What scars hide ~ Remus Lupin (Dutch)

Hoofdstuk 25 ~ volle maan

In mijn slaap voelde ik een vreemd soort stekende pijn. Ik had geen idee wat het was, of hoe het kwam. Ik wist alleen hoe het voelde. Het deed vreselijk veel pijn.

Een hele tijd later schoot ik overeind in het bed. Mijn adenhaling ging zwaar. Ik besefte me dat ik eigenlijk nog ergens naartoe moest vandaag. Professor Hallows. Dit zou me duur komen te staan. Angstig haalde ik adem. 'Remus?' klonk een stem. De stem van Peter. Me afvragend wat hij hier deed keek ik op. Nu pas voelde ik een vreselijke pijn in mijn arm en ik beet op mijn lip om het niet uit te schreeuwen van de pijn.

'Wat is er aan de hand?' vroeg ik verward.

'Geen idee. Madame Pomfrey vertelde dat je een wond had, waarschijnlijk aangericht door een spreuk. Je had het nog niet toen je de ziekenzaal binnenkwam. Dus het moet gebeurd zijn toen-..' Sirius, die naast Peter stond, stopte met praten. 'Nee, ik kan geen professoren beschuldigingen..'

'Professoren?' herhaalde ik. Ik keek als gehypnotiseerd naar de wond. Het prikte nogal erg en ik had het gevoel dat ik elk moment kon gaan gillen, schreeuwen, vloeken of flauwvallen. 'Heb je iets gezien, Sirius?' Sirius knikte langzaam. 'Wat heb je gezien?'

'Professor Hallows.. wat speelt er tussen jullie? Wees eerlijk, Rem. We kunnen je helpen!' Ik keek lichtelijk hysterisch op. Ik zag James instemmend knikken.

'Je bent niet meer de Remus van vorig jaar. Je bent niet meer de Remus die nergens voor terug leek te deinzen. Je bent angstiger, hysterischer en meer onzeker. En iets zegt me dat dat vooral aan professor Hallows ligt.' zei hij. Ik voelde tranen in mijn ogen prikken, al had ik geen idee waarom.

'Hoe laat is het?' vroeg ik, om de aandacht af te leiden. Mijn stem trilde van de zenuwen.

'Dat maakt nu even niet uit. Vertel wat er aan de hand is! We willen je alleen maar helpen. We kunnen je niet helpen als je het niet vertelt.' zei Sirius.

'Misschien wil ik jullie hulp helemaal niet.' mompelde ik. James en Sirius lieten op hetzelfde moment een diepe zucht horen. Ze keken elkaar even aan, voor Sirius verder praatte.

'Kom op, Remus.. zeg het nou maar. Je moet er toch over praten? Wil je de zorgen niet op iemand anders overbrengen? Vertel het nou maar aan ons.'

'Oké, maar jullie moeten me beloven om geen domme dingen te doen! Laat hem niet merken dat ik iets gezegd heb!'

'Ik zweer het op onze vriendschap.' zeiden ze alle drie tegelijk. Alsof ze het zo afgesproken hadden. Ik zuchtte diep.

'De cruciatusvloek..' was het enige wat ik kon zeggen, daarna barstte ik in hysterisch snikken uit. Lichtelijk geschrokken keken mijn vrienden me aan.

'Die is toch illegaal?' vroeg Peter, met een trilling in zijn stem. Ik knikte langzaam. Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar het enige geluid dat uit mijn keel kwam was een zachte snik.

'Wacht... die vloek is tegen je gebruikt?!' vroeg James. Ik knikte opnieuw en keek op mijn horloge. Geschrokken sprong ik op.

'Wat-..' begon Peter.

'Is het al tijd?' vroeg Sirius, die Peter onderbrak. Ik knikte ongeduldig en liep weg. Mijn voetstappen versnelden zich en ik ging over in rennen. Ik rende het kasteel uit en ging naar de Whomping Willow. Waar ik, nadat de boom stil was gezet, via een nauwe gang het krijsende krot binnen ging. Het was weer zover. Volle maan. Ik slaakte even een zachte kreet, toen ik een pijnlijke steek in mijn arm voelde. Toen zag ik James en Peter binnenkomen. Mijn hart brak bijna opnieuw toen ik zag dat Sirius er niet bij was. Ook al had hij al meegedeeld dat hij niet zou komen. 'Komt het wel goed? Nu je arm-..' begon Peter.

