ONTVOERD (Voltooid)

Hoofdstuk 13

Pov Gabriëla

Ik pak de handboeien van het bed en doe ze rond zijn armen en benen. Dat ziet er mooi uit. Ik kijk naar de andere twee handboeien die ik niet heb kunnen gebruiken. Uiteindelijk besluit ik om nog iets te doen.

Ik neem één van de handboeien en zorg ervoor dat zijn ene handboeien aan de anderen worden vastgemaakt. Als ik het resultaat zie moet ik mijn lach inhouden. Zijn handen en benen zitten alle vier tegen elkaar gepropt.

Ik kijk naar de allerlaatste handboeien. Kan altijd handig zijn. Ik voel in zijn zakken en vind een sleutel. Die is zeker van de deur. Met geluk past deze op iedere deur in dit huis. Toen ik naar boven gebracht werd leek het toch alsof hij dezelfde sleutel gebruikte...

Ik loop naar de badkamer en verstop de nieuwe spullen op dezelfde plaats als de Accu-Tek AT32. Hier vinden ze hem nooit. Plots hoor ik een pijnlijke kreun in de slaapkamer. Dat zal Dan zijn.

Ik loop ernaar toe en als ik zie wat hij bezig is, zonder succes, lach ik hem zo hard uit dat ik ervan moet wenen. Wat hij doet? Recht proberen te komen en me af en toe vernietigend aankijken. Als blikken konden doden, lag ik nu in mijn kist.

'Kom op, Ella! Doe die handboeien weg! Nu!' schreeuwt hij naar me. 'Waarom zou ik dat doen?' vraag ik hem simpel. 'Omdat ik anders mijn vrienden ga roepen. Die zullen er wel voor zorgen dat ik hier uit kom en dan zal jij heel zwaar gestraft worden.' 'Alsof ik dat niet krijg als ik je gewoon los maak. Ik ben niet achterlijk hoor! Staat er soms ''Dommerik'' op mijn hoofd geschreven? Nee, inderdaad! Dus stop dan ook met me te behandelen alsof ik dat wél ben! Jullie krijgen me niet klein! Nooit!'

Ik geef Dan een trap in zijn zij waardoor hij ineen krimpt. Nog één. Nog één. Nog één. En dan stop ik. 'Dat is genoeg. Voor vandaag', zeg ik met een grijns. Dan kan niks meer zeggen want hij heeft veel te veel pijn. Ach ja, niet mijn probleem...

Ik hoor hard gebonk op de deur. 'Dan? Dan, wat gebeurt er?! Geef antwoord!' Ik hoor aan de stem dat het Jayden is. 'Hij kan niet antwoorden. Hij heeft te veel plezier denk ik', antwoord ik als Dan niet reageert.

'Fuck! Michael, geef me snel de reservesleutel! Ella heeft Dan volgens mij hard toegetakeld!' Ik hoor dat er gelopen wordt door de harde klappen op de vloer. Ze verdwijnen langzaam maar komen al snel weer terug.

Ik ga nonchalant op het bed zitten. Dan vliegt de deur met een klap open. 'Ow joh! Doe effe normaal! Wat is er aan de hand?' vraag ik alsof er niks gebeurd is en Dan niet op de grond ligt te kermen van de verschrikkelijke pijn.

'Wat er aan de hand is?! Onze vriend ligt hier in het midden van de kamer vastgebonden te kermen, en dan vraag jij wat er aan de hand is?!' Ik haal nonchalant mijn schouders op. 'Ik heb niks gemerkt', lieg ik terwijl ik weet dat wat er hier gebeurd is onmogelijk onopgemerkt kan zijn.

'Ik zal je eens laten zien wat we doen met meisjes die niet gehoorzamen!' roept Michael dreigend naar mij terwijl hij met grote stappen op me afkomt. 'Alsjeblieft, doe me niks!' smeek ik hem alsof ik echt bang ben. Ik heb toneel gespeeld dus ik weet wel hoe ik moet acteren. Mijn vader zegt altijd: 'Doe alsof je zwak en een makkelijke prooi bent, en als ze iets proberen, laat je ze zien wie je werkelijk bent.'

Michael staat nu 2 meter van mij af en ik ga recht staan, nog steeds alsof ik bang ben. Hij grijnst als hij ziet dat ik schrik van hem krijg. Dacht het niet, bitch!

Hij haalt met zijn rechtervuist uit en wilt me in mijn gezicht boksen. Net voordat hij mij raakt stap ik snel een klein beetje opzij en pak ik zijn arm stevig vast. Ik draai zijn arm om en hij trekt een pijnlijk gezicht als ik hem in een houdgreep zet. Ik zet mijn voet voor de zijne en schuif het snel en krachtig achteruit waardoor hij op zijn smoel valt. Michaels arm zit nog steeds stevig tussen mijn handen geklemd. Als ik een pijnlijke kreet hoor, grijns ik.