ONTVOERD (Voltooid)

Hoofdstuk 11

Pov Gabriëla

Ik word wakker op een vreemd bed. Als ik wil opstaan, merk ik dat er iets over mijn zij ligt. Ik kijk achter me en zie dat het Dans arm is. Ik trek een vies gezicht alsof ik het lelijkste wezen op aarde heb gezien. Ik blijf liggen in de hoop dat ik hem niet wakker ga maken of heb gemaakt, en dat hij niet irritant gaat doen. Daarbij kan ik nu een ontsnappingsplan verzinnen!

Ik kijk de kamer rond en zie een raam. Ik wil ernaar toe lopen om te kijken of hij opengaat. Als ik mijn benen over de rand van het bed gooi, hoor ik iets. Shit... 'Hier blijven, prinsesje', zegt een slaperige stem en ik word door een sterke arm terug het bed ingetrokken. 'Ik mag opstaan wanneer ik wil. Jullie hebben mij al, de deur zit waarschijnlijk opslot en ik ben niet jullie huisdier!' Wat scheelt er toch met hen? Eerst word ik opgesloten in een onbekende kamer en dan mag ik nog niet eens het bed uitstappen. Het was al te ver gegaan maar nu gaat het toch echt wel véél te ver.

'Ten eerste mag je niet opstaan wanneer je wil want ik heb het je bevolen. Ten tweede hebben we je inderdaad en de deur zit opslot; geen ontsnapping mogelijk. En ten derde ben je niet alleen ons huisdiertje.' Dat laatste ding zei hij hees en geamuseerd. Ik voel dat hij nu grijnst door de rillingen die over mijn hele lichaam verschijnen.

Ik lig nu naast hem in het bed. Wat een imbeciel. Zijn sterke arm ligt over mijn heup en zijn hand ligt op mijn buik. Zijn hand is koud. Wacht! Zijn hand is koud? Hoe kan ik dat voelen als ik kleren aan heb?! Ik geef een vlugtige kijk onder het laken en merk nu pas dat ik hier lig in mijn ondergoed. 'Euhm, Dan?' 'Ja, lieverdje van me?' 'Ten eerste ben ik jouw lieverdje helemaal niet! En ten tweede, wanneer heb je mijn kleren uitgedaan?!' roep ik boos naar hem.

'Ten eerste ben je wel mijn lieverdje en ten tweede, toen jij al in slaap was gevallen. Waarom?' Waarom?! Was dat serieus een vraag?! Ik zal je eens zeggen waarom! 'Omdat je het recht helemaal niet hebt om dat te doen zonder mijn toestemming! Je hebt me toch niet aangeraakt, eh?! Ik zweer dat ik je kapot maak als je dat gedaan hebt! En heb je er iets van gezien?!' roep ik weer naar hem.

'Ow rustig, babe! Ten eerste heb ik geen toestemming nodig om jou uit te kleden en aan te raken of wat dan ook. Je bent nu van ons en wij geven hier de bevelen aan jou en niet andersom. Ten tweede heb ik je niet aangeraakt dus moet je me niet kapot maken. En ten derde heb ik er niks van gezien; het licht was al uit en het was pikkedonker.' De laatste twee zinnen klonken heel erg teleurgesteld, of heb ik dat verkeerd gehoord? Ach, wat maakt het uit. Hij heeft me niet aangeraakt of gezien. Daar ben ik al blij mee.

Ik zie dat mijn kleren naast me op de grond liggen, samen met zijn kleren. Wacht! Zijn kleren zijn ook uit?! Ik kijk nog eens goed en zie dan een pistool in zijn broekzak liggen. Die kan handig zijn voor mijn ontsnapping! Ik pak onopvallend mijn trui. Ik maak het klaar om het in één keer aan te trekken zodat Dan niks kan zien van mijn lichaam. Ik lig nog onder het deken en trek de trui, uit het niets, snel aan. Hij heeft niks gezien, dat weet ik zeker omdat het deken nog op mij ligt.

Ik sta op en zie hem hoopvol kijken, maar er verschijnt al snel een teleurgesteld gezicht als hij ziet dat mijn trui net lang genoeg is zodat het mijn kont én voorste bedekt. Een geamuseerde grijns verschijnt op, deze keer, mijn gezicht. Ik doe alsof ik mijn broek van de grond wil rapen maar in plaats daarvan pak ik het pistool uit zijn broekzak.

Snel! Een verstopplaats! Waar kan ik hem verstoppen? Ik steek het pistool onder mijn trui. Het wapen is ijskoud. Ik sta op en houd mijn hand op mijn buik/pistool zodat het niet wegzakt, op de grond valt en ik niet betrapt word. 'Dan? Waar is de badkamer? Ik voel me niet zo goed', zeg ik alsof ik echt buikpijn heb. 'Ach, is lieverdje ziekjes aan't worden?' vraagt hij met een pruillipje. 'Als ik een kusje krijg, wijs ik de juiste deur aan.'