Alone In The Dark

Σελένα

Η Κλερ είχε καρφώσει εκείνο το μαχαίρι στην καρδιά της μητέρας της. Κανείς δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη. Η Κλερ που με μανία αναζητούσε την μητέρα της ήταν και εκείνη που την έριξε ξανά στον βαθύ της ύπνο. Προφανώς ούτε και η Έβελιν το περίμενε αφού από την αρχή ήταν απόλυτα σίγουρη ότι η Κλερ ήταν μαζί της... Δεν χρειάστηκε καν να την ελέγξει και να της πει τι να κάνει. Η Έβελιν καθώς έκλεινε τα μάτια της για να βυθιστεί ξανά στον ύπνο όπως και πριν κάτι ψιθύρισε στην Κλερ που ακούστηκε αμυδρά. Αφού η Έβελιν έπεσε στο πάτωμα η Κλερ έτρεξε κοντά στην Μόλι που την πεσμένη και αυτή κάτω αλλά σε χειρότερη κατάσταση από την Έβελιν που απλά κοιμόταν μέχρι κάποιος να αποφάσιζε να την ξανά ξυπνήσει.

<<Μόλι... Μόλι κοιτα με>> φώναξε και προσπαθούσε να την συνεφέρει.

<<Σελένα... συγγνώμη... σου είπα τόσα ψέματα και εσυ ήσουν πάντα δίπλα μου σε όλα>> είπε με την αδύναμη φωνή της και η Σελένα έβαλε τα κλάματα.

<<Μην με αφήσεις... είσαι η μοναδική φίλη που έχω... δεν με νοιάζει τι έχεις κάνει>>

<<Να προσέχεις... τώρα πρέπει να νοιάζεσαι για δυο>> είπε και το βλέμμα της στέφθηκε στην κοιλιά της.

Η Σελένα χαμογέλασε.

<<Πως το ξέρεις;>>

<<Ένας βρυκόλακας μπορεί να ακούσει μια Καρδιά αλλά μια μάγισσα νιώθει την παρουσία>> της είπε και ακούμπησε απαλά την κοιλιά της με όση δύναμη είχε.

<<Θα γίνεις καλά... μην φοβάσαι>>

<<Δεν θα γίνω>> της είπε και στράφηκε στην Κλερ <<Σε ευχαριστώ για όλα>> είπε και η φωνή της γινόταν όλο και πιο αδύναμη.

<<Σταματα..>> είπε η Κλερ κλαίγοντας.

<<Σ αγαπάω μαμα>> είπε και η Κλερ δεν σταμάτησε να κλαίει. << Να προσεχεις... και Σταματα να πηγαίνεις κόντρα σε όλους>>

<<Σου δίνω τον λόγο μου...>> είπε και έφυγε μακριά της γιατί δεν άντεχε άλλο να την βλέπει.

<<Φύγε και εσυ>> είπε και έπιασε την πληγή που είχε στην κοιλιά της από τον πόνο<< δεν χρειάζεται να το δεις αυτό>>

<<Δεν πάω πουθενά>> είπε μέσα από τα δάκρυα της>>

<<Να προσεχεις την κόρη σου>> είπε με μια φωνή και έκλεισε τα μάτια.

Έπεσε πάνω της κλαίγοντας μέχρι που ο Έιντεν την σήκωσε και την πήρε στην αγκαλιά του.

<<Μωρό μου>> της είπε ενώ εκείνη συνέχισε να κλαίει χωμένη στην αγκαλιά του.

