De zus van Anna Zwarts

Draken

Anna volgde haar, denkend dat Hermelien een beetje overdreef met haar huis elfen slavenarbeid.
'De kampioen van Zweinstein.' Riep Perkamentus. 'Is Carlo Kannewasser!'
'Nee!' Riep Ron, maar alleen Harry hoorde hem, zo groot was het tumult aan de tafel naast hen. Alle Huffelpufs waren overeind gesprongen en schreeuwden en stampten toen Carlo grijnzend langs hen heen liep en zich naar de kamer achter de Oppertafel begaf. Anna zag Mare juichen voor haar vriend en bedacht zich dat ze met een heel wat ergere kampioen hadden kunnen zitten. Het maakte haar blij dat Mare zo blij was. Het applaus voor Carlo hield zo lang aan dat het een tijdje duurde voor Perkamentus zich verstaanbaar kon maken.
'Uitstekend!' Riep Perkamentus opgewekt toen het rumoer eindelijk wegstierf.
'Nou, we hebben onze drie Kampioenen. Ik weet zeker dat ik er van op aan kan dat iedereen, ook de overgebleven leerlingen van Beauxbatons en Klammfels, hun kampioenen door dik en dun zullen steunen. Door jullie favoriet aan te moedigen, leveren jullie een echte bijdrage aan...'
Maar Perkamentus deed er plotseling het zwijgen toe en iedereen besefte waardoor hij was afgeleid. Het vuur in de Beker was weer rood geworden. Er schoten vonken uit. Een lange steekvlam laaide op, die een vierde stuk perkament met zich meevoerde.
Werktuiglijk, zo leek het wel, stak het schoolhoofd zijn hand uit en pakte het perkamentje. Hij hield het op een armlengte afstand en staarde naar de naam die erop
stond. Er volgde een lange stilte waarin Perkamentus naar het briefje staarde en iedereen in de zaal naar Perkamentus keek. En toen schraapte Perkamentus zijn keel en las hardop voor: 'Harry Potter!'
Mare voelde haar mond open vallen. Harry? Nee toch? Hoe kan dit? Niemand klapte. Een soort gegons, als van een zwerm nijdige bijen, begon te klinken in de zaal. Sommige leerlingen waren gaan staan om Harry beter te kunnen zien. Mare wist niet wat ze moest zeggen of doen. Dit kon niet. Er hoorde geen vier deelnemers te zijn. Carlo was gekozen, dan kon Harry toch niet ook gekozen zijn. Twee vrienden, allebei deelnemers van een toernooi op leven en dood. Voor het eerst sinds het toernooi werd aangekondigd werd Mare nerveus.