'Vast wel.' antwoordde ik, voor hij kon uitpraten. Ik voelde een pijn door mijn lichaam trekken. Weerwolf veranderingen. Altijd leuk. Bijna tegelijk veranderden de jongens in hun dierengedaante. Peter; een rat en James; een hert. Ik voelde mijn lichaam veranderen. Pijnlijke steken schoten door me heen. Het was moeilijk om niet te gaan gillen en het was iets wat dan ook flink mislukte. Een kreet galmde door de ruimte, terwijl ik mijn kleding voelde scheuren. Mijn lichaam in dat van een wolf voelde veranderen. Peter en James kwamen langzaam op me af. Ik zette mijn nagels in mijn arm en kraste het open. James hield zijn kop schuin. Verder herinner ik me niet veel meer van de avond, op een deur die langzaam open ging na dan.

De volgende ochtend, toen ik weer terug veranderd was, voelde ik dat iemand mijn arm vast had. Een prikkend gevoel volgde. Ik opende mijn ogen en keek recht in die van Sirius. 'Wat doe je?' vroeg ik. Sirius stopte even met wat hij dan ook deed.

'Je wonden verzorgen.' zei hij.

'Heb ik gemist dat je een diploma hebt om dat te doen?' vroeg ik verward. Hij grinnikte even.

'Nee, dat heb je niet gemist.' Hij liet mijn arm los en keek me met één van zijn stralende glimlachen aan. Ineens werd ik me nogal bewust van de schram op zijn gezicht.

'Het spijt me.' zei ik meteen.

'Je kan er niks aan doen.' zei hij. Ik wilde er iets tegenin brengen, maar Sirius schudde zijn hoofd.

'Waarom ben je hier eigenlijk? Waar zijn James en Peter? Zijn ze ernstig gewond?'

'Terug naar het kasteel om te slapen en nee, niet ernstig.' zei Sirius, terwijl hij een plukje haar bij mijn ogen wegveegde. Ik voelde mijn gezicht rood kleuren bij die aanraking. Waarschijnlijk gingen mijn gevoelens voor hem nooit echt over.

'Maar waarom ben jij hier? Je zou niet komen.' Sirius schudde zijn hoofd.

'En toch ben ik er.' was het enige wat hij zei. Ik knikte. Dat had ik door.

'"Omdat ik je anders weer vergeef. Dat wil ik niet omdat.. je wel beter verdient dan ik. Ik vertrouwde je niet. Ik gaf jou de schuld"..' deed ik zijn stem na. Sirius liet een diepe zucht horen. 'Dus, waarom ben je er nu toch?'

'Omdat ik fucking veel van je hou, oké?' zei hij. 'Omdat ik je verdomme niet los kan laten.' Ik ging rechtop zitten en keek even naar mijn kapot gescheurde kleding, daarna keek ik Sirius recht in zijn ogen aan. Waarom moest ik hem nou zo leuk vinden? Sirius ging rechtop staan en trok me overeind. Ik keek naar de dunne straaltjes licht die via kieren naar binnen vielen en daarna keek ik weer naar mijn kleding.

'Sirius? Het is geloof ik al best laat in de ochtend.. en ik zie er niet uit.' Hij keek me even bedenkelijk aan en trok toen zijn vest uit.

'Je kan dit dragen.' Ik pakte het en trok het aan. Ineens voelde ik Sirius' adem heel dichtbij mijn gezicht. Ik staarde naar hem, terwijl ik zijn lippen op de mijne voelde. Ik duwde hem langzaam achteruit.

'Kunnen we ergens anders heen gaan? Ik ben hier liever niet langer dan nodig is.' Sirius knikte begrijpend en trok me aan mijn hand mee naar buiten. We liepen naar de leerlingenkamer en daarna meteen door naar de slaapzaal, waar ik me op mijn bed liet vallen. Bijna meteen viel ik in slaap.

Toen ik een paar uur later wakker werd keek ik op mijn horloge. Het was al bijna 16:00. Te laat om nog naar een les te gaan dus. Ik stond op en zag dat James, Sirius en Peter nog sliepen. Ik kleedde me aan en smeet Sirius' vest naar zijn hoofd. Hij schoot overeind. 'Was dat nou echt nodig?' mompelde hij. Ik grinnikte.

'Eigenlijk wel.' Sirius stond zuchtend op en liep naar me toe. Samen liepen we naar de leerlingenkamer, waar iedereen om het prikbord heen stond. Ik keek over de hoofden van een paar nieuwsgierige vierde jaars heen. 'Een schoolbal, dus?' vroeg Sirius , die de tekst veel later uit had gelezen dan ik. Ik knikte traag.

Beste 4de, 5de, 6de en 7de jaars,

Hierbij zijn jullie uitgenodigd op het schoolbal van aanstaande vrijdag, van 21:00 tot 23:30. Galakleding is verplicht! En laat het idee uit jullie hoofden om drank mee te smokkelen! Daar zal sterk op gecontroleerd worden!

Met vriendelijke groet,

Professor Mcgonagall.