ONTVOERD (Voltooid)

Hoofdstuk 6

Pov Gabriëla

Het is al ondertussen bijna een jaar geleden dat het incident plaats vond. Ik weet ook al ondertussen wat er toen gebeurde. Eigenlijk was de gebeurtenis echt een opluchting. Wie weet wat voor erge dingen er gebeurd konden zijn? Maar goed, het was al erg genoeg dat ik bijna dood ging!

Ik heb het Kayn al lang vergeven, maar hij heeft toch nog steeds schuldgevoel. Ik heb leren omgaan met mijn angsten en ik durf de vuilnisbakken terug open te doen. Dat kan ik al zonder in paniek te geraken, al lukt het soms minder goed dan anders. En het is ook raar dat de enige persoon die me dan rustig kan krijgen is Kayn terwijl hij de gene is die het heeft veroorzaakt...

Ik schrik op uit mijn gedachten door de schoolbel die gaat als teken dat we naar huis mogen gaan. Eindelijk. Denk ik terwijl ik mijn schooltas op mijn schouders laat rusten. Ik loop de gang in en hoor al meteen een schot.

Wtf is hier aan de hand? Ik moet hier snel weg. Straks raken ze mij nog. Ik begin weg te rennen totdat ik me iets bedenk. Ik kan ze toch niet in de steek laten? Ik moet snel een plan verzinnen!

Ik loop terug en zie dat er twee studenten en mijn leerkracht wiskunde op de grond liggen te kermen van de pijn. Ze hebben hen beschoten! Ik ga snel in een lokaal onder een tafel zitten. Met trillende handen bel ik de politie en ambulance. Yess, ze komen er aan! Ik kijk naar de deur. Ik ben bang dat er iemand naar binnen komt en me neerschiet. Ergens ken ik dit van... Is dit een déjà vu? Waarschijnlijk wel.

Plots hoor ik een harde gil vanuit de gang komen. Dit kan ik niet meer aan. Ik moet en zal ze helpen voor het te laat is! Anders zal ik voor de rest van mijn leven met schuldgevoel rondlopen. Ik open de deur snel maar voorzichtig. Ik hoor hard geschreeuw: 'Laat me los! HELP!' Niet te geloven dat ik dit écht ga doen!

Ik kijk vlug om de hoek. Ik zie dat een man met een bivakmuts een meisje vastheeft en meetrekt. Daar rond staan nog een zevental mannen geamuseerd te kijken hoe het meisje zich probeert te verzetten maar het niet lukt. Niemand die oplet? Dit is mijn kans!

Ik pak snel een grote glasscherf van de grond. Het ligt hier vol met glasscherven aangezien er wel een paar schoten mis waren en de kogels daardoor door het raam zijn geschoten. Waarom lijkt het alsof ik dit al heb meegemaakt?!

Ik sluip op sneltempo naar de mannen toe. Ik denk toch dat het allemaal mannen zijn aan hun lichaamsbouw te zien. Snel steek ik iemand in zijn arm en hij schreeuwt het uit van de pijn. Ik ben niet van plan om vandaag iemand te doden. Liefst nooit. Maar als het moet...

De man met de snee in z'n arm ligt nu op de grond te schreeuwen van de pijn. De andere mannen kijken me eerst verward en geschrokken aan maar ze herpakken zich snel als ik de tweede man in zijn arm steek.

Er komen verschillende op mij af maar ze weten dat ze zo geen schijn van kans maken. Blijkbaar hebben deze mannen geen wapens.

Wacht! Als ze geen wapens hebben, wie heeft er dan geschoten?

Ik hoor een klik. De mannen in bivakmutsen grijnzen naar me alsof zij nu de volledige macht hebben over mij. Waar ken ik dit van? Ik kijk vragend achter hen en ik zie dat er iemand bij het meisje staat met een geweer op haar gericht. Dit is mijn fout! Ik moet dit rechtzetten!

'Geef op of ik schiet haar neer! En je weet dat ik dat durf. Zo niet, kijk dan maar eens achter je', grijnst hij. Voorzichtig kijk ik achter me en ik zie de drie nog steeds op de grond liggen. De mannen met de sneeën zijn al terug opgestaan. De gewonden op de vloer beginnen langzaam dood te bloeden. De ambulance moet er toch elk moment kunnen zijn! En de politie ook alsjeblieft!