De zus van Anna Zwarts

Smalhart

'Ze wil alleen zeggen dat het misschien voor iedereen een tikkeltje comfortabeler was geweest als je die brief op de gang had geopend en niet midden in de Grote Zaal.' Zei Anna.
Professor Anderling liep langs de tafel van Griffoendor en deelde lesroosters uit. Anna was blij om te zien dat ze begonnen met een blokuur kruidenkunde met Huffelpuf. Niet dat kruidenkunde het meest interessante vak was, maar ze was blij met alles wat ze samen met Mare had.
Ze gingen naar buiten en liepen door de moestuin naar de kassen waar magische planten werden gekweekt. Anna en Mare liepen een stukje achter hen te praten.
'Ongeloofelijk, ze zijn de hele vakantie samen en ze zijn nog niet uitgepraat.' Zei Ron met een blik op Anna en Mare.
De rest van de leerlingen stond buiten bij de kassen te wachten op Professor Stronk. Harry, Ron, Hermelien, Anna en Mare hadden zich net bij de anderen gevoegd toen ze met grote passen kwam aanlopen, samen met Gladianus Smalhart. Professor Stronk had een hoop verband in haar armen en Harry keek schuldbewust naar de beukwilg in de verte, die diverse takken in mitella's had.
Professor Stronk was klein en gedrongen, met een verstelde hoed op haar loshangende haar. Meestal kleefden er grote stukken modder aan haar gewaad en Tante Petunia zou bij het zien van haar nagels subiet van haar stokje zijn gegaan. Gladianus Smalhart,  daarin tegen, was onberispelijk gekleed in een golvend turkooizen gewaad. Zijn goudblonde haar glansde onder een zwierige, turkoois-blauwe hoed met gouden stiksels.
'Hallo allemaal!' Riep Smalhart en hij trakteerde de leerlingen op een brede glimlach. 'Ik liet Professor Stronk net even zien hoe je een beschadigde beukwilg moet behandelen. Niet dat ik de indruk wil geven dat ik meer weet van kruidenkunde dan zij, maar op mijn vele, verre reizen ben ik zoveel exotische planten tegengekomen...'
'Kas drie vandaag, jongens!' Zei Professor Stronk nogal nors. Ze leek niet haar normale, opgewekte zelf en Anna begreep meteen waarom. Ze werd zelf ook mateloos geïrriteerd door alleen al de aanwezigheid van Smalhart.
Er werd opgewonden gemompeld. Het eerste jaar hadden ze alleen in kas een gewerkt. In kas drie groeiden veel interessantere en gevaarlijkere planten. Professor Stronk pakte een grote sleutel die aan haar riem hing en maakte de deur open. Harry rook vochtige aarde en mest, vermengt met de zware geur van de reusachtige schermvormige bloemen die van het plafond omlaag hingen. Hij wilde Ron en Hermelien volgen, maar Smalhart stak zijn hand uit.
'Harry, ik wil je even spreken. U vindt het toch niet erg als hij een paar minuutjes te laat komt, Professor Stronk?'
Aan haar nijdige blik te zien vond Professor Stronk dat weldegelijk erg, maar Smalhart zei: 'Mooi zo!' En deed de deur van de kas voor haar neus dicht.
Anna trok haar wenkbrauwen op toen ze door de deur heen Harry en Smalhart zag praten. 'Ik heb medelijden met hem.' Fluisterde Mare in haar oor.
Professor Stronk ging in het midden van de kas staan, achter een tafel op schragen waarop zo'n twintig verschillende oorwarmers lagen.
Toen Harry zijn plaatsje tussen Ron en Hermelien had ingenomen, zei Professor Stronk: 'Vandaag gaan we Mandragora's verpotten. Wie kan me iets vertellen over de eigenschappen van de Mandragora?'
Zonder moeite te doen om het te verbergen kreunde Anna: 'Nee, hè?'
'Juffrouw Annabel?' Vroeg Professor Stronk meteen.
'Mandragora is een krachtig geneesmiddel,' Zei Anna. 'Het wordt gebruikt om mensen die zijn vervloekt of een gedaanteverwisseling hebben ondergaan in hun oorspronkelijke staat terug te brengen. Maar de kreet van de Mandragora kan dodelijk zijn, vooral als hij volwassen is.' Mare keek met open mond naar Anna. Ze had haar niet een keer een van haar schoolboeken zien opendoen en toch leek het alsof ze ze in haar hoofd had gedownload.
'Precies. Tien punten voor Griffoendor.' Zei Professor Stronk. 'De Mandragora's die we hier hebben zijn nog heel jong.' Ze wees op de rij diepe bakken en iedereen schuifelde naar voren om te kijken. Er groeide zo'n honderd plukkerige, paarsgroene plantjes in rijtjes. Harry vond ze er heel gewoon uitzien en had geen idee wat Anna bedoelde met "de kreet" van de Mandragora. Hij schuifelde naar voren om beter te kijken. Iedereen pakte een stel oorwarmers en zette ze op. Er drong geen enkel geluid doorheen. Professor Stronk zette een roze, pluizig exemplaar op, rolde de mauwen van haar gewaad op, greep een van de plukkerige plantjes en trok er hevig aan.
Harry slaakte een keertje van verbazing dat niemand hoorde. In plaats van wortels schoot er een kleine, modderige en ongelofelijk lelijke baby uit de aarde omhoog.  De bladeren groeiden uit zijn kruin, hij had een groenachtige, gevlekte huid en schreeuwde duidelijk de longen uit zijn lijf. Met een mengeling van afkeuring en vermaak keek Anna ernaar. Professor Stronk pakte een grote pot van onder de tafel, stopte de Mandragora erin en begroef hem in een vochtige, donkere compost, tot alleen het plukje bladeren nog zichtbaar was. Ze sloeg haar handen af, stak haar duim op en deed haar oorwarmers af. 'Onze Mandragora's zijn nog maar zaailingen en hun kreten zijn nog niet dodelijk,' Zei Professor Stonk kalm, alsof ze niks opwindenders had gedaan dan de begonia's water geven. 'Je raakt er echter wel een paar uur door buiten westen en omdat vast niemand  de eerste schooldag wil missen, raad ik jullie aan om je oorwarmers goed op te houden als jullie werken. Als de les voorbij is laat ik dat wel weten. Oké, vier leerlingen per bak, daar staat een voorraad potten, in die zakken zit compost en pas op voor het Langdradig Weekblad, dat is slaapverwekkend.'
Ze gaf een plant met saaie, slappe bladeren een tik, waardoor die snel de lange draden introk die stiekem omhoog waren gekropen naar haar schouder.