Farklı Hayatlar/ Jeon Jungkook✔

10/jk *anılar*

#Jongkook#

Elimdeki hesap defterine bakıp kimlerden ne kadar alacağımı kontrol ediyordum. Babamın bana bıraktığı bu işi pekte seviyor değildim ama bunu yapmam gerektiğininde gayet iyi biliyordum. Bu benim içim bir cezaydı babama göre.

Okula gitmediğim için kendince beni cezalandırıyordu. Gitmek istemediğimden değildi. İstediğim bölüme gitmeme izin vermedikleri için gitmemiştim.

Gerçekten çalışkan bir çocuktum. İlk okuldan lise son sınıfa kadar okul birincisiydim ve oldukç fazla derecem ve ödülümde vardı. Babam ozamanlar mutluydu. Kendi hayalini kurduğı meslekleri benim yapacağımı düşünüyordu. Ve ben üniverste seçiminde yapmak istediğim işi söylemiştim. Babam oldukça inatçı bir insandı. Ve kabul etmedi.

Sonuç olarak ise buradaydım. Hesap defterini kapatıp kendi defterimi açtım. Ama aklıma en ufak bir fikir dahi gelmiyordu.

Hani bir ressam boş vakit bulur ve çizmek için tuval karşısına geçer ama aklına en ufak bir fikir dahi gelmez saatlerce boş boş bakınır ya işte şuan bende öyle bakınıyordum sadece. Bu iş öyle kolay değildi. Bazen oluyor fikirler ardı ardına geliyor bazen ise şimdi olduğu gibi hiç bir balık tutamıyordum.

Kapının itilme sesini duymamla elimde defteri kapattım şimdilik müşteri ile ilgilenmem gerekiyor...

Gelen kişiyi görmemle şaşırmıştım. Baram koşmaktan nefes nefese gelmişti.

"Baram?"

"Sana birşeyler demek için geldim" deein bir nefes alarak konuştu.

"Seni dinliyorum"

"İcat yarışması düzenleniyor okulda oraya katılmalısın"  heycanla söylediği habere tepki bile verememiştim. Okulunda yarışma olduğunu söylüyordu ama kocaman bir sorun vardı. Ben o okulda değildim.

"Neden sevinmiyorsun?" yüzümün ruhsuzluğunu anlar anlamaz konuştu.

"Ben sizin okuldan değilim baram" kafamı öne eğdim. Daha fazla beni hayal kırıklarıyla görsün istemiyordum.

"Biliyorum. Senin için özel izin aldım"

"Ne?" hızla kafamı kaldırmış tam gözlerinin içine bakıyordum. Doğru duymuştum değil mi?

"Özel izin diyorum. Senin için özel izin aldım" koman gülümsüyordu karşımda.

"Gerçekten mi?" inanamıyordum. Çünkü gerçek gibi gelmiyordu. Umarım bir rüyada felan değilimdir.

Başıyla beni onaylamıştı. Dudak kenarlarım kendiliğinde yukarı kıvrıldı. Ben ise kocaman bir adım atıp kollarımı beline dolayarak etrafımda çevirmeye başladım. O kadar mutluydum ki bunu kelimelerle ifade edemezdim. Yıllarca hayal ettiğim şeyi gerçekleştirme fırsatı doğmuştu elime.

Yavaşça yere indirip sımsıkı sarıldım. Bu benim biriniönemseme şeklimdi.
"Teşekkür ederim. Gerçekten teşekkür ederim!" benden uzaklaşıp yüzüme baktı.

"Mutlusun. Ve ben ilk defa gözlerinde bukadar çok yıldız görüyorum jungkook"  garipçe ona baktım. Gözlerimde yıldız mı var benim?

"Ne? Anlamadım" biraz kıkırdadı.

"Ellerini üzerimden çeksen diyorum artık" ne yaptım ben? Yeni farketmemle sanki ateşe dokunan bir çocuk misali kollarımı havaya kaldırdım. Aptallığım yine kendini böyle anlarda göstermişti.

"Otursana" dedim sandalyeyi göstererek bende kendi yerime gitmiştim. Açıkçası biraz utanmıştım. Bu yüden yüzüne bakmadan konuşuyordum. Tamam arkadaş olabiliriz ama o bir genç bir bayandı. Ve bende bir erekek. Bu hiçte uygun değildi. Aferim sana jungkook!