What scars hide ~ Remus Lupin (Dutch)

Hoofdstuk 11 ~ zo vader, zo zoon

Maar ik kon ook geen relatie met hem krijgen. Nooit. Ik vervloekte Fenrir Greyback. Sirius was zo knap en grappig en.. oké.. dit ging niet de goede kant op. Op deze manier zou ik mezelf alleen maar gek maken. 'Kan je het zien, Moony?' vroeg Sirius. Mijn wangen kleurde een beetje rood en ik verborg mijn gezicht weer achter het boek. Hij mocht niet doorhebben dat ik wel een relatie met hem wilde. Want dan bleef hij proberen en zou ik een keer ja zeggen. En dat mocht niet gebeuren. Ik was niet goed genoeg voor hem.

'Doe me een plezier en zoen dat joch, Moony..' zei James. 'Ik zie dat je hem leuk vindt, dus negeer de reden van je bijnaam en kus hem!' Ik negeerde hem en bleef naar het boek kijken. 

'Het is niet de bedoeling dat je hem dwingt.. als hij het niet wilt heb ik toch niks aan hem? Of zou jij een relatie met iemand willen die jou niet wilt?' Ik sloeg mijn boek dicht en propte het in mijn tas.

'Het is niet dat ik je niet wil..' Ik hees mijn tas over mijn schouder en stond op. Doordat ik even vergeten was dat ik met krukken liep, viel ik bijna om. Sirius pakte me vast en hielp me overeind te blijven. Toen hij me, na een paar minuten, nog niet los had gelaten zuchtte ik. 'Je kan me nu wel loslaten, Blackie..'

'Als je wilt dat ik je niet meer zoen, moet je me geen bijnamen geven.. anders denk ik nog dat je me net zo graag wilt als ik jou wil..' Mijn wangen kleurde waarschijnlijk nogal rood en Sirius grijnsde. 'Het mag ons niet in de weg staan, Remus..' fluisterde hij, met zijn gezicht heel dicht bij het mijne. 

'Dat doet het wel, Siri..'

'Nu vraag je er gewoon om..' Sirius fluisterde nog steeds en kwam dichterbij met zijn lippen. Ik voelde ze op de mijne. Ik liet hem zijn gang gaan en voelde dat ik langzaam rood kleurde. James grijnsde.

'Ga je nu wel met hem daten?' vroeg hij. Een irritante lach weerklonk in zijn stem. Ik draaide mijn hoofd bij Sirius vandaan.

'Misschien..' Ik haalde mijn schouders op. Ik snapte mezelf even niet. Blijkbaar kon ik wel erg snel van gedachten veranderen. Ach.. maakt het ook uit. Ik zag Sirius oogverblindend glimlachen.

'Misschien beschouw ik als een ja..' Opnieuw zoende hij me. Nu pas had ik door hoe stil het geworden was in de grote zaal. Nu pas had ik door hoeveel blikken er op ons gericht waren. Niet dat het me veel kon schelen. Sirius liet me weer los. 'Moeten we al naar de les?'

'Ik denk het.. ik ben niet zo snel en wil liever niet te laat komen bij een nieuwe professor..' Sirius knikte begrijpend.

'Gaan jullie maar vast.. wij komen zo..' zei James. Ik draaide me al om naar de deuren en liep onhandig de grote zaal uit. Sirius volgde me.

'Is de professor eigenlijk voorgesteld?' vroeg ik. Ik was natuurlijk niet in de grote zaal geweest, op de eerste avond.

'Ja.. professor Hallows heet hij, geloof ik.. hij oogde niet heel normaal..' Ik keek Sirius verbaasd aan. Hallows? Als in: familie van Micheal Hallows? 'Waarom kijk je zo verbaasd? Wat is er met de naam "Hallows"?' 

'Nou.. die jongen van gisteren.. heet Micheal Hallows.. dus misschien zijn ze familie..'

'Wat is daar zo erg aan?' We waren ondertussen aangekomen bij het lokaal. Veelste vroeg natuurlijk.

'Ken je de spreekwoorden: "de appel valt niet ver van de boom".. "zo vader, zo zoon"..?' Sirius schudde zijn hoofd. Oh serieus? Was dat echt zo'n typisch dreuzel gezegde, waar volbloed tovenaars niks van begrepen? 'Nou.. daarmee bedoel ik dus: de kans bestaat dat professor Hallows net zo'n felle haat heeft voor weerwolven als Micheal heeft.. niet goed dus..'

