De zus van Anna Zwarts

Boek 4 Vader

Anna werd wakker van het gestommel bij haar slaapkamerdeur. Ze gleed stilletjes uit haar nieuwe bed en trok de deur zo onverwacht mogelijk open. Ze proestte het meteen uit toen ze haar vader zag, die met een schroevendraaier tussen zijn kaken geklemd voor de vierde dag op rij een poging waagde tot het bevestigen van een naamplaatje op haar deur. Omdat het plaatje eerst de naam "Annabelle" in de plaats van "Annabel" had gespeld, had Anna het zodanig bewerkt dat er alleen nog "Anna" stond, en niet "Annabelle" of "Annabel".
'Ja, lach maar.' Zei haar vader met de schroevendraaier nog tussen zijn kaken. 'Deze dingen zijn onmogelijk.'
'Niet waar!' Lachtte Anna. 'Ze zijn gewoon dreuzelachtig.'
Sirius trok zijn neus op en pakte de schroevendraaier weg.
'Dat zeg ik: onmogelijk.'
Anna kon hem alleen maar lachend aankijken. Ze hadden nog een paar dagen vakantie en Remus had het goed gevonden dat Anna en Mare die tijd bij Sirius doorbrachten. Anna had zo'n donkerbruin vermoeden dat dat vooral was omdat hij helemaal gek was geworden van zowel hun gezeur als dat van hun vader. Ook wist ze vrij zeker dat het feit dat hij gezegd had dat hij ergens anders andere zaken moest regelen gewoon een excuus was om hen het rijk alleen te geven. Sirius had de dagen voordat hij bij Anna en Mare was ergens ver weg gezeten. Hij had nooit geschreven waar hij was, maar de brieven die hij schreef waren niet door uilen bezorgd (wat gebruikelijk was onder tovenaars) maar door grote, felgekleurde, tropische vogels. Anna wist vrij zeker dat hij het heel erg naar zijn zin had gehad, maar Sirius had haar en Mare al gezegd dat die week dat ze bij hem waren, de beste week van allemaal was geweest.

