FAIRYTALE ✔️: | ONCE UPON A FLOWER THIEF | (THIEF SERIES #1)

CHAPTER 12

__👑__

‘Beg for Pardon’

Gaea Evergreen

“Hey! Gaea! How’s life? You seems like a walking ghost.” Napaangat ako ng tingin at bumungad sa aking paningin ang Prinsepeng ngayon ay nasa aking harapan nang ito’y bigla na lamang humarang sa aking dinaraanan. Ke- aga aga nambubulabog na naman ang hinayupak na ’to.

“Leave me alone.” Saad ko at binangga ang balikat nito. “I did leave you alone, for two days.” Apela nito. Oo, napansin ko iyon, pero sadyang naiirita parin ang aking ulo sa mga taong nasa paligid ko. Kung hindi nga dahil sa dalawang araw na linubayan niya ako ay hindi ako makakapag- isip ng maayos.

“O pwes! Lubayan mo ulit ako.” Prangka kong wika, habang naiiritang nakatingin sa mga studyanteng nakatingin rin sa gawi namin. ’Wag nila akong titignan ng ganyan, at uunahan ko silang bugahan ng apoy.

“Just tell me your problems!”

“Hibang ka ba? Bakit ko naman sasabihin saiyo? You won’t understand, by the way!” Sigaw ko sa harapan ng kaniyang mukha. Inis ko naman siyang tinalikuran. Wala na akong pake- alam kung nanghimasok man ako sa nararamdaman niya. Wala pa sa kalingkingan yung poot at inis ko sa mga magulang niya! Tsk.

“Oh really? I wont understand?” Napatigil ako sa paglalakad nang bigla na lamang siyang magsalita. At idiin ang sinabi nito. Seryoso ko naman siyang binalingan ng tingin, pero ako’y natuod sa aking kinatatayuan nang may mapansin ako sa mga mata nito. Inis at lungkot.

“Ye- ah y-ou—”

“Why did I fuckin’ hugged you the time you cried? Huh? Because I dont understand? Why did I leave you alone for that freakin’ two days? And why did I followed a command from a normal girl like you? Huh! Because, Bullshit! I do understand your situation!” Napaawang ako ng labi dahil sa sinabi nito. He just burst. Nakatitig lamang ako sakaniya dahil sa wala akong masabi. I can’t barely uttur anyword. I think I push too hard.

“Im s—”

“Don’t say it, you won’t care anyway.” Nakayuko nitong saad, at dahan- dahang tumalikod bago tuluyang naglakad. Napalunok ako ng laway habang siya’y pinagmamasdang lumakad papalayo.

And now! I need to fix this! Shit.

Wala akong ginawa sa buong maghapon kundi ang humalumbaba sa taas ng desk ko. Sasabog na talaga ang ulo ko kapag pilit ko pang ipagsisiksikan sa aking utak yung mga inaaral namin. Napatingin naman ako sa kalangitan at napansing hapon na. Hindi ko man lang namamalayan na hapon na pala, nalipasan narin ako ng gutom.

“Class dismissed.” Paalam ng subject teacher namin nang tumunog ang kampanilya ng hall na ang ibig sabihin ay uwian na. Bagot na bagot ko namang hinila ang aking bag, pero ako’y napatigil nang tumapat ang aking paningin sa upuan ng Prinsepe. Wala siya buong mag- hapon.

Napakamot ako sa aking ulo, at bagsak- balikat na tumungo papalabas sa pintuan. Ang hirap naman ng sitwasyon ko, kabi- kabilaan ang mga problema. Ni wala na nga akong oras para magpahinga.

“Uy! Gaea!” Masayang bati ni Yttrio pero siya’y aking linagpasan lamang at nagtuloy- tuloy sa karwahe. Ini- apak ko ang aking paa sa hagdan ng karwahe pero ako’y natigilan nang tumama ang aking mata sa isang tao. Ang prinsepe. Napalunok kaagad ako nang mapansing nakatingin rin ito saakin. Kaagad naman akong umiwas ng tingin at umiling- iling. This feels awkward.

Hanggang sa kami’y makarating sa Palasyo ay ni isang bibig ay walang umawang saamin. Nagtatakha talaga ako, ganito naman kami palagi pero bakit parang mas nakakailang ngayon at hindi ka talaga mapapakali?