Alone In The Dark

Άστριντ

Άκουσε την πόρτα να χτυπά και έτρεξε αμέσως να ανοίξει. Πως και πως την περίμενε αυτή την στιγμή κάθε μέρα. Δεν μπορούσε άλλο να είναι μόνη της.

<<Άργησες.. Και δεν ήρθες καθόλου αυτές τις μέρες>> παραπονέθηκε και έκλεισε την πόρτα πίσω της.

<<Το ξέρω.. Είχα κάτι μπλεξίματα..αλλά ήρθα..δεν σε ξέχασα>>

<<Εσύ δεν με ξεχνάς... Άλλη με ξεχνάει>> παραπονέθηκε ξανά.

<<Κοίτα Άστριντ...για το καλό σου το κάνει... Σ' αγαπάει>>προσπάθησε να την ηρεμήσει αλλά μάταια.

<<Ναι καλά... Αν μ' αγαπούσε θα ερχόταν να με δει έστω και μία φορά>>

<<Μην είσαι άδικη μαζί της Άστριντ...υπάρχουν πολλά που δεν ξέρεις>>

<<Κανείς όμως δεν μου τα λέει>>

<<Δεν είναι ώρα να μάθεις>>

<<Μπορούμε να αλλάξουμε συζήτηση;>>

<<Εσύ άρχισες να μιλάς γι' αυτό>>

<<Ωραία δεν θέλω να μιλήσω άλλο γι' αυτό>>

<<Δεκτό>>

<<Πότε θα φύγω από εδώ;>> ρώτησε μετά από λίγα λεπτά σιωπής.

<<Δεν το ξέρω αυτό>>της απάντησε και ήταν ειλικρινής.

<<Έχω βαρεθεί μόνη μου... Δεν κάνω τίποτα... Κοιτάω τους τοίχους και περιμένω να έρθεις για να περάσει η ώρα>>άρχισε πάλι τα παράπονα αλλά δεν είχε και άδικο.

Ήταν ένα κορίτσι είκοσι χρονών και ήταν αναγκασμένη να ζει κλειδωμένη μέσα σε ένα σπίτι απομονωμένο από την πόλη και τον κόσμο. Κι' όλα αυτά γιατί; Γιατί απλά κάποιος της είπε ότι κινδυνεύει και έπρεπε να μείνει μακριά.. Έτσι απλά.. χωρίς καμία άλλη εξήγηση.

<<Το καταλαβαίνω...>>ξεκίνησε να λέει αλλά η Άστριντ τον σταμάτησε πριν προλάβει να ολοκληρώσει την πρότασή του.

<<Τίποτα δεν καταλαβαίνεις...Νομίζεις ότι καταλαβαίνεις αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις... Δεν ζεις εσύ κλεισμένος τέσσερα χρόνια μέσα σε ένα σπίτι μέσα στα σκοτάδια...Δεν ζεις εσύ μόνος χωρίς να έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις ή έστω να κοιτάξεις.. να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος... Έχω να βγω από εδώ μέσα τέσσερα χρόνια ενώ εσύ είσαι έξω κάθε μέρα...Μην μου λες λοιπόν ότι καταλαβαίνεις...Γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις>> είπε και ξέσπασε επιτέλους.