Enclave Series 1 : Rush Villanueva (GxG)

Chapter EIGHT

Gap (POV)

Few days ago.

“have you seen Rush?” tanong ko sa kausap.

I called Storm to ask kung napansin nito ang kaibigan namin. Hindi kasi ito umattend sa first and second subject nya.

I knew this because one of her classmates approached me.

“hindi eh, itatanong ko nga din sana sayo kasi hindi nagpakita sa tambayan kanina” tugon ng kausap ko sa kabilang linya.

Kumunot ang noo ko at dagliang kinabahan.

“okay sige, thanks. Tawagan ko lang ulit” paalam ko then hangs up.

Nasaan ba kasi iyon ? Bakit ba hindi ko man lang din napansin na wala man lang ni-isang text message na galing sa kanya?

I tried to call her again for 20th time at nagbabakasakali na sana ay sagutin iyon pero I was disappointed dahil hindi ko na iyon makontak .

It was already turned off.

Sinubukan kong i-dial ang landline nito pero wala ring sumasagot.

I hissed, sighed deeply at hindi na nagpatumpik-tumpik pa.

I went out of our school and go straight to the parking lot.

Nagmamadali ang mga kilos kong sumakay sa aking sasakyan and drive towards Rush Penthouse.

Hindi naman nagtagal ay kaagad akong nakarating sa aking sadya dahil hindi naman kalayuan ang location ng tinitirhan ng kaibigan.

I parked my car sa tabi ng mga sasakyan ni Rush at sumakay sa private lift diretso sa kaniyang Penthouse Unit.

“Rush? Rush are you home?” tawag ko sa pangalan nito matapos mabuksan ang main door gamit ang aking spare keycard.

Tahimik ang buong kabahayan but I noticed na bukas ang Aircon nito sa kanyang kwarto kaya dumiretso ako duon.

I open the door and saw her lying on the bed.

Nakapambahay lang ito wearing white boyfriends’ shirt, a jogger shorts and a pair of black socks.

I stared at her Intently checking if somethings wrong with her.

Nakaunan ang ulo nito sa mga braso nyang magkasiklop, nakapikit at marahan ang bawat paghinga.

I sighed ng mapansin na maayos naman ang kalagayan nito.

I shook my head, walk towards her direction and sat beside her at pinakatitigan ang makinis  nitong mukha.

“you shouldn’t bother to come here, Gap” malamya nitong usal with her eyes closed.

Umiling ako “bakit hindi, kung pinag-alala mo na naman ako” sumbat ko dito in a soft tone kahit na gusto ko itong awayin.

She didn’t react.

I scoot closer to her at hinawi ang ilang hibla ng buhok nito. “what’s the problem?” malumanay kong tanong.

I’m sure na may iniinda ito dahil hindi nito gagawin ang lumiban sa kanyang klase. Lalo na at alam ko kung gaano nya kagusto ang kanyang kinuhang kurso.

“Rush?” muling tawag ko ng hindi ito kumibo.

Ilang buntong hininga ang ginawa nito until she opens her eyes which leave me speechless and shock at the same time.

Nag-unahang pumatak ang mga luha nito.

“oh my god, Rush! Bakit, ano bang nangyari?” natataranta kong tanong dito.