ONTVOERD (Voltooid)

Hoofdstuk 28

Pov Gabriëla

De film staat op. Ik wil niet kijken maar ik moet...

Taken...

Kennen jullie die film? Over dat meisje dat ontvoerd wordt? Dat hebben ze dus opgezet om mij te pesten. Justin kijkt niet eens naar de televisie maar grijnst mij gewoon aan. Hij wilt weten wat ik hiervan vind.

Dit is echt ongelooflijk! Hoe kunnen ze me dit aandoen! Ik probeer op te staan maar vergeet dat ik vastzit aan Dan...

'Waar ga jij naartoe, babe?' vraagt Jayden. Ik rol met mijn ogen. 'Ergens anders maar niet hier. Jullie zijn echte rotzakken!' 'We know', grijnst Justin. 'Ik heb je niks gevraagd, sukkel', bijt ik hem toe.

'Ssshht', zegt Dan die diep in de film zit en me terug op zijn schoot trekt. Hij fluistert iets in mijn oor: 'Weet je, als we je opnieuw kunnen ontvoeren zou ik dat gewoon terug doen.' Hij bijt zachtjes in mijn oor. Ik krijg er de rillingen van. Langzaam voel ik een traan over mijn wang lopen.

Lang is die er niet want Dan veegt het weg. 'Maar schatje toch van me, je moet toch niet huilen', zegt hij alsof het normaal is dat hij dat zojuist deed. Ik negeer die domme lul en kijk zonder er echt op te letten naar de film. Mijn ogen zijn naar het scherm gericht maar mijn gedachten zijn helemaal ergens anders. Ze denken aan thuis...

~~

Ik schrik op uit mijn gedachten door een deurbel. De jongens schrikken ook want iedereen weet dat het niet normaal is dat iemand aanbelt bij hen.

'Dan, jij neemt Gabriëla mee naar boven. Zorg ervoor dat ze geen gekke dingen gaat doen. James, jij gaat de anderen waarschuwen op eventueel gevaar. Jayden, jij neemt een geweer, houdt die op je rug en gaat achter mij staan als ik de deur open doe. Als het politie is, luisteren we eerst naar wat ze hier te zoeken hebben en als ze ons betrappen schiet je ze onmiddellijk neer. Begrepen?'

Niemand zegt iets maar er is een heleboel beweging in het huis. James is al weg, Jayden gaat snel naar een kast en haalt er een geweer uit. Justin gaat naar de voordeur om al klaar te staan om die te openen en Dan neemt me met zijn vrije hand op mijn mond in looppas mee naar boven. Het gaat allemaal zo snel dat ik gewoon niet kan tegenwerken.

Wat is er aan de hand? Wie staat er voor de deur? Is dat de politie? Komen ze me bevrijden? Hoe hebben ze me gevonden? Ga ik terug naar huis?

Ik word ruw de kamer ingeduwd en zie dat Dan problemen heeft met zich kalm te houden. Hij loopt met mij naar een kastje en haalt er een zakmes uit. Hij gaat op het bed zitten, trekt mij op zijn schoot en legt het mes op mijn keel. 'Eén verkeerde beweging en je bent er geweest', fluistert hij.

We horen de voordeur opengaan en meteen daarna ook gelach. Het is iemand uit een ander land aan zijn accent te horen.

Even later horen we voetstappen op de trap en Dan zijn kamerdeur gaat open. Zodra Dan ziet wie het is legt hij het mes weg. Natuurlijk legt hij het ver genoeg zodat ik er niet bij kan.

'Ben je er al?' vraagt Dan teleurgesteld. 'Ja, sorry. Ik moet nog ergens anders naartoe.' Wie is dit? Alsof Dan mijn gedachten kan lezen zegt hij: 'Dit is de slotenmaker.'

De slotenmaker komt naar ons toe. Hij kijkt naar het slot en na een paar handelingen is het eraf. Tevreden spring ik op en geef ik de slotenmaker een knuffel van vreugde. Hij is even verrast maar knuffelt dan terug. Blijkbaar is mijn vreugde aanstekelijk want iedereen lacht ineens.

Ik loop blij naar ''mijn'' kamer. Heel de weg ben ik helemaal alleen. Wat heb ik dit gemist! Ik doe blij de deur open en zie dan dat Brandon op het bed zit. Zijn laptop ligt op zijn schoot en volgens mij kijkt hij een film. Hij heeft geen T-shirt aan en ik kijk meteen weg omdat ik hem niet wil zien. En al zeker niet zonder shirt.

'Is mijn prinsesje eindelijk los?' Negerend loop ik naar de badkamer. Ik wil natuurlijk douchen. Ik heb al die tijd Dan zijn stank moeten ruiken. Nu is het tijd dat ik iets frissers ruik.

Ik pak een handdoek uit de kast en leg die klaar. Ik loop vlug naar de inloopkast en haal er nieuwe kleren uit, want ik heb nog steeds die T-shirt die Dan me heeft aangedaan aan.

Snel loop ik terug naar de badkamer en leg ik alles op de kast. Ik doe de deur voor de zekerheid opslot. Wie weet wat hij zou uithalen...

~~

Na een lange warme douche zet ik de kraan uit en droog ik me af. Ik doe een handdoek rond mijn lichaam en föhn mijn haren. De kleren die op de kast liggen trek ik aan (zie media bovenaan). Ik kijk in de spiegel.

Ik heb vroeger wel vaker boeken gelezen over meisjes die werden ontvoerd. Telkens als ze in de spiegel keken zagen ze een onherkenbaar beeld van zichzelf. Ik zie gewoon hetzelfde als anders. Geen wallen, geen rode ogen van het wenen... Niks is anders.

Als je mentaal sterk genoeg bent, ben je bereid om alle moeilijkheden aan te kunnen. Geef je op, dan faal je. Verlies je hoop, dan faal je. Laat je je zwakke kanten zien, dan faal je. Hou je je sterk, dan overleef je. Het is moeilijk om je altijd even sterk te houden, maar dat wil niet zeggen dat als het even niet lukt je alles moet opgeven. Af en toe mag je wenen. Dat is zelfs belangrijk, maar doorzetten is het belangrijkste!

_____________________

Hey mensen!

Fijn dat je dit (korte) hoofdstuk hebt gelezen. Was het een goed hoofdstuk? Zitten er schrijffouten in? Vergeet niet te dm'en en stemmen! Volgend hoofdstuk komt zo snel mogelijk!

X anoniemeloll X