Πιάσε με αν μπορείς

37. Ώρα για ξεκαθαρίσματα

Την επόμενη ημέρα η Βανέσα πήρε επιβεβαίωση και από έναν γυναικολόγο πως ήταν σχεδόν τριών μηνών έγκυος. Τα πάντα είχαν σκοτεινιάσει γύρω της. Πήγαινε μηχανικά στη δουλειά της μέρα με τη μέρα και λειτουργούσε σαν ρομπότ. Όλη μέρα το μυαλό της γυρνούσε στο σοκαριστικό για αυτήν γεγονός και άγγιζε ασυναίσθητα την επίπεδη κοιλιά της. Μέσα της βρισκόταν μια ψυχή, δεν μπορούσε να το πιστέψει.

Άφησε τις εβδομάδες να περνούν χωρίς ακόμα να έχει το θάρρος να μιλήσει στον Δημοσθένη ή τον πατέρα της. Δεν είχε αποφασίσει ακόμη ποια θα ήταν η τύχη του. Το να το ρίξει έπαιζε έντονα σαν σενάριο στο μυαλό της, αλλά μια τέτοια προοπτική της έφερνε ακατάσχετη δυσφορία και δεν θα άντεχε να πάει κόντρα σε αυτό. Ίσως ήταν η καλύτερη λύση, όμως δεν ένιωθε αρκετά δυνατή για να φτάσει ως εκεί. Μπορούσε όμως να μεγαλώσει μόνη της ένα παιδί;

Έσμιξε τα φρύδια της. Είναι ένα παιδί και η ίδια είναι διατεθειμένη να του προσφέρει άπειρη αγάπη, να φτάνει και για μητέρα και για πατέρας. Εξάλλου και η ίδια μεγάλωσε χωρίς την μητέρα της και παρόλο που το κενό ήταν υπαρκτό ορισμένες φορές, δεν της έλειψε ποτέ η αγάπη. Οικονομικό πρόβλημα δεν είχε σίγουρα, στήριξη είχε και με το παραπάνω από την Αλκμήνη, γιατί να μην τα καταφέρει; Τόσες γυναίκες το κάνουν εκεί έξω, με μεγάλη επιτυχία και η Βανέσα τις θαυμάζει για την δύναμη της ψυχής τους. Αποφάσισε να το κρατήσει, το ήθελε, θα την έκανε χαρούμενη και θα έκανε ό,τι χρειαστεί για να κάνει και αυτή το ίδιο, να σταθεί άξια μητέρα.

Μητέρα, όσο και να δούλευε την λέξη στο μυαλό της δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει και να το χωνέψει.

Καθώς κυλούσαν οι εβδομάδες, τα συμπτώματα γινόντουσαν όλο και πιο έντονα, ειδικά οι πρωινές ναυτίες που την είχαν ξεκάνει. Ήταν μονίμως χλομή, σαν άρρωστη και όλο αυτό την έριχνε και ψυχολογικά.

Αναγκαστικά, έπρεπε να μιλήσει, δεν είχε νόημα να το καθυστερήσει καθώς κάποια στιγμή σύντομα θα φαινόταν. Είχε περάσει από το μυαλό της να προαποφασιστεί την δουλειά και να φύγει εκτός Ελλάδας για να γεννήσει, μα δεν ήθελε να είναι μακριά από το στήριγμά της, την Αλκμήνη.

Άκουσε το τηλέφωνό της να δονείται. Κατά φωνή!<< Έλα Αλκμήνη>>είπε και κάθισε αναπαυτικότερα στην καρέκλα του γραφείου της.

<<Έλα, που είσαι; Έφαγες;>>άκουσε την φίλη της να ρωτά με ενδιαφέρον. Από τότε που έμαθαν ότι ήταν έγκυος, η Αλκμήνη είχε τρελαθεί με την υγεία της Βανέσας. Της τηλεφωνούσε συνεχώς να της υπενθυμίσει να τρέφεται σωστά, δεν την άφηνε να βάζει γουλιά αλκοόλ στο στόμα της και την έλεγχε συνεχώς.