသခ်ာသည္​။

"ညီ...ဘာကိစၥ႐ွိလို႔လဲ"

"ဟို...ထမင္​း...စား...ဖို႔..."

ကြၽန္​​ေတာ္​ ထစ္​အၿပီး​ေျပာလို႔မထြက္​​ေတာ့တဲ့စကား ​ေတြကို အကိုကသိ​ေနသည္​။

"ကိုယ္​လာခဲ့မယ္​​ေနာ္​။ ခုနက နားၾကပ္​တပ္​ထားလို႔ တံခါး​ေခါက္​တာ မၾကားလိုက္​မိဘူး။ ​ေဆာရီး..."

အကိုကျပံဳးရင္​း​ေျပာသည္​။
ကြၽန္​​ေတာ္​က တုန္​​ေနတဲ့လက္​ကို အက်ၤ ီအိပ္​ကပ္​ထဲဖြက္​ၿပီး ​ေခါင္​းအျမန္​ၿငိမ္​့ျပကာ အကို႔ကို​ေက်ာခိုင္​းသည္​။

​ေနာက္​​က​ေန​ေျပးလိုက္​လာတဲ့ အကို႔​ေျခသံၾကားရသည္​။ကြၽန္​​ေတာ္​လွည္​့မၾကည္​့မိ။
အကို ကြၽန္​​ေတာ္​့​ေဘးက​ေနယွဥ္​ၿပီး​ေလွ်ာက္​လာသည္​့တိုင္​ ကြၽန္​​ေတာ္​​ေခါင္​းငံု႔ၿပီး​ေလွ်ာက္​​ဆဲ။
​ေျခ​ေထာက္​​ေတြပါတုန္​လာသည္​။

အကိုသာတစ္​ခုခုျဖစ္​သြားခဲ့ရင္​ဆိုတဲ့အ​ေတြးက ​ေတာ္​​ေတာ္​ဆိုးသည္​။ အကို႔ကိုစိုးရိမ္​မိတဲ့စိတ္​က ကြၽန္​​ေတာ္​့ကို​ေဆာက္​တည္​ရာမရျဖစ္​​ေစသည္​။
အကိုဘာမွမျဖစ္​သည္​့တိုင္​ ကြၽန္​​ေတာ္​တုန္​လႈပ္​​ေနဆဲျဖစ္​သည္​။

"ကိုယ္​ ညစာမစားျဖစ္​​ေတာ့ဘူးဆိုတာ အန္​တီ႕ကိုလိုက္​​ေျပာမလို႔..."