No, yet I fall (Complete✔️)

Kabanata 35

NYIF 35: Andy

"Good morning."

Napangiti ako habang nakaupo sa upuan ng lamesa ni Haleth. Kakagising niya lang at halatang puyat na puyat. Anong oras na naman kaya itong natulog?

Kinukusot-kusot niya ang kanyang mata. He looks like a child!

Hindi ko napigilan ang sarili. Agad ko siyang pinuntahan at hinalikan ang pisngi at inilagay ang braso sa leeg niya. His arms immediately snake around my waist. He lowered down his head upang mailapit sa mukha ko. Gently, he rub his nose to my nose.

He's the sweetest.

"I love you. I love you so much." he whispered.

I smile. Gosh! He flatter my heart so much too! Baka mamaya mahospital nalang ako dahil na overdose na sa kanya. 

"You're too sweet. Why is that?" tanong ko sa kanya habang nakatingin sa mga mata niya. 

Pumikit siya. My eyes widen. Agad niya akong hinila palapit sa kanya at niyakap. His head are now resting on my shoulder. Mahigpit ang pagkakayakap niya sa bewang ko habang ang mahihinang hininga niya ay kumikiliti sa leeg ko.

"I just want you to remind that everyday. Please, don't forget that." he murmured on my skin.

May kung anong humaplos sa dibdib ko ng marinig iyon galing sa kanya. Sobrang nakakaoverwhelm lang. 

I immediately caressed his hair. Nagpapalambing naman ang lalaking 'to.

"I won't forget that, love. Bakit ko naman iyan kakalimutan?" malambing kong tanong sa kanya.

His hug tighten. "I don't know. Just remember that please." he pleaded.

 Kumalas siya sa pagkakayakap sa akin. His eyes were serious. Hindi ko matanto kung ano ang tumatakbo sa isipan niya. Nakakunot ang noo ko habang nakatingin sa kanya. His hands went on my cheeks and caressed it gently.

"Please." he whispered.

I nodded, kahit nagtataka sa kinikilos niya. "Ofcourse. Paano ko kakalimutan iyon kung tuwing nakikita kita, I always felt love, safe and secure with you?" 

Ngumiti siya sa akin, pero halata pa rin ang pagiging seryoso. "I hope too, love. I hope too."

***

Hinatid ako ni Haleth sa office. It was normal to us, you know. Everything was normal. Pero alam kong may mali. Kasi buong breakfast namin, nakatingin lang siya sa akin na para ba'y may gustong sabihin. Pero pag tinatanong ko naman, umiiling. Tapos kanina, habang nasa kotse kami, ang tahimik niya.

He's so silent and it scares me.

Hindi kasi siya ganyan. Kasi kapag may problema, pinag-uusapan naming dalawa. Pero ngayon...why do I feel like he's scared of something?

"Ayos ka lang ba?" Tanong ni Carrie sa akin nang makaupo na ako sa swivel chair.

I deeply sighed before facing him. "Something's off to Haleth." 

Carrie's forehead creased.  "What do you mean?" tanong niya ngayon ay interesado at nagtataka din sa sinabi ko.

I started to tell him what just happened kaninang umaga. How he pleaded to me that I should not forget that he loves me. How he silently staring at me and how he keep on glancing on me while we are in the car, yet denying that there's a problem.

"Baka may problema sa school?" 

Napakurap ako. Sa school? Siguro nga, kasi papalapit na rin ang finals nila. Baka may hindi magandang nangyari? Pero bakit ayaw niyang sabihin sa akin? Kapag may problema naman, pinag-uusapan naming dalawa.