ONTVOERD (Voltooid)

Hoofdstuk 16

Pov Gabriëla

Ik heb geen idee hoelaat het is. Er hangt hier nergens een klok. Volgens mij lig ik al ongeveer 2 uur op mijn bed met mijn ogen naar het plafond gericht. Ik verveel me. Ze hebben hier ook niks leuks voor in de kamer en naar beneden ga ik echt niet. Daar zijn die vieze rotzakken.

Ik besluit om maar eens te kijken in de inloopkast. Rustig trek ik de deur open. Alsof er een monster in de kast zit. Ik stap naar binnen en kijk in het rond. Deze kast is echt enorm. Ik open een kastdeurtje en zie overal mooie kleedjes hangen. Lang, medium, kort, en extreem kort. Dat hebben ze ook bij de broeken en rokjes. Voor de rest zijn er blousen, T-shirts, topjes, hemdjes, ondergoed, sokken. Alles wat je in je kleerkast hebt, maar dan 15 keer zo veel.

Eigenlijk wil ik wel wat anders aandoen. Ik voel me vies. Ik kies een setje en ga naar de badkamer. Daar laat ik de kraan lopen. Ik voel met mijn vingertoppen of het water warm genoeg is en steek de dop ik het putje van het bad. Ik open de kast met de handdoeken en pak er twee uit. Die leg ik klaar voor als ik uit bad ga.

Ik wil me net uitkleden maar hoor een mannenstem mijn naam roepen. 'In de badkamer!' roep ik terug. De deur zwaait open en ik kijk naar de persoon die in de deuropening staat. 'Wat is er, James?' 'Had je mijn hint niet door?' vraagt hij een tikkeltje geïrriteerd. 'Jawel', zeg ik zelfverzekerd. 'Waarom nam je je kans dan niet?' vraagt hij verbaasd. 'Omdat ik niet weet of ik je kan vertrouwen.'

Hij zucht. 'Je kan me vertrouwen, maar de rest niet. Ik kan je helpen, de rest niet. Ik kan dit allemaal laten stoppen, de rest niet. Maar dan moet je me wel eerst vertrouwen.' Waar heeft hij het over? 'Hoe kan ik jou vertrouwen? Jij hebt mij toch ook ontvoerd, of niet? Ik heb geen reden om je te vertrouwen! Dus antwoord op mijn vraag en vertrek, of vertrek nu al! Hoe kan ik jou vertrouwen?!' Hij zucht diep en kijkt naar zijn schoenen. 'Dat kan je niet', zegt James uiteindelijk waarna hij vertrekt.

Ik doe de deur dicht en ga op de grond zitten. Waar ben ik in beland? Waarom ik? Heb ik iets verkeerds gedaan? Zoveel vragen, en geen antwoord. Ik spring op. Nu geen tijd om aan die irritante jongens te denken! Nu wil ik genieten van mijn warm bad! Ik doe de deur opslot en zet de kraan af wanneer ik zie dat het bad vol is gelopen. Ik kleed me helemaal uit en ga erin liggen/zitten.

Met mijn ogen dicht denk ik aan thuis. Zouden ze me missen? Zijn ze me aan het zoeken? Vast wel! Ik zou hetzelfde doen voor hen. Mijn familie zal er alles aan doen om mij terug te krijgen. Mijn vrienden ook. Dat weet ik zeker.

Na een uurtje ben ik het zat en stap ik eruit. Ik droog me af en doe mijn schone ondergoed aan en daarna mijn kleren. (Zie foto in media.) Wanneer ik de badkamer uitloop verschrik ik me rot als ik ineens iemand op het bed zie. 'Ik dacht dat je wilde slapen', zegt Brandon. 'Rot op.' 'Sorry, prinsesje, maar dat zal niet gaan.'

'Waarom niet?' 'Omdat ik hier blijf slapen voor een paar nachtjes', zegt hij met een grijns op zijn gezicht. 'Doe die grijns weg of ik sla je even bewusteloos als Mitch', zeg ik dreigend. 'Alles voor jou, schat.' Ik rol met mijn ogen. 'Waarom slaap je niet in je eigen kamer?' 'Omdat al onze kamers gerenoveerd worden', zegt hij simpel.

'Wat bedoel je met ''al onze kamers''? Wil je zeggen dat jullie ALLEMAAL hier slapen?!' vraag ik hem geschrokken. 'Rustig, schoonheid. We hebben ervoor gezorgd dat de kamers één voor één gerenoveerd worden. Die van mij eerst, dan James, Ryan, Mitch, Justin, Dan, Michael, Jayden en dan die van Jack.'

'Hoelang duurt dat renoveren?' vraag ik Brandon nieuwsgierig en hoopvol. 'Een maand.' Ik zucht van opluchting. Dat betekend dat ieder maar circa 3 dagen bij mij zit. Nog altijd erg natuurlijk, maar ik had verwacht dat ieder een week moest blijven. 'Aan je gezicht te zien begrijp je het niet helemaal. Eén kamer duurt één maand, schatje', zegt hij geamuseerd. Wat?! Dat wil zeggen dat ik 9 maanden met deze jongens in één kamer zit opgescheept! Mijn ogen worden groot.