'Weerwolven?' Klonk een nieuwsgierige stem achter ons. Ik draaide me langzaam om en stond oog in oog met een man die nogal op Micheal leek. Hetzelfde sluikblonde haar. Dezelfde grijze ogen zonder enige sprankeling. Dezelfde onderzoekende blik. Ik keek met een schuin oog naar Sirius. Hij keek naar de man voor hem.

'Weet u dat uw zoon gisternacht een moord probeerde te plegen?' Professor Hallows keek hem met een schuin hoofd aan. Sirius staarde lichtelijk hooghartig terug.

'Mijn zoon?' Hij draaide zijn blik van Sirius, naar mij. 'Hm.. Micheal heeft me over jou verteld.. Remus Lupin, is het toch?' Ik gaf hem geen antwoord. Dat zei hem genoeg en hij liet een smalle grijns zien. 'Maandag was de maan mooi, vond je ook niet? Meneer Lupin?'

'Ik heb er niet veel van meegekregen..' Zijn grijns werd breder. Ik keek angstig naar Sirius. Ik wist niet helemaal waarom ik bang was, maar goed. Ik was het wel.

'Kun u het lokaal openen, professor? Ik wil hier liever niet de hele dag staan..' Professor Hallows knikte en opende de deur. Hij liep naar binnen. Lichtelijk aarzelend volgde ik hem. Ik ging nogal veel problemen krijgen met deze man: tenminste.. dat leek me. Het was niet alsof hij probeerde te verbergen dat hij me verafschuwde. Ik ging zitten aan een tafel en keek om me heen. Heel het lokaal hing vol met posters van weerwolven. Hij had er blijkbaar een nogal erge obsessie mee. Ik voelde me nogal ongemakkelijk. Sirius plofte naast me neer en keek om zich heen. 'He's obsessed..'

'Dit wordt een probleem..' fluisterde ik zenuwachtig. Sirius sloeg zijn arm om me heen. Ik zuchtte.

Na een tijdje was het lokaal volgestroomd met leerlingen. Professor Hallows ging staan. James was aan de andere kant naast me gaan zitten. Hij staarde naar een poster met de tekst: "They do not deserve life". 'Hij is zeker het zonnetje in huis, denk je ook niet?' fluisterde James in mijn oor. Ik grijnsde.

'Oké! De les van vandaag zal gaan over weerwolven..' zei professor Hallows. Dat kon hij toch niet menen? Moest het nou perse daarover gaan? Professor Hallows grijnsde om mijn blik. 'Hoe kan je een weerwolf herkennen op de dag voor volle maan? Meneer Lupin?'

'Oh.. uh.. weerwolven zijn een dag voor volle maan erg zenuwachtig en vaak ook ziek..' Professor Hallows knikte.

'Dat klopt helemaal.. hoe verandert een mens in een weerwolf?' Hij praatte nog steeds rechtstreeks tegen mij.

'Er zijn heel veel manieren, professor..' Professor Hallows knikte, ten teken dat ik door moest gaan, en dus begon ik alles op te sommen. Dat koste me nogal veel tijd. Want ik overdreef niet toen ik veel zei. Uiteindelijk kapte hij me af.

'Oké, zo is het wel genoeg.. bedankt, meneer Lupin.. wie van jullie denkt dat weerwolven zich wel degelijk bewust zijn van hun daden tijdens volle maan?' Er gingen nogal veel handen de lucht in. Die van mij, en die van de rest van de marauders, bleven naar beneden. 'Veel mensen hebben dus de goede informatie..' Nu stak ik wel mijn hand op. 'Ja, meneer Lupin?'

'U weet niet of weerwolven zich niet bewust zijn van hun daden.. ja, goed getrainde weerwolven zijn het wel.. maar weerwolven die net veranderen of die niet beter willen worden, kunnen zich vrijwel niks herinneren..' Professor Hallows keek me met een vreemde blik aan en ik stopte met praten.

'Dat is onzin.. dat zeggen mensen die zelf weerwolven zijn.. zodat de kans groter wordt dat ze wel geaccepteerd worden..' Ik schudde ongelovig mijn hoofd. Hoe kon hij zo.. vreselijk zijn? Waarom had Dumbledore hem in dienst genomen? Was hij dronken of zo? Waarschijnlijk had professor Hallows zich heel anders voorgedaan om deze baan te krijgen. Maar waarom zou hij perse les willen geven in verweer tegen de zwarte kunsten? Er was toch een soort vloek? Elk jaar kregen we een nieuwe professor. Soms was er iemand ontslagen, soms was iemand ernstig verwond, soms zijn er sterfgevallen geweest en ga zo maar door. Waarom zou hij dat gevaar willen lopen?