Alone In The Dark

Σελένα

Είχαν φτάσει στο εξοχικό που είχαν στην κατοχή τους οι γονείς της από παλιά. Είχαν καιρό να πάνε σαν οικογένεια εκεί και έτσι σκέφτηκε ότι θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα να πάρει τον Τζέικομπ και να πάνε εκεί.

<<Και τώρα οι δυο μας>> της είπε και την έπιασε από την μέση και την φίλησε αλλά το κινητό του Τζέικομπ χτύπησε και τις διέκοψε.

<<Σήκωσε το>> του είπε εκείνη αλλά ο Τζέικομπ αγνόησε το τηλέφωνο που χτυπούσε και συνέχισε να την φιλάει όμως το τηλέφωνο δεν σταμάτησε να χτυπάει.

<<Συγγνώμη>> είπε και έβγαλε το κινητό από την τσέπη του.

<<Με την ησυχία σου... πάω να φτιάξω κάτι να φάμε>> του είπε και τον φίλησε απαλά στο στόμα.

Πήγε στην κουζίνα αλλά με σκοπό να μαγειρέψει αλλά ο Έιντεν της είχε ανάψει φυτίλιες και δεν μπόρεσε να κρατηθεί. Στάθηκε πίσω από έναν τοίχο για να ακούσει με ποιον μιλούσε ο Τζέικομπ.

<<Σου είπα δεν μπορώ είμαι εκτός πόλης>>

<<Δεν γίνεται... θα με υποψιαστεί>>

<<Μην μιλάς έτσι για εκείνη>>

Είχε μιλήσει σε κάποιον για εκείνη αλλά δεν μπόρουσε να καταλάβει με ποιον μιλούσε..

<<Καλά.. θα βρω μια δικαιολογία και θα έρθω πίσω>> είπε και έκλεισε θυμωμένος το τηλέφωνο.

Έπρεπε κάτι να σκεφτεί για να του το κάνει πιο εύκολο. Τελικά ο Έιντεν είχε δίκιο κάτι έκρυβε και σήμερα θα το μάθαινε.

<<Τζέικομπ>> άρχισε να φωνάζει από την κουζίνα και εκείνος έφτασε αμέσως με το που άκουσε την φωνή της.

<<Τι έγινε;>> είπε τρομαγμένος.

<<Δεν νιώθω καλά>> είπε και έπιασε την κοιλιά της.

Έπρεπε να προσποιηθεί τέλεια πως ήταν άρρωστη για να αναγκαστούν να γυρίσουν πίσω με αυτή την δικαιολογία και έτσι να είχε τον χρόνο της να τον ακολουθήσει αυτή την φορά όμως με επιτυχία.

<<Πονάς;>>

<<Ναι πολύ... Το στομάχι μου.... δεν ξέρω γιατί>> είπε και φρόντιζε να έχει πάντα μια έκφραση πόνου.

<<Να φύγουμε Σελένα>> είπε αμέσως και εκείνη ήθελε χαμογελάσει ειρωνικά αλλά δεν το έκανε.