ONTVOERD (Voltooid)

Hoofdstuk 36

Pov Gabriëla

We zitten al een paar minuten gebukt in de auto. We rijden hard. Jason rijdt en naast hem zit nog een andere jongen. Hij komt me bekend voor maar ik weet niet waarvan ik hem ken.

Ach ja. Wat maakt het nog uit? Ik ben fucking vrij! 'Hey Gabriëla, herken je me nog?' vraagt de jongen. 'Ik heb je al eens gezien maar ik weet niet waar en wanneer', zeg ik dan.

'Ik ben Noah, maar jij kent me als Mike', zegt hij dan. Ik denk na. Mike! 'Jij bent de jongen die me redde van deze groep! Daarna werd ik wel opnieuw ontvoerd maar het is fijn dat je me nog eens komt redden', zeg ik.

De jongens lachen. 'Het is ook fijn om jou weer terug te zien, Gabriëla. Sorry dat ik over mijn naam loog, maar ik moest wel. Ik ben ook undercover. Toen je voor de eerste keer werd ontvoerd reed ik op een afstandje van de auto waar jij in zat. Nate heeft het tanken van de auto van Dan overgenomen en heeft niet genoeg getankt om tot aan het huis te rijden. Dan zou jij ontsnappen en wegrennen. Daarna zou ik toevallig langsrijden en je hulp aanbieden. Tenslotte moest ik je naar huis brengen. We wisten natuurlijk dat je weer opnoeuw ontvoerd zou worden, maar dan had Nate de tijd om die brieven te schrijven en de koffer onder het bed en de spullen in de kast te verstoppen. Jammer dat je die niet kon gebruiken. Toen is Jason erbij gekomen zodat hij en Nate een beetje op jou konden letten. Toen je zelfmoord wilde plegen was Jason daar natuurlijk ook omdat Nate had gezegd dat je naar buiten rende. Hij kwam je niet toevallig tegen. Hij hield je gewoon in de gaten, keek wat je deed en redde je zo snel mogelijk. Nadat jij die epilepsie aanval had gekregen en Nate hiervan hoorde wilde hij naar het ziekenhuis voor een perfecte kans om te ontsnappen. Dat is veel minder riskant dan zelf vluchten zonder een goed plan. En nu zijn we hier.'

Alles wordt opeens duidelijk. Daarom was Nate zo afstandelijk. Hij wilde niet dat dit allemaal met mij gebeurde. En daarom was Jason ook zo aardig. 'Wie was eigenlijk de gevaarlijkste van hen?' vraag ik nieuwsgierig aan Nate.

'Justin is zeker heel gevaarlijk en sadistisch. Brandon is gevaarlijker. Dan is nog veel gevaarlijker en sadistisch. Mitch, Michael en Ryan zijn nog niet zo lang in het huis maar als je niet luistert zullen ze niet wachten om je eens goed in elkaar te slaan. Vooral Mitch is heel streng. Wade is ook best gevaarlijk. En dan heb je Jack nog. Hij is heel erg gevaarlijk en sadistisch. Je hebt geluk gehad dat hij het altijd druk had want anders had je nog wat littekens bij. Maar eigenlijk is Dan wel de gevaarlijkste, want hij voelt zich als een echte leider. Hij is tenslotte ook de rechterhand van Justin. Hij leidde ook je ontvoeringen.'

'Dan is eng. Ik zat 5 dagen aan hem vastgeketend. Het leek wel 5 jaar.' 'Ja, hij is een rotzak. En je hebt hem een mooi litteken in zijn hand gegeven met dat glasscherf van je', lacht Jason. 'Hij zal je voor altijd herinneren als een agresssief meisje dat van hem is ontsnapt. Heel de groep zal je trouwens zo herinneren.'

Ik grijns. Hij heeft gelijk. Ik was heel agressief tegenover de jongens en ik liet me niet doen. 'Hey, Nate. Mag ik je zakmes eventjes lenen?' vraag ik. 'Hoe weet je dat ik een zakmes bij heb?' vraagt hij verbaasd terwijl hij het me geeft. 'Ik ben niet dom hoor! Dacht je nou echt dat ik niet wist dat je tijdens een ontsnapping best een paar wapens meeneemt voor de zekerheid? Ik weet dat jullie niet achterlijk zijn hoor.'

Ik pak het zakmesje aan en maak een diepe snee met een lengte van ongeveer 5 cm op mijn gezicht. Nates ogen vergroten en hij pakt het mes van me af. 'Wat denk je wel niet dat je bezig bent?!' Hij is bezorgd. Dat hoor je en zie je aan hem. 'Ik heb een snee in mijn gezicht gemaakt.'

'Dat zie ik ook wel maar waarom zou je dat in hemelsnaam doen?!' 'Ik vind dat iedereen mag weten dat ik ontvoerd werd en ontsnapt ben. 3 keer zelfs. Deze wond wordt een litteken dat staat voor mijn kracht. Mentaal en fysiek. Het zal nooit weggaan. Het zal vervagen en minder zichtbaar worden, maar het zal er altijd blijven. Ik heb deze hel doorgemaakt en ik hoef me hier niet voor de te schamen. Ik mag er trots op zijn en nu weet heel de wereld wat ik heb meegemaakt, dankzij dit litteken in mijn gezicht.'

'Mooi gezegd, Gabriëla', zegt Noah oprecht. 'Je hoort er trots op te zijn. Je hebt gewonnen.' 'Ja, je hebt gewonnen maar we moeten straks wel nog naar een ziekenhuis om je snee te naaien', lacht Nate. 'Is het dan zo erg?' vraagt Jason. Hij draait zich naar me om en vergroot zijn ogen. 'Ja, je gaat het wel inderdaad voor de rest van je leven nog zien!'

'Hey Gabriëla. We gaan wel naar een ziekenhuis in de buurt van jouw huis. We moeten eerst zo ver mogelijk van de rest vandaan zijn.' Ik knik. 'Dat begrijp ik.' Alles komt goed. Alles komt eindelijk goed.

_____________________

Hey mensen!

Fijn dat je dit hoofdstuk hebt gelezen. Was het een goed hoofdstuk? Zitten er schrijffouten in? Vergeet niet te dm'en en stemmen! Volgend hoofdstuk komt zo snel mogelijk!

X anoniemeloll X