Alone In The Dark

Κλερ

Φεύγοντας από την Ρόζι είχε στα χέρια της ότι χρειαζόταν για να μπορέσει επιτέλους μετά από είκοσι χρόνια να βρει την μητέρα της. Ήταν σίγουρη ότι ο αδερφός της είχε βάλει το χεράκι του σε αυτό αλλά ήταν επίσης σίγουρη ότι δεν το έκανε μόνος του... Σίγουρα θα ήταν μπλεγμένος και ο Έιντεν αλλά δεν την ένοιαζε πλέον γιατί  αυτόν τον είχε ξεφορτωθεί. Τώρα το μόνο που εμενε ήταν να πληρώσει και ο αδερφός της με τον ίδιο τρόπο που φυλάκισε την μάνα τους μέσα σε εκείνο το φέρετρο για είκοσι χρόνια. Η Ρόζι δεν ήξερε την ακριβής τοποθεσία και αυτό ήταν σίγουρο. Έπρεπε να μάθει κάπως αλλιώς. Δεν ήθελε να μπλέξει την Μόλι σε όλο αυτό αλλά δεν θα μπορούσε να σκεφτεί καλύτερο άτομο για να κάνει αυτό το ξόρκι. Η Μόλι ήταν απόλυτα ικανή γι' αυτό και θα το έκανε με ευχαρίστηση αφού ήταν και αυτό που ήθελε από την αρχή. Ήθελε να βοηθήσει την Κλερ γιατί είχε κάνει τόσα για εκείνη. Ήταν η μόνη της επιλογή και η πιο σίγουρη. Η Μόλι θα τα κατάφερνε δεν είχε καμία αμφιβολία γι' αυτό... Έπρεπε όμως ξανά να χρησιμοποιήσει ένα από τα απαγορευμένα ξόρκια. Ήταν κάτι που ήθελε να αποφύγει. Δεν ήθελε να ξανά περάσει την ίδια διαδικασία. Ήταν πολύ ισχυρά ξόρκια και εξαντλούσαν αρκετά την δύναμή της αλλά.... άλλος τρόπος δεν υπήρχε. Υπήρχε ήδη ένα πολύ καλό και δυνατό ξόρκι που προστάτευε την μητέρα της ώστε να μην μπορέσει κανεις να ανακαλύψει εύκολα την τοποθεσία της. Έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ένα από τα απαγορευμένα ξόρκια για να σπάσει το ήδη υπάρχων ξόρκι... Γύρισε στο σπίτι και αφού το αποφάσισε και ήταν σίγουρη για αυτό κάλεσε την Μόλι. Η Μόλι έφτασε σχεδόν αμέσως στο σπίτι της. Πάντα άφηνε ότι είχε να κάνει όταν την καλούσε η Κλερ.

<<Τι συμβαίνει; Σε άκουσα κάπως στο τηλέφωνο>> της είπε όταν έφτασε.

Η αλήθεια ήταν ότι ήταν κάπως. Δεν ήξερε τι ήταν όμως αυτό που ένιωθε. Επιτέλους θα έβρισκε την μητέρα της. Θα την έβλεπε μετά από τόσα χρόνια.

<<Έχω πληροφορίες και στοιχεία για το που βρίσκεται η μητέρα μου>>

<<Βρήκες την Έβελιν;>> ρώτησε έκπληκτη η Μόλι.

<<Όχι...ξέρω πολλά όμως ώστε να μπορέσω να την βρω.... το μόνο που δεν ξέρω είναι η ακριβής τοποθεσία της>> της εξήγησε αλλά είδε πως η Μόλι δεν είχε καταλάβει ακριβώς τι της έλεγε.

<<Κάτσε γιατί με μπέρδεψες... αφού τι εννοείς έχεις στοιχεία αλλά δεν ξέρεις που είναι ακριβώς>>

<<Η μητέρα μου Μόλι είναι κλεισμένη μέσα σε ένα φέρετρο εδώ και είκοσι χρόνια και είναι κάτω από τον πάτο της θάλασσας... Αυτό που θέλω από εσένα είναι να βρεις την τοποθεσία της... και να σπάσεις το ήδη υπάρχων ξόρκι που την προστατεύει από το να ανακαλύψει κάποιος που είναι.... Τα υπόλοιπα θα τα αφήσεις πάνω μου>>

<<Ωραία... θέλω το βιβλίο με τα απαγορευμένα ξόρκια... αν θυμάσαι καλά μου το είχες πάρει και.... θέλω και ένα προσωπικό αντικείμενο της μητέρας σου.... κάτι που να χρησιμοποιούσε μόνο εκείνη>> είπε και η Κλερ αφού αναστέναξε έβγαλε από ένα συρτάρι του γραφείου της το βιβλίο που είχε ζητήσει η Μόλι και ακο ένα άλλο συρτάρι έβγαλε μια χτένα που χρησιμοποιούσε πάντα η μητέρα της.

