Πιάσε με αν μπορείς

22. Χωρίς επιστροφή

Κατέβηκε τις σκάλες βιαστικά, με την οικιακή βοηθό να τον βλέπει έκπληκτη να βγαίνει από το δωμάτιο της Βανέσας, μα χωρίς να πει κουβέντα, δεν μπορούσε να τον απασχολήσει αυτό εκείνη την ώρα. Και να φανταστείς προσπαθούσαν συνέχεια να είναι προσεκτικοί, να μην τους πάρει κανένα μάτι και τώρα πραγματικά δεν ήξερε αν όλο αυτό το τρέξιμο είχε νόημα τελικά. Πολλά πράγματα δεν έχουν νόημα στη ζωή ενός ανθρώπου αν γυρίσει και τα αναλογιστεί. Ακόμη και εκείνα που μπορεί να έκρινε απαραίτητα.

Βρήκε τους άλλους και επιβιβάστηκαν στα τζιπ με προορισμό τις παλιές αποθήκες. Οι ελεύθεροι σκοπευτές ήταν ήδη εκεί και είχαν λάβει τις θέσεις τους και μόλις έφτασαν ξεκίνησαν να οργανώνουν τον ''αόρατο'' κλοιό τους. Όλοι γνώριζαν πολύ καλά τις θέσεις τους και έπρεπε να φροντίσουν να μην κάνουν λάθη, άλλωστε ήταν εκπαιδευμένοι. Υποτίθεται πως θα έκαναν αισθητή την παρουσία τους, μόνο αν προέκυπτε η ανάγκη, δεν χρειαζόταν να δείξουν στους Ρώσους τα δρακόντια μέτρα που έλαβαν διότι αυτό θα έδινε είτε την εντύπωση ότι τους φοβόντουσαν, είτε της έλλειψης εμπιστοσύνης, που και στις δύο περιπτώσεις θα είχε πιθανόν αρνητικό αντίκτυπο.

Ο Άλεξ ήταν από αυτούς που θα παρακολουθούσε από μακριά την συναλλαγή και όλη η ομάδα θα επικοινωνούσε με το κινητό αν χρειαζόταν οτιδήποτε.

<<Έτοιμος;>>τον ρώτησε ο Άρης την ώρα της προετοιμασίας τους και ο Άλεξ αρκέστηκε στον να νεύσει θετικά. Κράτησε το προσωπείο του σκληρό, χτίζοντας μία απρόσωπη μάσκα με την σκέψη πως ίσως κατάφερνε να αντεπεξέλθει.

<<Όλα καλά;>>επέμεινε ο φίλος του που τον έβλεπε λιγάκι χαμένο στο διάστημα. Το είχε παρατηρήσει πως ήταν σκεπτικός και απόμακρος αλλά ο ίδιος το απέδιδε στο άγχος που θα τον είχε καταβάλλει.

<<Ναι. >>

<<Αγχώθηκες επειδή είναι η πρώτη σου σοβαρή αποστολή.>>του είπε πειράζοντας τον και τον έπιασε από τον ώμο καθησυχαστικά. Που να ήξερε τι πραγματικά συνέβαινε. Άραγε πέρασε ποτέ από το μυαλό του ότι θα τους μαχαίρωνε πισώπλατα τόσο άνανδρα;<<Όλα θα πάνε καλά ρε. >>

Θα πήγαιναν όμως;

Πήραν τις θέσεις τους μέσα στο δάσος, με το οπτικό πεδίο τους καθαρό μπροστά τους, σε απόσταση περίπου εκατό μέτρων ο ένας από τον άλλον. Ένα απαλό αεράκι θρόιζε τα φύλλα των δέντρων στο δάσος, μα μέχρι και αυτός ο ήχος τον έκανε ανήσυχο. Επικρατούσε μια γαλήνη, η ηρεμία της φύσης που λένε πως μετά από τέτοιες ειδυλλιακές λιακάδες ξεσπούν οι πιο μανιασμένες θύελλες.