ONTVOERD (Voltooid)

Hoofdstuk 10

Pov Gabriëla

Het lijkt wel uren te duren voor ik weer op het podium word geduwd. Eindelijk! Ineens val ik neer op de grond en er licht iets zwaars op me. Ik kijk en zie dat het niet iets maar iemand is. En die iemand is Dan. 'Ga van me af, klootzak!' Ik voel iets aan mijn enkels en het wordt heel hard aangespannen. Zonder te kijken weet ik al dat ze me vastgebonden hebben.

Dan pakt mijn polsen en nagelt ze boven mijn hoofd tegen de houten vloer. Hij leunt erop en het doet verschrikkelijk veel pijn. Ik voel nu ook iets aan mijn polsen. Nee, deze keer laat ik dat niet toe! Ik begin hard tegen te spartelen. Mijn linkerhand komt vrij en ik sla tegen het gezicht van Dan. Eerst schrikt hij van mijn plotselinge reactie, maar dan grijnst hij alleen maar en pakt mijn polsen terug vast zodat hij ze weer boven mijn hoofd kan pinnen.

'Sorry, pompoenetje van me, maar het moet. Anders ga je ons allemaal nog pijn doen', zegt hij. 'Ik. Ben. Geen. Pompoenetje! En ik ben al zeker niet van jouw! Dus laat me met rust, wil je!' Zijn grijns wordt nog breder. Hij krijgt mijn polsen niet stil dus kunnen ze ook niet vastgebonden worden.

Langzaam maar dreigend komt hij met zijn hoofd dichterbij. Net als ik denk dat hij me met zijn smerige bek wil kussen gaat hij naar mijn oor. 'Vanaf nu wel!' Dan begint hij lichtjes te bijten in mijn oor wat mijn hele lichaam doet verlammen. Met een klap vallen mijn armen op de grond en er vliegt een pijnsheut door mijn polsen doordat zij de klap opvangen.

Mijn gezicht vertrekt van de pijn als ze dan ook nog eens dat touw er rond hard aanspannen. Dan stopt meteen en staat op. Hij pakt me in bruidstijl op en loopt naar de microfoon. 'Als je nog iets wilt zeggen, prinsesje, is dat nu.'

Ik buig mijn hoofd naar de microfoon. Wees maar zeker dat ik nog iets wil zeggen tegen jullie idiote bende. 'Ik maak jullie allemaal, één voor één kapot! Jullie denken dat jullie me hebben en dat ik van jullie ben maar wacht maar, mij krijgen jullie niet!' Het publiek is stil en luistert aandachtig naar mijn woorden. Als ik uitgesproken ben kijken ze me heel erg bang aan. Ineens wordt er geapplaudisseerd en gejoeld. Ik draai maar eens met mijn ogen en word naarbinnen gebracht.

Vanbinnen ziet het er heel netjes uit. Zou je niet verwachten als je gekidnapt zou worden door een bende freaks. We gaan de trappen op en ik lig nog steeds in Dans armen. Ik ben veel te moe om tegen te werken en ik weet dat ik een ander moment zal moeten toeslaan om te ontsnappen.

We gaan voorbij een lange gang en komen aan bij een deur. Het is gemaakt van wit hout en de deurkruk is van bruin koper. De houten plaat wordt opengedaan en er staat een mooie kamer voor mijn neus. We gaan naar binnen en de deur wordt achter ons dichtgedaan. Dan ziet dat ik moe ben en vraagt of ik wil gaan slapen. Ik knik.

Ik word, nog steeds vastgebonden, voorzichtig op het tweepersoonsbed gelegd en de gordijnen voor het raam worden dichtgeslagen. Voor ik in slaap val voel ik nog dat er een laken over me heen gegooid wordt. Dan voel ik een zacht kusje op mijn voorhoofd en hoor iemand fluisteren: 'Slaapwel, prinsesje.' Dan wordt alles zwart voor mijn ogen en val ik in een onrustige slaap.

*Nachtmerrie*

Ik bedek alles wat ik kan bedekken. Ze mogen er niet achterkomen! Vóóral zij niet. Ze zullen het gebruiken als een zwakte. Dat kan ik niet laten gebeuren! Ryan komt dichterbij. 'Ga weg!' schreeuw ik naar hem. Natuurlijk luistert hij niet naar mij en gaat hij gewoon grijnzend dichter naar mij toe.

