What scars hide ~ Remus Lupin (Dutch)

Hoofdstuk 32 ~ ontslagen

'Kom op, Remus.' Ik draaide me weg van de deur en volgde Dumbledore langzaam naar beneden. We liepen naar het kantoor van professor Hallows, vreemd nagestaard door sommige mensen die zich afvroegen wat ik in het gezelschap van het schoolhoofd te zoeken had. Eenmaal aangekomen klopte Dumbledore op de deur en duwde hem zonder op antwoord te wachten open. 'Professor Hallows..'

'Oh, professor Dumbledore.. is er iets aan de hand?' vroeg hij zo schijnheilig mogelijk.

'Volgens Remus hier..' Ik kromp ineen bij het zien van professor Hallows blik en wilde het liefst weglopen. '.. heb je de onvergeeflijke vloeken tegen hem gebruikt.. is dat waar?'

'Nee, natuurlijk niet! Die jongen is niet goed..' Ik beet op mijn lip en keek hem recht in zijn ogen aan.

'Zeg dat zo nog maar eens..' Dumbledore liep naar hem toe. Ik zag niet helemaal wat er gebeurde, maar wist zeker wat hij deed. 'Heb jij de onvergeeflijke tegen deze jongen gebruikt?'

'Ja, en ik zou het zo weer doen!' Ik deinsde een stuk achteruit, maar bleef oogcontact houden. Ik was bang dat als ik dat niet deed hij compleet zou flippen. 'Hoe haalt u het überhaupt in uw hoofd om een weerwolf toe te laten op een school?!' 

'Ik heb zo mijn redenen.. heb je hulp gehad bij het martelen van Remus? Wat voor hulp dan ook?'

'Niet erg veel. Felicia Greyback was vandaag van plan om hem te gaan martelen, ze had best en slim idee. En Micheal.. tja.. hij wilde ineens niet meer helpen, omdat hij zo nodig verliefd moest worden op dat.. ding..'

'Ding? Sinds wanneer ben ik een ding? Dat heb ik dan even gemist.' Ik kon het niet laten om op deze manier te antwoorden, al was het misschien beter geweest als ik gewoon mijn mond had gehouden. Veel beter zelfs. Professor Hallows pakte zijn toverstok en richtte hem op mij. Voor hij ook maar de kans had om een spreuk op te roepen, had Dumbledore hem al ontwapend.

'In ieder geval weet ik genoeg. U wordt per direct ontslagen en misschien zal ik zelfs wel een woordje spreken met de minister van toverkunst. Wat er met mevrouw Greyback zal gebeuren weet ik nog niet.' Dumbledore wenkte me dat ik mee moest lopen. Zodra we op de gang stonden sloot hij de deur en vergrendelde hij hem met een spreuk. 'Nou Remus.. ik geloof dat dat opgelost is. Is er eigenlijk een reden dat je het me niet eerder verteld hebt?'

'Nou, nee.. misschien was ik gewoon bang voor wat professor Hallows zou kunnen doen als ik het vertelde, maar ik realiseer me nu dat ik niet bang had hoeven zijn. Oftewel.. al mijn angsten waren voor niks. Ik heb me laten martelen zonder tegen te sputteren en het allerergste: Sirius werd bijna gemarteld. Het voelt nu allemaal alsof het mijn fout is, al weet ik dat dat niet zo is. Dit is trouwens één van de weinige leraren die het niet minstens tot het einde van het jaar heeft geschopt. Wie moet de lessen nu gaan geven?'

'Ik vind wel een tijdelijke invaller, maak je daar maar geen zorgen over.' Helaas deed ik dat wel. Hij had al een gestoorde gek aangenomen, stel je voor dat hij dat opnieuw zou doen.. ik zal maar vertrouwen moeten hebben in Dumbledore. 'Zullen we dan maar terug gaan naar je vrienden? Ze zijn vast vreselijk bezorgd.' Ik knikte en volgde hem terug naar zijn kantoor.

'In Merlins name, Remus! Hoe ging het? Moet hij nog heftige gevolgen ervaren? Wat gaan ze met hem doen? Wat moet-..' Sirius had vreselijk veel vragen. Ik glimlachte een klein beetje naar hem en besloot ze niet te beantwoorden.

'Niet nu, Sirius. Ik vertel het straks in de leerlingenkamer. Anders moet ik het te vaak vertellen en daar heb ik geen zin in..' Ik keek naar Micheal. Hij was nogal stil en staarde voor zich uit. 'Gaat het wel?' vroeg ik. Hij knikte langzaam.

