ONTVOERD (Voltooid)

Hoofdstuk 38

Pov Gabriëla

We komen eindelijk thuis aan. Ik spring de auto uit en loop naar de voordeur. Ik bel aan. Ik hou mijn adem in. Hoelang ben ik weg geweest?

De deur gaat tot een kiertje open. Daar staat mijn mama met wallen onder haar ogen. Ze ziet er uitgeput en verdrietig uit. Haar ogen vergroten wanneer ze me herkent heeft. 'Schat!'

Mama vliegt in mijn armen en roept mijn papa. Hij loopt naar de deur en ook hij ziet me. Hij geeft me een snelle knuffel. 'Kom naar binnen. Ik wil dat je zo snel mogelijk veilig bent!'

Ik kijk even achterom naar Nate, Jason en Noah. Ze zien er blij uit. Ze zullen wel trots zijn met dat ze me hier veilig uit hebben gekregen. Ik loop snel naar ze toe en geef twee van de drie een briefje met mijn telefoonnummer erop. Noah had mijn telefoonnummer al. 'Hier. Dit is mijn nummer. Dan kunnen we nog contact houden met elkaar.' Ze knikken, zeggen me gedag en rijden door.

Ik ren naar binnen en gooi de deur achter me dicht. Eindelijk veilig. Ik loop samen met mama en papa naar de woonkamer en schrik. Alle jongens buiten Noah, Jason en Nate zitten op onze bank. Ze grijnzen.

'Wat doen jullie hier? Wie zijn jullie?' vraagt mama bang aan ze. 'Jij mocht hier niet meer binnenkomen, Justin!' hoor ik papa nu kwaad schreeuwen.

'Oké. We zullen het heel kort uitleggen. Aan jou de eer, Gabriëla', knipoogt Dan naar me. 'Mama... Papa... Dit is een deel van de jongens die me twee keer hebben ontvoerd.' Mijn mama haar hand vliegt naar haar mond en ze kijkt verbaasd en nog banger dan daarvoor. Maar deze keer was haar angst enkel voor mij.

'Inderdaad. En nu willen we haar een derde keer ontvoeren', grijnst Jayden. Papa maakt zich breed en gaat beschermend voor mij staan. 'Jullie zullen haar nooit meer aanraken! Dan zullen jullie eerst door mij heen moeten komen!'

'Mij best', zegt Justin simpel. Hij doet een teken en Brandon haalt een geweer tevoorschijn. Ik hoor een schot. Mama en ik schreeuwen wanneer papa gewoon op de grond neervalt. Hij beweegt niet en maakt geen geluid. Rond zijn hoofd wordt het een bloedbad.

Ik zak neer en draai papa om. Recht in het hoofd. Ik schreeuw het uit van woede. Ik vlieg op Brandon af. Ik weet ook wel dat ze mij niet gaan neerschieten. Ik ben het doel. Ik sla met mijn vuisten op zijn kaken. Iemand trekt me van hem af en gooit me over zijn schouder. Aan de kleren zie ik dat het Jayden is. Ik klop op zijn rug. 'Laat me los!'

Hij legt me op de zetel. Met zijn armen houdt hij me tegen zodat ik niet meer kan opstaan. Ik zie hem kijken naar Justin. Hij knikt toestemmend. Welke toestemming had hij nodig?

Jayden pakt me weer op en gooit me met al zijn kracht op de harde vloer. Mijn mama wordt vastgehouden door Mitch en Ryan. Ze moet toekijken naar wat ze met me gaan doen. Jayden gaat op mijn buik zitten en bokst met al zijn kracht tegen mijn kaken. Daarna tegen mijn oogkassen. Dan mijn neus. Ik hoor mama schreeuwen van verdriet.

Hij gaat van me af. Ik kreun van de pijn. Justin, Dan, Brandon, Wade, Michael, Jack en Jayden maken een kring rond me. Ze stampen om de beurt keihard tegen me alsof het een spelletje is. Ze lachen van plezier. Of lachen ze omdat ik pijn heb en zij de macht over me hebben?

Eerst stampen ze in mijn maag. Dan mijn benen. Daarna mijn knieën, kont, rug, tegen mijn achterhoofd en tenslotte in mijn gezicht. Zo gaan ze een kwartier door.

Ze gaan op de bank zitten en staren naar me alsof ik een kunstwerk ben geworden. Ze grijnzen.
Klootzakken.

_____________________

Hey mensen!

Fijn dat je dit hoofdstuk hebt gelezen. Was het een goed hoofdstuk? Zitten er schrijffouten in? Vergeet te dm'en en stemmen! Volgend hoofdstuk komt zo snel mogelijk!

X anoniemeloll X