Ryan wilt mijn handen wegtrekken van hetgeen dat ik juist wil bedekken. 'Doe je handen daar weg, Ella!' schreeuwt hij naar me als hij ze zelf niet wegkrijgt. Ik schud mijn hoofd heftig. Ik hoor een vermoeide zucht. 'Moet ik nu echt de anderen halen zodat je je handen daar weghaalt?' vraagt hij mij.

Ik schud mijn hoofd heen en weer. Dat zou het nog veel erger maken. 'Doe je fucking handen dan aan de kant!' schreeuwt hij naar me. Nogmaals schud ik heftig mijn hoofd. Dan hoor ik het slot omdraaien, de deur open- en dichtgaan en weer het slot dat dichtgedraaid wordt. Ik ga snel in een hoekje zitten en maak me zo klein mogelijk als ik weer hetgeen hoor dat ik daarnet ook al heb gehoord. Ik hoor voetstappen. Er zijn nu ongeveer 9 personen in deze kamer. Ik weet zeker dat de andere 7 die mij ontvoerd hebben erbij zijn. Maar wie is de negende dan?

'Daar is ze. Ze wil haar handen daar niet weghalen. Wilt u kijken wat u kan doen, baas?' Dat is het, die baas zou vandaag pas kunnen komen! Dat hebben ze gisteren in de auto gezegd. 'Ik zal kijken wat ik kan doen, maar ik heb gehoord dat het een pittig meisje is dus kan ik niks beloven. Wat is haar naam?' 'Ella.' Die baas zijn stem. Ik ken het ergens van. Ik weet het zeker. Maar ik kan er geen gezicht bij plakken...

Dan hoor ik voetstappen op mij afkomen. Ik probeer me nóg kleiner te maken dan ik al was, maar dat ging niet meer. Ondanks het feit dat er haar voor mijn gezicht zit zodat ze me niet kunnen zien, zie ik een donkere silhouet op mij afkomen die naast mij op zijn hurken gaat zitten.

'Hey, Ella'tje. Het komt wel goed. Alles is oké. Waarom kom je niet effe mee, dan kunnen we eens met elkaar praten?' Ik blijf doodstil in ''mijn hoekje'' zitten. Nee, het komt niet goed. Nee, alles is juist niet oké. Nee, ik kom niet met je mee omdat je net zo'n freak bent als alle anderen hier. En nee, ik wil niet met je praten! Maar die stem. Het klinkt zo bekend...

Ik voel dat mijn haar voor mijn gezicht wordt weggehaald en snel verstop ik mijn hoofd tussen mijn knieën. 'Hey, je hoeft niet bang te zijn hoor, liefje', zegt hij sussend. ''De baas'' trekt mij in een knuffel. Ik geef hem een flinke stomp in zijn maag. Die had hij niet zien aankomen. Hij valt achterover. Ik zie het niet, maar hoor het wel.

Dan zucht hij en ik hoor dat anderen hem recht helpen. 'Ze is inderdaad best pittig en kennelijk ook niet bang', zegt hij bewonderd. Alsof meisjes niet evenveel of meer pit kunnen hebben dan jongens... Welcome in the real world ''Baas met de bekende stem''. Hij hurkt zich terug bij mij neer. Dat weet ik omdat ik zijn warme adem in mijn nek kan voelen.

De warmte gaat vanaf mijn nek naar mijn oor en dan fluistert hij: 'Laat me je zien.' Ik krijg rillingen van zijn stem in mijn oor. Ik hou mijn adem in en net als ik ervoor wil zorgen dat mijn haar weer voor mijn gezicht komt te zitten bedenk ik me dat als ik mijn hand weghaal ze alles kunnen zien, en dacht dus niet dat dat zal gebeuren! Ik blijf doodstil zitten.

Opeens voel ik dat mijn kin voorzichtig maar dwingend wordt vastgepakt en omhoog geduwd wordt zodat ik ''De baas'' recht in zijn ogen aankijk. Nee, dit kan niet!

*Einde nachtmerrie*

_____________________

Hey mensen!

Fijn dat je dit hoofdstuk hebt gelezen. Wat denken jullie wat er is gebeurd dat ze het als nóg een zwakte kunnen gebruiken? En wie is ''De baas''? Was het een goed hoofdstuk? Zitten er schrijffouten in? Vergeet niet te dm'en en stemmen! Volgend hoofdstuk komt zo snel mogelijk!

X anoniemeloll X