Οι μάγισσες έχουν από πάντα ένα έθιμο. Όταν χάνουν κάποιον δικό τους τον καίνε ώστε η ψυχή του να ταξιδεύει μέσα από την στάχτη. Πριν φύγουν από το παλιό αυτό κτήριο ο Ίθαν άφησε την Κλερ να βάλει την φωτιά και να αποχαιρετήσει την αγαπημένη της Μόλι και μετά έφυγε. Εξαφανίστηκε. "Δεν με κρατά τίποτα ποια εδώ" αυτό είπε στον αδερφό της όταν την ρώτησε τι θα κάνει τώρα. Έφυγε. Θα πήγε να κάνει και εκείνη την ζωή της μακριά από το παρελθόν. Η Έβελιν γύρισε πίσω στο φέρετρο της και οι υπόλοιποι ξανά στην καθημερινότητα τους. Όλα τώρα είχαν αρχίσει να παίρνουν τον δρόμο τους. Κανείς δεν τους κυνηγούσε και κανεις δεν απειλούσε τις ζωές τους. Μπορούσαν να ζήσουν πια κανονικά. Η Άστριντ μπόρεσε επιτέλους να δει και να αγκαλιάσει την μητέρα της μετά από τέσσερα χρόνια που ήταν κλεισμένη σε εκείνο το ερημικό σπίτι και μετά αποφάσισε να ζήσει παρέα με τον αγαπημένο της Τζέικομπ σε ένα σπίτι λίγο πιο έξω από την πόλη. Η Κίρα επιτέλους ήταν με τον Ίθαν. Ούτε και οι ίδιοι δεν ήξεραν από ποτε ήθελαν ο ένας τον άλλον αλλά δεν το ομολόγησαν ποτε. Αν δεν έκανε η Κίρα εκείνη την παρορμητική κίνηση να τον φιλήσει δεν νομίζω ότι θα το έλεγαν ποτέ. Η Κλερ δεν ξανά γύρισε στην Νέα Ορλεάνη... τουλάχιστον δεν ξανα γύρισε για τους επόμενους μήνες που πέρασαν. Ο Έιντεν με την Σελένα ζούσαν στο δικό τους σπίτι και περίμεναν πως και πως το νέο πρόσωπο που θα ερχόταν σε λίγο καιρό στην οικογένεια τους. Όλοι το περίμεναν. Όπως είχε πει και η Μόλι ήταν κορίτσι και όλοι περίμεναν με μεγάλη αγωνία την άφιξη της στην οικογένεια. Ήταν όλοι μια οικογένεια. Είχαν καταφέρει να λύσουν όλες τους τις διάφορες και να συνυπάρχουν μαζί αρμονικά και πιο πολύ ο Τζέικομπ με τον Έιντεν που ανέκαθεν είχαν μια μεγάλη κόντρα τώρα ήταν σχεδόν φιλαράκια αφού αποδείχτηκε τελικά ότι δεν ήταν αδέρφια. Έτσι εξηγούνταν η καλή σχέση που είχε πάντα με τον Ίθαν. Ένα βράδυ του καλοκαιριού η Σελένα ξύπνησε στον ύπνο της με πόνους. Ξύπνησε τον Έιντεν. Η ώρα είχε φτάσει. Είχε φτάσει η ώρα που θα κρατούσε επιτέλους στην αγκαλιά της την κόρη της. Ξημερώματα της επόμενης μέρας γεννήθηκε η Χόουπ η οποία αποτελούσε την εξαίρεση όλων την υπερφυσικών πλασμάτων.
Μάγισσα, Βρυκόλακας, Λυκάνθρωπος.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Αγαπητοί αναγνώστες,

Φτάσαμε στο τέλος και αυτής της ιστορίας... Ελπίζω να σας άρεσε και να διαβάζατε με ευχαρίστηση όλη την πορεία της ιστορίας.
Φυσικά δεν θα σας αφήσω έτσι... δεν θα με χάσετε ποτε... ετοιμάζω καμ μπακ με καινούρια ιστορία. Μέχρι τότε μπορείτε να κάνετε υπομονή😍😘
Ευχαριστώ όλους όσους διάβασαν και ψήφισαν την ιστορία μου.❤️

Θα τα πούμε σύντομα στην επόμενη. ☺️

Φιλάκια😘😘😘😘