Πιάσε με αν μπορείς

49. Σαν όνειρο

Τις επόμενες εβδομάδες η Βανέσα ένιωθε να περνά βασανιστήρια. Η ψυχολογία της είχε φτάσει σε υπό του μηδενός επίπεδα και τίποτα δεν μπορούσε να της φτιάξει την διάθεση. Προσποιούνταν στα τηλέφωνα με την Αλκμήνη και τον πατέρα της πως όλα ήταν καλά και απέφευγε συνεχώς με γενικολογίες την κατάσταση που επικρατούσε.

Έστρεφε μονίμως την συζήτηση στο μωρό φλυαρώντας ακατάπαυστα για τα επιτεύγματά του. Σήμερα γυρίσαμε πλευρό μόνοι μας, σήμερα προσπαθήσαμε να φάμε φρουτόκρεμα, σήμερα παίξαμε και ούτω καθεξής. Απολάμβανε όσο τίποτα τον χρόνο με τον γιο της και ο,τι κι αν έκανε της φαινόταν απίθανο, χαριτωμένο και πανέξυπνο. Δεν ήξερε τι θα έκανε αν δεν υπήρχε και αυτός.

Από την άλλη μεριά ο Άλεξ ήταν εξαφανισμένος. Τον πετύχαινε μόνο όταν ασχολούνταν με τον μικρό, της μιλούσε μόνο για να την ρωτήσει για το μωρό και η ίδια δείλιαζε να πει καμιά κουβέντα παραπάνω. Ακόμα και όταν της έσπαγε τα νεύρα με το πόσο παρανοϊκός γινόταν δεν μίλαγε. Το τεστ πατρότητας είχε γίνει και όπως περίμεναν, υπέδειξε την συγγένεια πατέρα και γιου.

Τις ώρες που ο μικρός κοιμόταν, η Βανέσα ένιωθε έτοιμη να πεθάνει από ανία. Δεν είχε απολύτως τίποτα να κάνει στο τεράστιο σπίτι και κανέναν να μιλήσει. Οι περισσότεροι δεν μιλούσαν καλά αγγλικά ενώ οι άνδρες του Άλεξ δεν την κοίταζαν καν στα μάτια σαν να την φοβόντουσαν.

Η ίδια απασχολούσε τον εαυτό της προσπαθώντας να μάθει μερικά ρώσικα, τουλάχιστον τα βασικά και περνούσε την περισσότερη ώρα στην κουζίνα βοηθώντας με την μαγειρική. Παρόλο που το προσωπικό έφερνε ενστάσεις, η ίδια θα τρελαινόταν αν δεν έκανε έστω κάτι, οπότε την άφηναν.

Όταν ο Άλεξ δεν έλειπε και δεν ήταν με τον μικρό περνούσε τις ώρες στο γραφείο του και μόνο εκεί. Μπαινοέβγαινε πολύς κόσμος και προς μεγάλη απογοήτευση της Βανέσας, όχι μόνο οι άνδρες του, που πλέον αποτελούσαν γνωστές φυσιογνωμίες.

Γυναίκες, πολλές γυναίκες και το χειρότερο και μεγαλύτερο πλήγμα για αυτήν ήταν πως οι περισσότερες ήταν πανέμορφες, δίμετρες, ξανθιές, γυμνασμένες και άλλα τέτοια χαρακτηριστικά που της καθιστούσαν σχεδόν εξωγήινα τέλειες.

Όχι πως είχε ποτέ παράπονο με την εμφάνισή της, μα την έτρωγε το σαράκι και ξενυχτούσε σκεπτόμενη τι μπορεί να έκανε κλεισμένος εκεί μέσα μαζί τους. Έπρεπε να του κάνει μια συζήτηση σχετικά με αυτό, δεν μπορούσε να μεγαλώνει σε τέτοιο περιβάλλον ένα μωρό. Την ζήλια της δεν θα την ανέφερε φυσικά, δεν θα του έδινε κι άλλο πάτημα να την μειώσει.