ONTVOERD (Voltooid)

Hoofdstuk 21

Sorry dat jullie zo lang moesten wachten, maar als jullie onderaan in de reacties kijken heb ik jullie gemeld via een ander account dat ik mijn wachtwoord was vergeten. Daarom kwam er dus ook geen nieuw deel... Sorrrryyyy daarvoor!

X anoniemeloll X

Pov Gabriëla

Brandon is weg. Ik hoop dat hij niet meer terug komt. Als hij dat doet, ben ik weg. Misschien ga ik dan onder een film kijken ofzo. Ik voel me vies. Ik besluit een douche te nemen.

Ik loop naar de badkamer en even later voel ik de warme stralen al over mijn rug heen glijden. Ik geniet niet zoals ik normaal zou doen. In plaats daarvan schrob ik mijn hele lichaam wel 500 keer schoon. Toch voel ik me nog vies. Ik droog me af en kleed me aan. Ik ga hét doen.

Wanneer ik de kamer uitkom zie ik Brandon aan zijn bureau zitten. Hij is druk aan het werk. Ik sluip naar de deur, trek het open en sluit het weer snel zodra ik in de gang sta. Ik hoor Brandon mijn naam roepen als teken dat ik moet blijven staan waar ik sta.

Ik ren zo snel als ik kan door de gangen heen. Ik zie de achterdeur al en trek het open. De voetstappen komen dichterbij. Denk, Gabrie, denk! Ik kijk naast de deur en zie een paar grote stenen liggen. Ik til er een op. Deze weegt zeker zo een 40 kilogram. Als ik er drie voor de deur zet zal hij er zeker niet snel uitkomen.

Ik haal mijn riem uit mijn broekzak. Na een tijdje lopen zie ik een mooie, oude boom. Ik bind mijn riem aan één van de stevige takken vast. Ik zie een grote steen en leg het precies onder de tak met de riem aan. Met trillende benen ga ik op de grote steen staan. Ik maak mijn riem vast aan mijn nek. Here we go! 3, 2, 1...

Ik duw de steen onder mijn voeten weg. Ik hang met mijn nek aan de riem. Na een minuutje voel ik me langzaam weg draaien. Nog net voordat dat gebeurd voel ik twee sterke armen mijn lichaam oppakken zodat ik niet meer hang. 'HELP! MAAK HAAR NEK LOS! ZE STIKT!'

En toen voelde ik niks meer...

--Later--

Ik word wakker met barstende koppijn. Wat is er gebeurd? Waarom ben ik er nog? Was ik niet dood? Wie heeft me dan gered? Welke dag is het? Waar ben ik? 'Hier. Ik veronderstel dat je koppijn hebt', zegt Jax terwijl hij me een glas water en een paracetamol aangeeft. Ik knik. 'Dank je.' 'Geen dank.'

Ik kijk rond in de kamer. We zijn alleen en het is ''mijn'' slaapkamer. 'Ik veronderstel ook dat je veel vragen hebt', zegt Jax lachend. Ik knik. '1. Je hebt jezelf proberen op te hangen. 2. Je leeft nog omdat je met veel geluk gered werd. 3. Nee, je bent dus niet dood. 4. Ik heb je gered. 5. Het is vandaag maandag 17 november en 6. Je bent in ''jouw'' kamer.'

'Hoe wist je dat ik me dat allemaal afvroeg?' 'Dat zijn de vragen die ík gesteld zou hebben.' 'Waarom heb je me gered en hoe wist je dit?' 'Ten eerste kon ik je niet laten doodgaan. Ten tweede was ik rustig aan het wandelen tot ik jou daar zag hangen. Ben je gek geworden ofzo dat je zoiets doms doet?!'

Ik kijk naar de grond. 'Sorry', mompel ik zachtjes. Jax slaakt een diepe zucht en verlaat de kamer. Hoe kon ik zo stom zijn? Mezelf ophangen omdat ik hier niet wil blijven? Onzin! Ik zal ontsnappen! Dat is wat ik ga doen.

Ik sta op en verschrik me te pletter als de deur ineens open gaat. Ik draai me om en Brandon staat daar nonchalant tegen de muur. 'Dacht je nou echt dat je zo gemakkelijk van ons af zou kunnen komen?' grijnst hij. Ik rol met mijn ogen. Klootzak dat hij is.

Ik wil de deur uitlopen maar Brandon houdt me tegen. 'Als ik jou was zou ik stoppen met dat ogen rollen van jou', fluistert hij dreigend in mijn oor. Ik krijg er een rilling van. Ik ruk me los en loop snel door naar beneden.