Alone In The Dark

Μόλι

Δεν το χωρούσε το μυαλό της. Η Κλερ είχε κάνει κάτι τέτοιο; Την ήξερε από τότε που θυμόταν τον εαυτό της πως θα μπορούσε να είχε κάνει κάτι τέτοιο και ειδικά στην Ρόζι που ήταν φίλη της... Η μοναδική φίλη που είχε ποτέ. Δεν μπορούσε να το πιστέψει αλλά και η Ρόζι δεν είχε κανέναν λόγο να της πει ψέμματα. Αυτό που της είπε είχε λογική.

<<Με καταδίκασε να ζω μέσα στο σπίτι και στα σκοτάδια γιατί αρνήθηκα κάποτε να την βοηθήσω με ένα πολύ ισχυρό και επικίνδυνο ξόρκι που μου ζήτησε>> θυμήθηκε τα λόγια της.

Είχε όντως πολλά χρόνια να την δει έξω. Όλοι νόμιζαν πως είχε φύγει από την πόλη. Εκείνη όμως ήταν κλεισμένη τόσα χρόνια μέσα στο σπίτι γιατί η Κλερ είχε επιλέξει την μοίρα της και σαν να μην έφτανε όλο αυτό δεν της έδωσε ούτε ένα δαχτυλίδι για να προστατεύετε από τον ήλιο και να μπορεί να βγαίνει από το σπίτι. Σκληρή τιμωρία για έναν άνθρωπο σαν την Ρόζι.

<<Η Κλερ θέλει πάντα να γίνεται αυτό που θέλει και όποτε το θέλει χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες>> θυμήθηκε ξανά κάποια από τα λόγια της.

Όλα αυτά γιατί; Γιατί απλά είχε αρνηθεί να βοηθήσει την Κλερ και με το δίκιο της. Πολλοί μάγοι δεν αναλαμβάνουν να κάνουν επικίνδυνα και ισχυρά ξόρκια εκτός από τους μάγους που είναι ήδη ισχυρότερη η μαγεία τους από τους υπόλοιπους. Εκείνη την ώρα που έφυγε από το σπίτι της είπε στον εαυτό της ότι θα την βοηθούσε και ας μην γνώριζε απόλυτα όλα τα ξόρκια. Πήγε στο σπίτι της Κλερ ξανά και έψαξε τα πράγματά της. Ήταν απόλυτα σίγουρη πως κάπου η Κλερ είχε φυλαγμένες εκείνες τις πολύχρωμες πέτρες που έφτιαχνε τα κολιέ και τα δαχτυλίδια με την μαγεία της η μητέρα της κάποτε και δεν έκανε λάθος. Πήρε μια από τις μαύρες πέτρες και διάβασε προσεκτικά το βιβλίο με τα ξόρκια που της είχε δώσει τότε η Ρόζι και ξεκίνησε. Της πήρε λίγη ώρα για να το ολοκληρώσει αλλά πίστευε πως τα είχε καταφέρει. Έβαλε το δαχτυλίδι στην τσέπη της τακτοποίησε ότι είχε μετακινήσει και ανακατέψει μέσα στο σπίτι και μετά έφυγε με ένα χαμόγελο ικανοποίησης για αυτό που είχε καταφέρει να κάνει. Πήγε την επόμενη μέρα να βρει ξανά την Ρόζι και εκείνη όπως και την προηγούμενη φορά της άνοιξε πάντα επιφυλακτικά αποφεύγοντας το φως το ήλιου.

<<Τι κάνεις πάλι εδώ Μόλι; Σου είπα ότι δεν μπορώ να βοηθήσω>>

<<Μπορεί εσύ να μην μπορείς αλλά μπορώ να βοηθήσω εγώ εσένα>> της είπε και έβγαλε από την τσέπη της το δαχτυλίδι που είχε φτιάξει για εκείνη.