over • joshua

「031」◀ d

Two years later

［the same timeline with the epilogue of chased. Hehehe］

—

❝Pahamak na chicken taena.❞ Bulong ni Minji habang nakasakay sa elevator. Kung may makakakita man sa kaniya dito habang bumubulong ng tungkol sa isang manok ay paniguradong mapapagkamalan siyang baliw.

Naiwan niya kasi ang dalang chicken sa kotse na pasalubong niya kay Yeonji. Nahuli kasi silang dalawa ni Hana sa pinagusapang oras dahil sa traffic sa daan. Mabilis niyang kinuha ang tatlong kahon ng chicken at bumalik ulit sa elevator.

Naabutan niyang nagkakasiyahan na ang mga kagrupo ni Jeonghan. Hindi niya alam kung nasaan si Joshua pero wala naman siyang balak hanapin ito dahil natatakot siya. Nabaling ang tingin niya kay Seungkwan, na kasalukuyang nakatingin sa kaniya.

❝Bakit? May dumi ba ako sa mukha, Seungkwan?❞ She acted normal, as if he was just a mere stranger.

❝Wala noona, kamukha mo kasi yung ate ko hehe. Magkapisngi tayo oh!❞ Seungkwan pointed his cheeks na nagpatawa kay Minji.

Kahit kailan, Seungkwan. You never failed to make Ate happy.

❝Ah, nasaan na ba ang ate mo?❞

❝Wala na e. Iniwan niya ako sa ampunan. Pero kahit ganoon, umaasa pa rin akong babalik si Ate. Mahal ko yun kahit lagi niya akong kinukurot!❞ Kita niya ang pagtulo ng luha sa mata ni Seungkwan at kaunti nalang din, tutulo na ang luha niya. ❝H-hala! Sorry noona ah! Namimiss ko lang talaga ang ate ko.❞

❝O-okay lang, pwede mo naman akong gawing ate. Hehe. Pero bago mo ako gawing ate, magpapahangin muna ako. Saan ba balkonahe niyo?❞ She kid. Natawa naman si Seungkwan bago ituro ang kaliwang parte ng bahay. Kailangan niyang magpahangin para mapigilan ang pagbuhos ng luha niya.

Hindi naman niya inaasahang makita si Jisoo doon, na umiinom ng beer. She wanted to go back to Seungkwan but too late, Joshua noticed her presence.

❝Anong kailangan mo?❞ He asked, with a hint of coldness in his voice. Napalunok naman si Minji nang nakita niyang papalapit na sa kaniya si Jisoo.

❝W..wala. S-sige na babalik na ako—❞ She tried to escape but even before she could, Joshua already pinned her to the wall. She lost her words, dahil sa ilang sentimetro nalang ang pagitan nilang dalawa. She felt his breath on his neck, but her eyes widened when Joshua sucked her neck. She groaned in pain.

❝Marking my property...❞ He said, as he lost his consciousness on Minji's shoulders. Hindi pa rin nakakarecover si Minji sa ginawa nito. She came back to reality when she felt his weight. She had no choice but to carry him to the nearest room.

Pinagmasdan niya ang natutulog nitong mukha. Aaminin na niyang napakagwapo ng taong kaharap niya ngayon. Mabait naman ito dati e. Dati nga lang.

Ngayon? Hindi na niya alam.

She decided to look for a mirror and checked her neck. Nagmarka nga si Jisoo doon. Wala siyang dalang extrang damit o di kaya ang concealer niya para itago ang hickey na gawa ni Jisoo.

Lumabas na siya sa kwarto at dumiretso kung nasaan ang iba pa. Napalingon ang mga ito sa kaniya, kabilang na si Hana, bago dumapo ang tingin nito sa leeg niya.

❝Minji? Ano yan?❞ She asked.

She faked out a laugh. ❝Hehehe, kagat ng lamok, sige babye may emergency e. Hehehe. Enjoy!❞

She said before leaving them confused.

—

aAAAAAAA BLESS ME