「015」

102 6 3
                                    

Joshua and Minji were currently strolling around Seoul. Kakatapos lang nila sa arcade at kakain naman sila sa chinese restaurant na madalas kainan ni Minghao dahil nandoon ang girlfriend nito.

❝Kuya Joshua!❞ Sinalubong kaagad ito ni Natsumi, dahil na kilala na siya nito at palagi naman itong nagdadala ng pagkain sa dorm nila.

❝Girlfriend mo, Kuya?❞

He laughed and shook his head.

❝Bagay sana e, sayang.❞ Natsumi teased the two. Bigla namang lumabas mula sa manager's office si Minghao na nakadisguise pa.

❝Stop matchmaking, Natsu.❞ Sabi nito bago lumingkis sa girlfriend niya. Natawa naman si Joshua sa nakitang asal ng kaibigan. Hindi naman kasi ito ganoon sa dorm nila, kaya hindi siya sanay.

❝Eh, bagay kasi sila! Hehe kuya ano inyo?❞ Natsumi asked them for the orders, ngunit hindi pa naman alam ni Minji kung ano ang maaari niyang kainin na chinese food so Joshua obliged to do so.

-


Bold | Minji
Bold Italics | Joshua
Italics | Others

-

❝Shua, hehehe.❞

Napaangat naman ang tingin ni Joshua kay Minji nang bigla siya nitong tawagin. Nakangiti ito kaya lalong nakita ang mataba nitong pisngi.

❝Hmm?❞

❝Order ka pa nito dali, hehehe.❞ Sabi ni Minji bago ituro ang dumplings at 'yung Szechuan chicken na nasa table nila.

You're not really hungry, aren't you?Joshua pridefully sarcasmed and chuckle. Minji rolled her eyes at the older male.

❝Wag mo 'kong iniingles ngayon, orderin mo na 'yan. Nakakahiya.❞

Minji couldn't help but to melt at the view of Jisoo laughing his ass out. She smiled and thought, okay lang na tumawa ka, at least ako 'yung dahilan.

Nag-order na ulit si Joshua n panibagong szechuan chicken na gusto ni Minji. First time nitong makatikim noon kaya ayon, nasarapan ang ate niyong piggy-charot.

In the middle of their feast, (taena), Joshua suddenly asked her, ❝I heard you're quite busy these days. Dami bang pasyente?❞

She nodded. ❝Hmm, dumoble ngayon. Daming preggy people shocks.❞

He laughed at her statement, pero napalitan ito ng seryosong mukha nito. ❝By any chance, d-did Jillian..❞

She smiled bitterly and quickly answered the question that wasn't done yet. ❝No.❞

Nagkaroon ng saglit na katahimikan bago napagdesisyunan ni Minji na bumalik na sa pagkain. Tanging ang mga tunog nalang ng kubyertos ang maririnig mo sa mesa nila, and by that, we can say that the atmosphere there was really awkward.

Even until the ride, and until they reached the building where Minji resides, no one dared to spoke. Hindi na siya nag-atubili pang magpahatid kay Jisoo hanggang sa unit niya at dali-daling pumasok sa lobby.

Pagkapasok niya sa elevator, doon na tumulo ang mga luhang kanina niya pa itinatago. The reason is not only because Joshua still loves the girl named Jillian but for the reason she couldn't bear alone.

Kasalanan ko...

Nakapatay ako...

Masama akong tao.

-

('-﹏-';)
forgive me for doing this, minji-ah. i
only want the best for you (ㆀ˘・з・˘)

I think from this chapter on I will stick on doing narratives 'cause I really think I suck at doing epistolaries aaaackk or maybe I suck at both? but i'll add epistolaries when needed hAHAHAHAHA (*'﹃`*)

 over • joshuaTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon