Her şey sosyal medya hesabımdan cinayet fotoğrafları paylaşılmasıyla başladı. Kendimi bir anda okuldan atılmakla karşı karşıya bulduğumda ne yapacağımı bilemez bir haldeydim. Ta ki o sır dolu mesaj gelene kadar...
Gönderen : 05 ** *** ****
Karşında...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Günün son ışıklarıyla uyanmak isterdim ama günün ilk ışıklarıyla uyanmak zorunda bırakılıyordum. Haftasonu olmasına rağmen hem de. Bulut'un gelemeyecek olması bile bu kadar üzmüyordu evde annem tarafından şiddet görmekten. Evet, ben bir şiddet mağduruydum. Bulut haftaya gelecek ve buluşacaktık ama bu acı geçmeyecekti hiçbir zaman. Özlemim geçecek ama acım geçmeyecekti. Belki size bencillik gibi gelebilir, belki de Bulut'u gerçek anlamda sevmediğimi düşünebilirsiniz ama emin olun ben Bulut'u her şeyden çok seviyorum. Siz de eğer acı çekiyor olsaydınız ne demek istediğimi anlardınız.
Midem ağrımaya başladığında nefes darlığı da çekiyordum. Artık bir sorun olduğuna emindim ve doktora gitmem gerekiyordu. Anneme söylesem kızardı. En iyisi gidip babama söylemekti. Odamdan çıkıp mutfağa geçtim. Tam tahmin ettiğim gibi masada çay içiyorlardı. Babama bakıp konuşmaya başladım. Annem yine iğneleyici bakışlarını üzerimden çekmiyordu.
"Baba ben birazdan hastaneye gideceğim. Midem ağrıyor da." dedim halsizce. Birkaç gündür ağrıyordu anlamadığım. Ne olduğunu merak ediyordum.
"Git tabi kızım. İstersen ben de geleyim."
"Gerek yok baba. Ben kendim giderim." dediğimde mutfaktan çıkıp odama geçtim ve üstümü değiştirmeye başladım. Hiç halim yoktu ama buna mecburdum. Şimdiden kendi ayaklarım üstünde durmaya başlamalıydım. Sürekli aileme bağımlı kalamazdım. Derken sweatimi geçirirken telefon çalmaya başladı. Arayan Bulut'tan başkası değildi. Heyecanla açtım telefonu.
"Günaydın Prenses."
"Günaydın Gizemli Adam." dediğimde burukça güldü. Umarım kötü bir şey yoktur. Umarım...
"Mete'yi hastaneye getirdik. Ağır dozda uyuşturucu vermişler. İstersen-"
"Hemen konum at. Ben de geliyorum. Derin'e haber verdin mi?"
"Verdim. O da geliyor. Çok endişelendi. Oysaki endişelenmemesi gerektiğini defalarca söyledim."
"Aynı durumda ben de olsam ben de endişelenirdim. Bu çok normal." dedim kurumuş dudaklarıma nemlendirici sürerken.
"Haklısın. Ben seni daha fazla tutmayayım, hazırlan. Normalde ben seni alırdım ama Mete'yi yalnız bırakmayayım."
"Gerek yok zaten, ben gelirim." dediğimde telefonu kapattım ve hemen hazırlanmaya başladım. Elime ilk gelen siyah pantolonumu geçirip çantamı ve telefonumu da alıp çıktım. Bana hastanenin konumunu da çoktan atmıştı. Burası özel bir hastaneydi. İlk defa duyuyordum sanki. Adı Serap Hastanesi'ydi. Aslında taksiyle gidecektim ama babamdan para istemediğimi hatırladım. Evden hızla çıkmıştım ve her şeyi unutmuştum. Neyseki cüzdanımda olan paralar bana yeterdi. Bu yüzden dolmuşa bindim. Dolmuşun beni hastanenin yakınlarında indirmesi süperdi.
