Her şey sosyal medya hesabımdan cinayet fotoğrafları paylaşılmasıyla başladı. Kendimi bir anda okuldan atılmakla karşı karşıya bulduğumda ne yapacağımı bilemez bir haldeydim. Ta ki o sır dolu mesaj gelene kadar...
Gönderen : 05 ** *** ****
Karşında...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Her şeyi unutmaya çalışıp unutamayanlar burda mı? Hayatım gözlerimin önünden bir film şeridi gibi geçerken ne yapacağımı bilemiyordum. Kendimi kötü hissetmek için bir çaba göstermeme gerek kalmadan kötü hissetmemi sağlayacak nedenler çıkıyordu karşıma.
Eve gelince yırtarak çıkarıp attığım mavi elbisem hala sandalyemin üstünde duruyordu. Onu oraya atıp kendimi uykuya teslim etmiştim. Annemle babam ben eve geldiğimde uyuyorlardı ve beni fark etmemişlerdi bile. Hoş fark etseler bile bunu pek umursayacak gücüm yoktu şu an.
Uykumu bölecek bir alarm bile kurmamıştım ama yine de uykumu bölen kabuslarım vardı. O kabuslardan birini görüyordum şu an. Uyanmakta güçlük çekiyordum.
"BULUT!"
"Bulut, Bulut gitme! N'olur gitme!"
Uyandığımda soluk soluğa kalmıştım. Koşuyor olmalıydım. Ter damlacıkları alnımdan damlarken lavaboya koştum ve elimi yüzümü yıkadım. Sonra birkaç dakika aynadaki aksime baktım. Dağılmış saçım ve şişmiş kızarık gözlerimle ne kadar da kötü göründüğümü görüp hemen odama koştum ve üstüme formamı giyip birazcık makyaj yapmaya karar verdim. Gün içinde sık makyaj yapan birisi olmasam da buna şu an ihtiyacım vardı. Gözümün morluklarına göz altı kapatıcımdan sürüp yüzüme de fondotenimi sürdüm. Bu kadar yeterli olduğunu düşünüp saçımı düzleştirdim. Evet, lanet olsun ki bir saat erken kalkmıştım ve bunları yapacak vaktim vardı. Bunları yapmayı kabusa tercih ederdim ama arada görüyordum ve neden olduğunu bilmiyordum. Gerçi her insan kabus görebilirdi arada. Değil mi?
Onun beni aradığı gibi ben de onu aramaya karar verdim. Anneme çıktığımı söyleyip evden çıktım ve servisi beklerken onu aramaya başladım. Onsuz kendimi eksik hissediyordum ama neden olduğunu bilmiyordum.
"Alo Bulut?" Şu an soğuk havaya karşı bir direnç gösteriyordum ama o yanımda olsa beni ısıtırdı. Ne diyordum ben? Bunları derken kendime hakim olamıyordum.
"Rüya?"
"Bulut seninle konuşabilir miyim? Müsait misin?" Sesimin kötü çıkmasından korkarak konuşmaktan yorulmuştum. Onunla rahat bir şekilde konuşmak istiyordum ama hala kendimi kasarak konuşmaktan bir türlü vazgeçememiştim. Onunla rahat rahat konuşmak istiyordum artık.
"Noldu? Kötü bir şey mi oldu yoksa?" O teoriler üretirken hemen araya girdim.
"Sayılır. Bir kabus gördüm ve korkmaya başladım. Sen gidiyordun Bulut. Beni bırakıp gidiyordun." Cesurca söylediğim şeyleri idrak edip bir küfür savurdum içimden. Gerçekten bunları ben değil, kalbim söylüyordu. Kalbime hakim olamıyordum. Bunlar benim gerçek düşüncelerimdi ama onun ne diyeceğinden de bir hayli korkuyordum.