Het was al laat. Mare lag in de leerlingenkamer van Huffelpuf voor de haard op de grond. Ze was een opstel voor Geschiedenis van de Toverkunst aan het afwerken. Het was nu al een paar weken geleden dat Harry en Carlo tot kampioenen van Zweinstein waren gekozen. Een beetje verder zaten Hannah, Suzanne, Ernst en Joost ook aan huiswerk te werken. Voor de rest was de leerlingenkamer leeg.
'Ik ga maar eens slapen.' Zei Joost met een geeuw. 'Ik ben nooit zo'n avondmens geweest. Ik werk dit morgen wel af.' Hij pakte zijn spullen bijeen en stopte ze in zijn tas.
'Dat is vast beter. Ik ga ook mee.' Zei Ernst die in zijn ogen wreef en hij, Hannah en Suzanne volgde het voorbeeld van Joost.
'Kom je ook?' Vroeg Hannah aan Mare.
'Ik kom zo, ik ben echt bijna klaar. Slaapwel.' Antwoorde Mare.
'Slaapwel.' Zei Suzanne geeuwend terug.
Iedereen ging naar zijn slaapzaal en Mare bleef alleen achter in de leerlingenkamer. De enige geluiden die te horen waren, waren het gekras van Mare's veer op het perkament en het geluid van de vlammen in het haardvuur.
'Psssst!'
Mare keek op, maar er was niemand in de leerlingenkamer. Ze schudde haar hoofd en focuste weer op haar opstel.
'Pssst, Mare!'
Mare keek weer op, maar ze zag niemand.
'Mare, hier!'
Mare keek om en zag haar vaders hoofd in het haardvuur.
'Pap!' Zei Mare blij en ze begon spontaan te glimlachen.
'Ben je alleen?' Vroeg Sirius.
'Ja, alle anderen zijn gaan slapen. Ik wou net nog even mijn opstel afwerken. Het gaat over... weet je, dat maakt niet uit. Wat doe jij hier?'
'Ik kom net van de leerlingenkamer van Griffoendor. Ik heb met Anna en Harry gepraat. En ik moet ook even met jou praten.'
'Waarover?'
'Het toernooi! Harry's naam had nooit uit de vuurbeker mogen komen! Er gebeuren dingen op Zweinstein buiten de controle van Perkamentus! Ik weet niet wat er precies aan de hand is, maar het is niet goed!' Zei Sirius opgejaagd.
'Vreemd genoeg had ik dat zelf ook wel door.'
'Mare, ik wil dat je dit serieus neemt. Dit toernooi is gevaarlijk! Er gaan doden vallen!'
'Maar, ik dacht dat ze nieuwe veiligheidsmaatregelen hadden om het veiliger te maken.' Zei Mare.
'Ja, zoals minderjarige tovenaars niet laten meedoen. En toch is Harry gekozen. Ik zeg het je, Duistere krachten bevinden zich in het kasteel. Zweinstein is niet veilig meer. Luister naar me, er gaan mensen sterven, dat weet ik zeker!'
'Maar, maar, Carlo en Harry zijn mijn vrienden! Ik... Ik wil niet dat een van hen sterft.' Zei Mare geschokt. Ze wist niet goed hoe ze moest reageren.
'Daarom wou ik met je praten. Ik wil dat je ze beschermd. Ik weet dat je niet veel kan doen, maar help ze met wat ze ook van je vragen. Help ze met voorbereidingen voor opdrachten, spreuken zoeken, raadsels uitvogelen, wat ze ook maar nodig hebben.'
'Ik zal alles in mijn vermogen doen om Harry en Carlo zo veel mogelijk te beschermen en helpen! Dat beloof ik!' Zei Mare zelfzeker.
'Ik vrees dat je me verkeerd begrepen hebt, Mare. Ik wil niet dat je alleen Harry en Carlo helpt, ik wil dat je ze allemaal helpt.'
Mare's mond viel open.
'Wat? Maar ze zijn de tegenstanders, ze gaan me niet vertrouwen als ik ze probeer te helpen. Ze kennen mij niet eens!' Zei Mare nogal uit het veld geslagen.
'Zij verdienen even hard bescherming als Harry en Carlo. Ze hoeven desnoods niet te weten dat je ze helpt. Ik wil dat je het gewoon probeert. Beloof me dat je ze allemaal probeert te helpen, op zijn minst probeert?' Vroeg Sirius.
'Ik beloof het!' Zei Mare met een knikje. Sirius glimlachte.
'Bedankt, ik moet nu gaan! Deze haarden bezoeken is riskant. Maar je hoort nog van me. Ik zal ook proberen te helpen, hoewel ik op deze afstand niet veel hulp zal zijn. Dag, Mare.'
'Dag, pap.'
Sirius hoofd verdween, maar Mare bleef naar de vlammen staren. Hoe moest ze in hemelsnaam helpen? Hoe kon ze in hemelsnaam helpen. Ze was onervaren en wist net zo weinig als Harry. Hoe kon ze hem en Carlo helpen?
'Mare?'
Mare keek op. Het was Hannah. Ze stond op de trap richting de meisjessleepzaal.
'Kom je, het is al laat en je kwam niet dus ik dacht ik kom even kijken.'
Mare schudde haar hoofd.
'Ja, ik kom. Ik werk dit morgen wel af.'