over • joshua

「041」

Tumakbo si Minji para makalayo sa boyfriend niya. Boyfriend niya pa nga ba? O naging boyfriend niya ba talaga si Joshua? She shrugged and just ran out of the unit while her tears continued to rush down into her cheeks.

Hindi naman niya inaasahang sa paglingon nya, makikita niya si Jisoo na hinahabol siya. Nagtitinginan na ang mga taong nasa paligid dahil sinisigaw nito ang pangalan niya.

❝Minji!❞ He called once again, at napatigil na si Minji sa pagtakbo palayo kay Jisoo. She couldn't see Jisoo's face clearly dahil na din sa mask at cap nito. Tanging mga mata labg ang kita dito.

Nang tuluyan itong makalapit sa kaniya ay hinawakan nito ang kamay niya, pero tinabig niya ito.

❝Kakatapos niyo lang sa kababuyan niyo ng buntis mong girlfriend. Don't ever lay your hands on me,❞ Minji said firmly. Jisoo did not expect she would react like that, more like, he expect her to cry and beg him to stay with her.

Pero ngumisi sa kaniya si Jisoo, ❝Brave woman. Wow.❞

She held back her tears and showed her bravery again. She clenched her fists and laughed sarcastically, ❝Matapang ako, kaya nga minahal kita kahit ganiyan ka e.❞

❝But you're fragile. That's why I like to hurt you.❞ He smugged. Napuno na si Minji sa mga sinasabi nito.

❝Gusto mong makita kung hanggang saan ang tapang ko?❞ She said confidently.

❝May itatapang ka pa ba?❞ Pabalang na sagot ng lalaki. Natawa naman si Minji bago ambahan ng suntok ang kaharap niya ngayon. Nagulat si Jisoo kaya hindi niya naiwasan ang suntok na iyon. Malakas, tama lang para paduguin na naman ang labi niya at mapaupo siya sa sahig.

❝Hintayin mo lang, Jisoo. May mas itatapang pa ako diyan.❞ She said then left him there like nothing happened. Nang makalayo-layo na siya ay doon na bumuhos ang luha niya.

I deserve to be happy. Maybe not in Jisoo's arms, but on someone else's. Not now, but soon.

—