'Kom op.' Anna pakte hem de schroevendraaier af en schroefde haar naamplaatje handig op haar kamerdeur. Daarna liep ze naar Sirius' tijdelijke slaapkamer, die naast de hare lag, en legde ze de schroevendraaier weg. Ze liet zich op haar vaders bed ploffen en wachtte totdat hij zich net zo hard naast haar liet vallen.
'Wat gaan we doen vandaag?' Wilde Anna weten. Sirius keek naar het plafond.
'Moeten we niet op Mare wachten om iets leuks te doen?'
'Neh, haar kennende staat ze niet op voor twaalf uur.' Zei Anna.
'Wat dacht je van een lange strand wandeling?'
Anna lachtte.
'Wat dacht je van een verjaardagstaart maken?' Ze sprong op, draaide haar haar in een staartje en huppelde naar de keuken. Ze wist wel dat de verjaardagstaart voor Harry niet echt op tijd was, maar ze had hem al een brief geschreven om te zeggen dat ze hem voor het WK Zwerkbal wilde sturen zodat ze daar "iets fatsoenlijks te eten hadden voor het geval Meneer Wemel zou proberen als een Dreuzel te koken."
Anna lachtte zich kapot toen ze erachter kwam dat Sirius geen taart kon bakken, wat niet betekende dat hij niet wist hoe het moest, maar dat hij simpelweg niet overweg leek te kunnen met beslag en aardbeien. Om het nog erger te maken vloog Egbert om hun hoofden heen en probeerde hij het ongebakken beslag op te eten. Maar uiteindelijk stond de taart in de oven, probeerden Anna en Sirius het beslag dat op wonderbaarlijke wijze in Sirius' haar terecht was gekomen eruit te wassen en zat Egbert op een stoel te chagrijnen omdat het beslag niet zo goed was gevallen. Toen Sirius zijn haar beslag-vrij was besloot hij ontbijt te maken. Al gauw vulde de geur van pannenkoeken de keuken en liet Sirius zijn dochter zien hoe goed hij pannenkoeken kon omdraaien door ze hoog op te gooien en weer te vangen. Zodra een pannenkoek klaar was gooide hij hem hoog de lucht in en ving hij hem op met een bord. Tegen de tijd dat ze klaar waren met eten en taart bakken was het middag. Ze zaten met z'n tweeën aan de eettafel grappen te maken toen Mare met warrig haar en in pyjama de keuken in kwam.
'Morgen.' Zei ze slaperig.
'Ah, daar is onze schone slaapster.' Zei Sirius met een lach. 'Heb je honger, er is nog een beetje pannenkoekdeeg over?'
'Nee, bedankt. Heb ik iets gemist deze morgen?' Vroeg Mare.
'We hebben taart gebakken voor Harry en pannenkoeken gemaakt. En taartbeslag uit Pap's haar gewassen.' Zei Anna lachend.
'Ik dacht al zoiets. Zou verklaren waarom Egbert zich gedraagt als een kat met een haarbal in zijn keel.' Zei Mare en ze kwam erbij zitten. Dog sprong onmiddellijk op haar schoot en probeerde om haar neus te likken. Mare lachtte en krabde hem achter zijn oren.
Plots sprong Anna op.
'Verdomme!' Riep ze. 'Ik ben laat!'
'Laat? Laat voor wat?' Vroeg Sirius en hij en Mare stonden ook op om Anna naar haar kamer te volgen.
'Heb ik dat niet verteld? Ik heb een afspraakje.'
'Een afspraakje?!' Sirius' stem schoot de hoogte in en Anna draaide zich om.
'Annabel Zwarts, als jij denkt dat je thuis kunt komen met een jongen...'
Sirius maakte zijn zin niet af. Anna en Mare stonden hem breed grijnzend aan te kijken.
'Dat was wel erg vaderlijk, hè?' Vroeg Sirius. Anna en Mare knikte enthousiast.
'Geen zorgen, pap. Ik ken Eric al sinds ik bij Remus ingetrokken ben. Hij is een dreuzel en woont hier in de buurt.' Zei Anna.
'Geloof me, die twee halen al streken uit sinds een week of twee nadat ze bij ons kwam wonen.' Zei Mare.
'En bovendien was ik eigenlijk van plan om hem aan jou voor te stellen. Of eigenlijk aan Padfoot.'
'Oh, zo.' Zei Sirius.
'Jazeker.' Zei Anna.
'Nou, zorg er dan maar voor dat je niet te laat komt.' Anna's grijns werd nog breder en ze rende naar haar kamer om haar Pyjama om te wisselen voor een strakke spijkerbroek en een t-shirt. De gigantische Feniks die op haar t-shirt stond was bijna net zo glorieus als Felix, maar dat maakte niet uit.
Anna liep haar kamer uit en verwachtte dat er een grote zwarte hond voor haar deur zou staan, maar Sirius stond met Mare te praten. Mare had haar Pyjama intussen ingewikkeld voor een spijkerbroek en een t-shirt met een adelaar op. Hun vader was haar aan het uitleggen hoe ze voor zichzelf moest zorgen als hij weg was deze middag. Aan Mare's gezicht te zien was het geen uitleg die ze nodig had.
'Ik kan heus wel voor mezelf zorgen, pa. En daarbij, ik ga ook nog weg deze middag.' Zei ze.
'Oh, ja?' Vroeg Sirius.
'Ja, ik ga regelmatig eens in de stad rondhangen met wat vrienden.' Zei Mare schouderophalend.
'Zorg gewoon dat je weg blijft uit de schimmige buurt.' Zei Anna die erbij kwam staan.
'De schimmige buurt?' Vroeg Sirius.
'Ja, het is een kleine buurt voorbij het oude station. De plek waar drugsdealers en straatvechters enzo samenkomen. En maak je geen zorgen, Anna. Waarom zou ik daar ooit heen gaan?' Zei Mare. Anna haalde haar schouders op.
'Zullen we gaan, pap. We willen Eric toch niet laten wachten. Raceje?'
Sirius veranderde in een grote, zwarte hond en samen raceden ze de trappen af en de hal door. Mevrouw Zwarts begon te gillen maar Anna had de deur al dicht geslagen. Naast elkaar sprintte ze door de straten heen. Mensen keken om, maar Sirius en Anna rende door. Tegelijkertijd sprongen ze over het hekje heen het speeltuintje in.
'Dat had je makkelijk kunnen winnen.' zei Anna enig sinds buiten adem tegen haar vader. Sirius blafte en joeg zijn eigen staart achterna totdat hij hem te pakken had. Triomfantelijk keek hij haar aan, met zijn staart in zijn bek. Anna schoot weer in de lach. Het zag er raar uit, zo'n veel te grote hond die met zijn staart in zijn bek vol verwachting naar het niet-al-te-grote meisje tegenover hem stond te kijken.
'Anna.' zei een nieuwe stem. Anna draaide zich om.
'Eric!' riep ze vrolijk en ze sloeg een arm om hem heen. Meteen liet Sirius zijn staart los en sprong hij tussen hen in. Hij duwde Eric zo hard opzij dat deze om viel. Onwrikbaar stelde hij zich tussen Anna en Eric in op. Anna grinnikte.
'Eric, dit is Padfoot. Padfoot, Eric.'
'Wow. Hij is zo.. groot.' Vanaf de grond staarde Eric een beetje beduusd naar de hond.
'Je moet jezelf even voorstellen.' zei Anna. Wantrouwend keek Eric Anna aan want hij kende haar langer dan vandaag en hij wist dat ze het wel leuk vond om hem voor de gek te houden. Dat leek echter niet zo te zijn.
'Oké.' zei Eric. 'Hallo Padfoot. Ik ben Eric.' Automatisch stak Eric zijn hand uit. Even snuffelde Sirius eraan maar toen legde hij zijn poot op Eric's hand, bij wijze van een handdruk. Eric keek naar Anna.
'Kan ik nu veilig opstaan?' vroeg hij. 'Zeg maar, zonder dat Padfoot hier mijn hand eraf hapt?' Anna dacht even na.
'Ik heb eerlijk gezet geen idee.' zei ze serieus.
'Het was een grapje.' merkte Eric op.
'Ja, maar dat van mij niet. Padfoot is waarschijnlijk de enige hond ter wereld met vaderlijke gevoelens.' Eric stond op.
'Arme hond.' zei hij. 'Laat me je een advies geven, Padfoot, haar opvoeden: onbegonnen zaak. Hoor je? Niet aan beginnen.' Sirius maakte een snorkend geluid. Vreemd keek Eric hem aan.
'Je zou bijna zeggen dat hij me begrijpt.'
'O, hij begrijpt je.' zei Anna. 'Twijfel daar maar niet aan. Hij begrijpt elk woord.'
De rest van de middag spraken Anna en Eric en af en toe blafte Sirius er een opmerking tussen door. Ze lachten en maakten lol. Anna haalde Eric over om op wacht te staan terwijl zij de appels die ze bij Eric thuis geraapt hadden aan de boom van zijn chagrijnige buurman bonden. Eric stond er iets minder achter toen Anna de dekens aan het laken van zijn ouders bed naaide, maar daar liet Anna zich niet
door tegen houden.
'Stuur ze maar door naar mij.' zei ze. 'En trouwens, we hebben dit soort grapjes
vaak genoeg bij Remus uitgehaald. Bij jouw ouders mag het dus ook wel een
keer.'