'Ik maak me alleen zorgen om mijn moeder.. ze kon de vorige keer al moeilijk omgaan met wat haar man gedaan had en ze raakte depressief.. ik hoop dat het niet erger zal worden..' Ik knikte meelevend.

'Het komt vast wel goed, Micheal..'

's Avonds vertelde ik alles aan mijn vrienden, van het martelen tot mijn gevoel dat het mijn schuld was. Sirius probeerde een paar keer tegen me te zeggen dat dat echt niet zo was, maar ik luisterde niet echt naar hem.

Op een dag in de week die daarop volgde was ik vroeg wakker en liep ik naar buiten. Ik zag Micheal met een hutkoffer. Zo snel als ik kon rende ik naar hem toe. 'Wat ga je doen?' vroeg ik. Micheal keek lichtelijk geschrokken.

'Ik ga hier weg.. mijn moeder heeft besloten dat het beter is als ik terug ga naar Amerika, naar Ilvermorny en ik gaf haar gelijk. Iedereen ontwijkt me nu ze de halve waarheid weten van wat mijn vader gedaan heeft. De meeste mensen denken dat hij gewoon zomaar iemand vervloekte. Mensen maken opmerkingen, schelden me uit, vragen zelfs of ik een dooddoener ben.'

'Dat is.. vreselijk.' Ik keek hem gechoqueerd aan. Hij knikte langzaam.

'En het is ook beter als ik uit je buurt blijf. Ik moet me vreselijk inhouden om je niet te kussen, om niet tegen je te schreeuwen dat ik van je hou, om je niet te omhelzen, dat soort dingen.' Ik staarde hem aan. 'Het spijt me dat ik je lastig val met deze nutteloze informatie.'

'Je valt me niet lastig.' Micheal hield zijn hoofd een beetje schuin en slaakte een diepe zucht.

'Ik ga maar weg, voor ik het straks echt doe.' fluisterde hij.

'Voor je wat doet?' vroeg ik verbaasd.

'Dit..' Hij fluisterde nog steeds en drukte een korte kus op mijn lippen. Het was zo snel voorbij dat ik het niet eens echt in de gaten had. 'Ik.. dat spijt me.. misschien moet ik je dat maar gewoon laten vergeten..' Hij wilde zijn toverstok pakken, maar stopte toen ik ruw met mijn hoofd schudde.

'Ik heb liever niet dat je dat doet.. ik ben niet meer zo'n voorstander van vloeken die mensen tegen me gebruiken.'

'Dat begrijp en respecteer ik.. misschien zie ik je ooit nog wel, Remus.' En met die woorden liep hij van me weg. Ik keek hem even na.

~.~

H

et was kerstvakantie en de trein stopte op het perron. Eigenlijk zou ik dit jaar naar de Potters gaan, maar dat plan ging niet door toen ik ze zag. Mijn freaking ouders. Eerst zag ik ze trouwens niet eens echt staan, tot Sirius erop wees. Ik had hem niet verteld over het afscheid tussen Micheal en mij, dat leek me de beste optie. Hoe dan ook.. verrast liep ik naar mijn ouders toe. 'Jullie..'

'Zijn ontsnapt, inderdaad.' maakte mijn vader mijn zin af, met een kleine glimlach rondom zijn lippen.

'Ik heb jullie zo vreselijk gemist.. en vooral zo vreselijk nodig gehad..' Mijn moeder knikte.

'Professor Dumbledore heeft ons alles verteld.. of nou ja, bijna alles.' zei ze, omdat Sirius mijn hand vastpakte. Ik kleurde een beetje rood.

'Oh, ja.. dat.. Sirius en ik hebben een relatie. Ik heb eigenlijk nooit aan jullie verteld dat ik verliefd op hem ben..' Ja, we hadden weer een relatie. Maar goed ook.

'Dat had je ook niet hoeven te vertellen.. je gespreksonderwerpen  thuis.. "Waarom is Sirius Black in Hemelsnaam zo vreselijk kn-..' Mijn vader kon zijn zin niet afmaken, omdat ik hem snel onderbrak.

'Ja, oké. Ik snap het!'

'Wacht, wat ben ik?' vroeg Sirius grijnzend.

'Blijkbaar vreselijk knap.' zei mijn vader lachend. Ik slaakte een diepe zucht en kleurde een beetje rood.

'Dat was twee jaar geleden, oké?'

____

Okay. Er komt nog maar één hoofdstuk ): (now i'm sad *snik, snik*)

Ik vind het nogal jammer dat het boek bijna afgelopen is, idk why maar hé.