<<Πρόσεχε>> της είπε καθώς της παρέδιδε το βιβλίο και την χτένα.

Η Μόλι απλά χαμογέλασε χωρίς να πει κάτι. Έκανε στην άκρη και απλώς την παρατηρούσε καθώς έκανε τα ξόρκια της. Της πήρε πολύ ώρα μέχρι να τα καταφέρει. Όλη η δυσκολία ήταν να σπάσει το υπάρχων ξόρκι.... Μετά όλα τα αλλα ήταν τόσο απλά...

<<Τα κατάφερα... Το έσπασα>> είπε η Μόλι ενθουσιασμένη και η Κλερ για έναν λόγο που δεν κατάλαβε τρομοκρατήθηκε λίγο.

Το επόμενο κομμάτι ήταν πολύ απλό... Σύντομα θα είχε κοντά της την μητέρα της.
<<Είναι στον ποταμό... Τόσα χρόνια είναι μέσα στον ποταμό>> της είπε λίγο μετά η Μόλι και την έβγαλε από τις σκέψεις της.

<<Σε ποιο σημείο ακριβώς;>> ρώτησε η Κλερ και η Μόλι της έδειξε ένα ασταθές σημείο πάνω στον χάρτη.

Δεν ήταν ακριβώς η τοποθεσία που περίμενε αλλά από το τίποτα και αυτό ήταν κάτι. Η Κλερ άνοιξε τρέχοντας την πόρτα για να φύγει.

<<Περίμενε>> φώναξε η Μόλι και την σταμάτησε.

<<Εσυ μένεις εδώ>> της είπε αυστηρά και έφυγε βιαστικά από το σπίτι.

Μαζί της φυσικά πήρε και δυο από τα δημιουργήματα της. Της άρεσε να παίζει.. Ξεμυαλιζε νεαρούς άντρες τους άλλαζε και μετά τους είχε στο πλευρό της για τις δουλειές της. Είχε φτάσει στον ποταμό. Όλα είχαν τελειώσει. Διέταξε να μπουν στο νερό και να ψάξουν για το φέρετρο. Ο ποταμός είναι μεγάλος. Άργησαν αρκετά. Είχε αρχίσει να πιστεύει ότι η Μόλι είχε κάνει λάθος... Άρχισε να πιστεύει ότι ο Ίθαν είχε αλλάξει την τοποθεσία της μητέρας τους για να την αποπροσανατολίσει. Όλες αυτές οι σκέψεις έφυγαν όταν ο Έρικ με τον Τζακ βγήκαν από τον ποταμό σέρνοντας από πίσω τους ένα φέρετρο. Αυτό ήταν... όλα είχαν τελειώσει. Επιτέλους θα είχε την μητέρα της πάλι πίσω. Έκανε νόημα σε αυτούς να φύγουν. Ήθελε να είναι μόνη σε αυτό. Όταν ο Έρικ με τον Τζακ έφυγαν εκείνη άνοιξε το φέρετρο και την αντίκρισε. Ήταν άσπρη...σαν πεθαμένη με ένα μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά της... Δίστασε για λίγο μέχρι να τραβήξει το μαχαίρι αλλά το έκανε. Ήταν θέμα χρόνου τώρα μέχρι να ανοίξει τα μάτια της. Άρχισε σιγά σιγά να αποκτά το χρώμα της μέχρι που άνοιξε και τα μάτια της.

<<Μητέρα>> είπε και εκείνη σηκώθηκε με αργές κινήσεις από το φέρετρο κοιτάζοντας γύρω της.

Το βλέμμα της αντίκρισε αυτό της κόρης της.

<<Κλερ... καλό μου παιδί... Ήμουν σίγουρη ότι θα τα κατάφερνες... ποτέ δεν αμφέβαλα για εσένα>> είπε και της χάιδεψε απαλά το μάγουλο.

<<Καλώς όρισες... μητέρα>>